@โรงพยาบาลS
หลังจากวันนั้นฉันก็มาโรงพยาบาลทุกวัน ฉันอยากรู้ว่าคุณภูเป็นยังไงบ้าง จะมองเห็นมั้ย นี่ก็ผ่านมาสองวันแล้ว เวลาฉันไปทีไรจะต้องมีคนนั่งอยู่เต็มห้องฉันทำได้แค่ยืนมองจากข้างนอกเท่านั้น
"ญาติคนไข้ไม่เข้าไปเหรอคะ"
ฉันหันกลับไปทันทีเจอพยาบาลส่งยิ้มมาให้ คงจะกำลังเอายาไปให้ละมั่ง
"แหะๆ คือเขาเป็นยังไงบ้างคะ?"
ฉันถามออกไปหล่อนมองหน้าฉันยิ้มๆ
"ดีขึ้นมาแล้วค่ะการผ่าตัดผ่านไปด้วยดี พรุ่งนี้คุณหมอจะให้เปิดตาแล้วค่ะ"
ฉันยิ้มออกมาอย่างดีใจ จริงๆฉันคุยกับแม่ว่าจะไปอยู่ที่อื่นกันแต่ว่าคุณหญิงท่านอยากให้อยู่ก่อนระหว่างรอแม่บ้านคนใหม่ แล้วฉันก็เป็นห่วงคุณภูด้วยฉันอยากให้แน่ใจว่ามองเห็นแล้ว เขาหายดีฉันจะได้ไปอย่างโล่งใจ
" ขอบคุณมากนะคะ"
หล่อนพยักหน้ายิ้มๆแล้วก็เปิดประตูเข้าไป ฉันยืนมองเขาผ่านช่องกระจก เขาดูดีขึ้นนะ คงจะเพราะกำลังใจดีล่ะมั่ง ฉันหันหลังเดินออกไปก็มีเสียงหนึ่งเรียกไว้ก่อน
