ep.5
1122 คำ
"ห้อง333 อยู่ไหนน้าา~" แพรวาพูดเสียงเบา สายตาหวานเยิ้มมองตัวเลขบนคีย์การ์ดสลับกับเลขที่ประตูหน้าห้อง"เจอแล้ว~"
ติ๊ด!!
เสียงปลดล็อคดังขึ้นเมื่อร่างบางยกคีย์การ์ดเสียบไปยังคีย์แท็ก ก่อนจะเปิดประตูออกกว้างดวงตากลมโตกวาดมองภายในห้องมืดสลัวเปิดแอร์เย็นเฉียบก่อนจะไปสะดุดเข้ากับแผ่นหลังของใครบางคนที่ยืนมองออกไปนอกหน้าต่าง
"ยัยหนูดี~แกไปยืนดูอะไรอยู่ ทำไมไม่เปิดไฟ ฉันมองไม่เห็น~" เสียงหวานยานครางเพราะความเมามายเอ่ยขึ้น มือบางคลำไปตามผนังห้องเพื่อหาสวิตซ์ไฟ แต่ไม่ว่าจะหายังไงก็หาไม่เจอ ก่อนจะล้มเลิกความตั้งใจ
"หนูดี~ไหนแกบอกว่าเมามากไง มานอนสิ~นอนให้คุ้มกับค่าห้องสามหมื่น~"
"......"
เสียงบ่นอุบอิบของร่างบางเรียกให้อีกคนหันมามองได้ไม่ยาก 'ใครวะ?' เขาเข้ามารอในห้องนานกว่าสิบนาทีแล้ว ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของคนที่ให้ขึ้นมาก่อนหน้า จนกระทั่งได้ยินเสียงเปิดประตู ทว่ากลับไม่ใช่คนที่รอ แต่เป็นคนเมาที่ไหนก็ไม่รู้
หมั่บ!!
มือบางคว้าหมั่บที่ข้อมือของอีกฝ่าย ก่อนจะออกแรงดึงเพื่อให้เจ้าของนั้น เดินตามเธอมายังเตียงนอนขนาดคิงไซส์ มีผ้าปูสีขาวสะอาดตาดึงเรียบตึงทั้งสี่มุม
"หนูดี~ฉันว่าแกอ้วนขึ้นนะ หึหึ~ สงสัยฉันต้องเลิกชวนแกไปกินชาบูแล้ว~ ไม่อย่างนั้นเพื่อนสาวของฉันได้อ้วนเป็นแม่หมูแน่ๆ~ คริคริ" เสียงหวานหัวเราะคิกคักไม่หยุดขณะก้าวเท้าเดิน ทำใบหน้าของอีกคนยกยิ้มตาม
"......."
"นอนได้แล้วหนูดี~ ส่างเมาจะได้กลับพรุ่งนี้ฉันต้องไปทำงานนะ~ ขืนไปสายได้ถูกเจ้านายกินหัวพอดี~" มือบางจับอีกคนให้นั่งและเอนตัวลงนอนราวกับว่าเป็นตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ของเธอ ก่อนจะถอดรองเท้าส้นสูงของตัวเองกระเด็นไปคนละทิศละทางและขึ้นไปนอนบนเตียงอีกด้านที่ว่าง
"......"
"ขอกอดหน่อยนะเพื่อนรัก~ฉันติดหมอน ข้างน่ะ อื้ม..แกเปลี่ยนน้ำหอมใหม่หรอฉันไม่คุ้นกลิ่นนี้เลย~ แต่จะว่าไป ก็หอมดีเหมือนกันน้าาา~..... ไม่คุยด้วยแล้วนอนดีกว่า~" จบคำ ภายในห้องเกิดความเงียบขึ้น มีเพียงเสียงลมจากเครื่องปรับอากาศและเสียงหายใจสม่ำเสมอของร่างบาง
ตึก! ตึก! ตึก!
เสียงที่ได้ยินอีกเสียง ไม่ใช่เสียงฝีเท้า ทว่ากลับเป็นเสียงหัวใจที่เต้นแรงโครมครามของอีกคนที่นอนนิ่งอยู่ในอ้อมกอดของหญิงสาว
04.00น.
"อื้อ..." มือบางเอื้อมไปด้านข้างคลำหาร่างเล็กของเพื่อนรัก แต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า ที่ตรงนั้นยังคงอุ่นนั่นแปลว่าอีกคนเพิ่งลุกไป
"หนูดี....ยัยหนูดี! เราต้องกลับกันแล้วนะ หนูดี!"
