ep.6
1292 คำ
ติ๊ง!
เมื่อประตูลิฟท์เปิดออกร่างบางไม่รีรอก้าวเท้าเดินไปยังโต๊ะหน้าห้องประธานบริษัท โดยมีโดมและวาวานั่งรออยู่ก่อนแล้ว เมื่อสายตาคมเห็นหญิงสาวที่นัดไว้แขนแกร่งข้างที่สวมใส่นาฬิกาข้อมือยกขึ้นมองบอกเวลาแปดโมงยี่สิบห้านาที
"สวัสดีครับ ผมโดม และนี่คุณวาวา ยินดีที่ได้ร่วมงานกันครับ"
"สวัสดีค่ะฉันแพรวาค่ะ ยินดีที่ได้ร่วมงานเช่นกันค่ะ" เสียงหวานเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้มบางๆ ทั้งสองคนดูเป็นมิตรและน่าจะเป็นเพื่อนร่วมงานที่ดีให้กันได้
"สวัสดีค่ะน้องแพรวา มาค่ะวันนี้พี่จะเป็นคนสอนงานให้เราเอง หืม..สวยหุ่นดีจังเลยนะคะเนี่ย ฮ่าๆๆอันนี้อาจไม่เกี่ยวกับงาน แต่ว่าพี่ชอบ~" วาวาเอ่ยขึ้นน้ำเสียงใส ก่อนจะยื่นมือมาจับมือบางของแพรวาพามานั่งลงที่เก้าอี้ประจำตำแหน่ง
"ขอบคุณนะคะ เรียกแพรก็ได้ค่ะ"
"หลับสบายมั้ยครับเมื่อคืน?" โดมเอ่ยถามด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม สายตาคมมองจ้องหญิงสาวตรงหน้า
"คะ?"
"หึหึ! ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อน เชิญสองสาวตามสบายเลยครับ" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยบอกก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นเพื่อไปทำงานที่ได้รับมอบหมาย
"น้องแพรไม่เคยทำงานที่ไหนมาก่อนใช่มั้ยคะ"
"ค่ะ"
"โอเค ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวพี่สอนให้เอง งานนี้ไม่ยากค่ะ"
จากนั้นวาวาจึงเริ่มถ่ายทอดภาระงานในตำแหน่งเลขาให้กับรุ่นน้องที่จะมารับหน้าที่นี้แทนเธอ ทุกอย่างผ่านไปอย่างง่ายดายเพราะแพรวาเป็นคนหัวไวจึงใช้เวลาไม่นานในการจดจำสิ่งที่วาวาพร่ำสอน
ทว่าทุกการกระทำของหญิงสาวทั้งสองคน ตกอยู่ในสายตาคมกริบของประธานหนุ่มทั้งหมด ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้มมุมปาก
"ยิ้มอะไรครับนาย?"
"มีมารยาทบ้างมั้ยไอ้โดม ทำไมไม่เคาะประตู!!"
"ผมเคาะแล้วครับนาย ถ้าแรงกว่านี้เกรงว่าประตูจะพังน่ะสิครับ" โดมเอ่ยบอกเขายืนเคาะนานสองนานไม่ได้ยินเสียงเจ้านาย จึงถือวิสาสะเปิดเข้ามาเพราะเกรงว่าเจ้านายจะเป็นอะไรไป
เมื่อเข้ามาภายในห้องทำงานใหญ่สุดหรูจึงได้เห็นว่าผู้เป็นเจ้านายปกติดี แถมยังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้าอีกต่างหาก สร้างความสงสัยให้เขามากไม่น้อย'ในนั้นมีอะไรวะ?'
"อย่ากวนตีน! มีอะไรก็พูดๆมา"
"มิสเตอร์แดเนียลขอเลื่อนนัดเป็นพรุ่งนี้บ่ายครับ" โดมเอ่ยรายงานความประสงค์ของคู่ค้ารายใหญ่ ที่ค่อนข้างเรื่องมากแต่กระเป๋าหนักหากถูกใจก็จ่ายไม่อั้นเช่นกัน
"อืม หมดธุระแล้วก็ออกไปกูจะทำงาน"
"แน่ใจหรอครับว่าทำงาน ไม่ใช่ว่าแอบดูใครอยู่?"
"เสือก!! รีบไปทำหน้าที่ของมึง ถ้าพลาดเตรียมหางานใหม่ได้เลย!"
"โถ่~นายครับ อย่าใจร้ายกับผมแบบนั้นสิครับ" เสียงทุ้มของโดมโอดครวญเมื่อถูกผู้เป็นเจ้านายเอ่ยคาดโทษ ก่อนจะขอตัวออกไปจากห้อง ขืนอยู่ต่อไม่รู้จะโดนอะไรเพิ่มอีก
เมื่อลูกน้องคนสนิทไม่อยู่กวนใจมือหนาเลื่อนไปจับเม้าส์กดดูภาพจากกล้องวงจรปิดห้องหน้าเช่นเดิม
"ไปไหนแล้ววะ" เสียงทุ้มเอ่ยเบาๆ สายตาคมกริบเหลือบมองนาฬิกาข้อมือยี่ห้อดังราคาหกหลัก บอกเวลาเที่ยงสิบห้านาทีจึงรู้แจ้ง เหตุผลที่ไม่เห็นร่างบางนั่งอยู่ตรงนั้น ก่อนจะเลิกให้ความสนใจก้มอ่านเอกสารกองโตที่ยังไม่ผ่านตาแม้แต่ตัวอักษรเดียว เพราะเจ้าตัวมัวแต่แอบมองดูคนมาใหม่หน้าห้อง
นั่งทำงานบนโต๊ะเสร็จไปเกือบครึ่ง ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ รู้ตัวอีกทีเมื่อเสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้น
"เชิญ" สิ้นเสียงทุ้มเอ่ยอนุญาตประตูบานใหญ่เปิดออกพร้อมกับร่างเล็กของวาวาในมือถือถาดอาหารกลางวัน เป็นที่รู้กันหาก เจ้านายไม่ออกไปพบลูกค้าหรือมีนัดทานข้าวข้างนอก เธอหรือคนสนิทต้องจัดมื้อกลางวันเข้ามาเสริฟด้านในห้องทำงานแห่งนี้
"มื้อกลางวันค่ะบอส" เสียงแหลมเอ่ยบอกก่อนวางถาดลงบนโต๊ะกลางโซฟาที่อยู่มุมขวาของห้อง
"ทำไมเอาเข้ามาเอง?"
"คะ?...."วาวาเอ่ยขึ้นอย่างไม่เข้าใจกับคำถามนั้น หรือว่าบอสจะหมายถึง"....เอ่อ น้องแพรคุยกับเลขามิสเตอร์ฟิลลิปอยู่ค่ะ วาเลยอาสายกเข้ามาแทนค่ะ"
"อืม" ใบหน้าหล่อเหลาเรียบนิ่งพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก้าวเดินไปยังโซฟา โดยไม่สนใจอีกคนที่ยื่นทำตัวไม่ถูก จนสุดท้ายวาวาต้องล่าถอยตัวลีบเล็กออกจากห้องไปเงียบๆ
ช่วงบ่ายพี่วาสอนฉันจัดตารางงานให้บอสใหญ่ประธานบริษัทอย่างละเอียดเพราะเจ้านายไม่ชอบความผิดพลาด ทุกอย่างจึงต้องรอบคอบละเอียดทุกขั้นตอน จนตอนนี้ใกล้เวลาเลิกงานแล้วเย็นนี้ฉันต้องไปรับรถที่อู่เขาโทรมาแจ้งว่ารถฉันเสร็จแล้ว 'รวดเร็วทันใจดี'
"น้องแพรเอารายงานการประชุมของเมื่อวานเข้าไปให้บอสในห้องทีนะ นี่ค่ะ" เสียงแหลมของวาวาเอ่ยบอกพร้อมกับยื่นแฟ้มเอกสารให้รุ่นน้อง แพรวารับแฟ้มมาถือไว้ในมือ ก่อนจะลุกขึ้นยืน ก้าวเท้าเดินไปยังประตูบานใหญ่
ก๊อก! ก๊อก!
"เชิญ"
"รายงานการประชุมของเมื่อวานค่ะบอส" เสียงหวานเอ่ยบอกเมื่อเธอหยุดยืนหน้าโต๊ะทำงานหรูหรา ของประธานหนุ่มหล่อไฟแรง 'แม่เจ้า!!บอสหล่อโคตร!!' ตึกตัก! ตึกตัก! หัวใจฉันเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งไม่เป็นจังหวะ หรือว่าฉันเป็นโรคหัวใจกันนะ
สุ้มเสียงไม่คุ้นหูเรียกให้ชายหนุ่มแหงนหน้าขึ้นมองคนตรงหน้าได้ไม่ยาก
"ครับ วางไว้ตรงนั้นก็ได้" นิ้วเรียวยาวชี้ไปยังที่ว่างมุมหนึ่งบนโต๊ะ สายตาคมมองจ้องเลขาสาวคนใหม่ทุกการเคลื่อนไหว
"ฉันขอตัวนะคะ"
"เดี๋ยว....กดเบอร์โทรศัพท์ของคุณให้ผมด้วย"
"ค่ะ ได้ค่ะ" มือบางกดเลขสิบตัวลงไปยังโทรศัพท์เครื่องหรู ก่อนจะยื่นคืนให้เจ้านาย ก่อนที่ร่างบางจะรีบสาวเท้าออกจากห้องทันที ขืนอยู่นานฉันได้หัวใจวายตายเพราะความหล่อของเจ้านายพอดีน่ะสิ แหะๆ
"ไปแพรกลับบ้านกัน แล้วนี่เรากลับยังไงแฟนมารับรึเปล่า"
"นั่งแท็กซี่ค่ะ แพรไม่มีแฟนหรอกค่ะ"
"สวยๆแบบนี้ไม่มีใครมาจีบเลยรึไงกันฮ่าๆๆ"
"ประมาณนั้นค่ะพี่วา" เสียงหวานเอ่ยตอบยิ้มๆ ความจริงก็มีแหละแต่ฉันเลือก เลือกจนจะขึ้นคานอยู่แล้วนี่ไง
"พี่ไปนะแฟนพี่มารอแล้ว"
"ค่ะ" ฉันเก็บของใส่กระเป๋าสะพายข้างและเดินไปยังลิฟท์เพื่อลงไปชั้นล่าง ลิฟท์นี้มีแค่ประธาน คนสนิท เลขาเท่านั้นที่มีสิทธิ์ใช้และขึ้นมายังชั้นสิบเอ็ดได้ พนักงานตำแหน่งอื่นไม่สามารถใช้ได้หากไม่ได้รับอนุญาต
"รอด้วยครับ" เสียงทุ้มเข้มเอ่ยขึ้นทำให้ร่างบางรีบเอื้อมมือไปกดเปิดประตู
"อ้าว..คุณโดมจะกลับแล้วหรอคะ"
"ครับ..เชิญครับนาย"เสียงของโดมเอ่ยตอบหญิงสาว ก่อนจะหันไปกล่าวกับผู้เป็นเจ้านายที่ยืนอยู่ข้างหลัง
ตึกตัก! ตึกตัก!
- ผู้เขียน