"......" ไม่มีเสียงตอบกลับมาแม้แต่น้อยมือบางจึงเลื่อนไปเปิดโคมไฟที่โต๊ะข้างเตียง เมื่อแสงไฟสาดส่องดวงตากลมโตกวาดมองโดยรอบแต่ไม่เจอเพื่อนรัก
"ไปไหน....หรือว่า กลับไปแล้ว ฉันโดนทิ้งหรอเนี่ย หนูดีนะหนูดี หึ๋ย!" คิดได้อย่างนั้นรีบลุกขึ้นยืน และสายตาก็เหลือบไปเห็นโพสอิทสีเหลือง ที่แปะติดไว้กับกระเป๋าสะพายข้างสีดำใบโปรด พร้อมกับเงินสดจำนวนหนึ่งนับได้สามหมื่นบาท
"ยัยขี้เมา" เสียงหวานเอ่ยออกมาเบาๆอ่านตัวอักษร คิ้วเรียวสวยขมวดขึ้นเป็นปม ไม่ใช่เพราะข้อความบนกระดาษแผ่นเล็ก แต่เป็นเพราะลายมือที่เขียนข้อความนั้นต่างหาก มันไม่ใช่ลายมือของหนูดีเธอจำได้ ก่อนจะเก็บกระดาษแผ่นนั้นและธนบัตรสีเทาใส่กระเป๋า รีบสาวเท้าออกจากห้องนั้นไป
ด้านนอกมีเพียงแสงไฟสลัวตามทางเดิน เท้าเล็กบนรองเท้าส้นสูงสี่นิ้วสับเท้าก้าวเดินอย่างเร่งรีบเพราะไม่รู้ว่าเวลานี้จะมีแท็กซี่รึเปล่าเธอต้องกลับบ้านให้เร็วที่สุด
"จะไปไหนครับ?!" เสียงทุ้มดุดันเอ่ยถามเมื่อเห็นหญิงสาวร่างบางระหงออกมาจากห้องพักวีไอพี
"กรี๊ดด!! ตกใจหมดเลย" แพรวาสะดุ้งโหยงกรีดร้องออกมาอย่างลืมตัว มือบางยกขึ้นวางทาบเนินอกอวบก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง"ฉันจะกลับบ้านค่ะ"
"เชิญทางนี้ครับ" ชายรูปร่างสูงใหญ่เอ่ยบอกพร้อมกับผายมือไปยังประตูทางออกด้านหลังคลับ
"คะ?" ฉันเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้างุนงงประตูนั้นมีป้ายบอกชัดเจนห้ามคนนอกเข้าออก ทำไมเขาถึงให้ฉันไปออกทางนั่นล่ะ
"เดี๋ยวผมไปส่งครับ" การ์ดหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่เอ่ยอธิบายให้เธอได้เข้าใจ
"เอ่อ...ค่ะ" หรือว่าเป็นบริการเซอร์วิสของที่นี่ ดีเหมือนกันแฮะ จะได้ไม่เสียเวลารอและไม่ต้องจ่ายค่าแท็กซี่ หึ!
ฉันเดินตามชายคนนั้นออกมาทางด้านหลังคลับ ตรงมายังลานจอดรถ เขาจะใช้รถหรูคันนี้ไปฉันงั้นหรอ ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยนั่งรถราคาหลายสิบล้านแบบนี้มาก่อน 'เจ้าของที่นี่ใจดีจัง'
"เชิญครับ"
"ขอบคุณค่ะ"
ขณะนั่งอยู่บนรถฉันบอกทางผู้ชายคนนั้น จนกระทั่งตอนนี้รถเลี้ยวเข้ามาในซอยของหมู่บ้าน และหยุดจอดหน้าบ้านสองชั้นหลังไม่ใหญ่มากนัก ที่นี่คือบ้านของฉันที่อยู่กับพี่ชายสองคน
"จอดตรงนั้นเลยค่ะ ขอบคุณมากนะคะ" จบคำฉันเปิดประตูลงจากรถทันที และรีบสาวเท้าพาตัวเองเข้าไปภายในบ้านเพื่อจัดการธุระส่วนตัวและแปลงโฉมให้เหมาะกับตำแหน่งเลขาประธานบริษัทแต่ยังคงความเป็นตัวเอง ด้วยชุดเดรสคอวีแขนกุดสีครีมความยาวเหนือเข่า สวมทับด้วยเสื้อสูทสีดำพอดีตัว ก่อนจะออกจากบ้านเพื่อไปขึ้นแท็กซี่ เพราะรถเก๋งสีขาวคู่ใจยังซ่อมไม่เสร็จนะสิ
08.20น.
เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นกระเบื้องอย่างดีดังถี่ขึ้นเรื่อยๆ เพราะเจ้าของสับขาก้าวเดินอย่างเร่งรีบ เข้ามาภายในบริษัทอสังหาฯขนาดใหญ่อันดับต้นๆของประเทศ และขึ้นลิฟท์ไปยังชั้นสิบเอ็ดทันที
สวัสดีค่ะ ไรท์malody(เมโลดี้)นะคะ ฝากเนื้อฝากตัวแล้วก็ฝากผลงานของไรท์ด้วยนะคะ ขอบคุณรี้ดทุกคนที่เอ็นดู
ฝากกดติดตามกันด้วยน้าาา ^^
- ผู้เขียน
