สองวันต่อมา....
วันนี้เป็นวันที่ฉันจะต้องแบกข้าวของย้ายไปอยู่กับคุณภูมินทร์ที่เกาะ ฉันไม่อยากไปเลยซักนิดเขาก็ยังให้แม่เขามาคุยกับคุณหญิงอีกเพื่อกดดันให้ฉันไป ส่วนแม่ของฉันคุณหญิงณัฐิกาแม่ของคุณภูมินทร์พาไปอยู่ด้วยแล้วที่บ้านของท่าน ไม่เข้าใจทำไมเขาต้องทำขนาดนี้ด้วย
"นังมินตราหวังว่าแกคงจะไปทำงานจริงๆไม่ใช่ไปอ่อยผัวลูกฉันล่ะ"
คุณหญิงท่านพูดกระแหนะกระแหนฉันมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่ฉันไม่สนใจหรอกตอนนี้ฉันจะพ้นออกจากบ้านหลังนี้สักที
"ยัยเมย์แกไม่ตามไปเฝ้าผัวแกล่ะนังมินมันคาบไปกินแล้วแกจะรู้สึก"
ฉันถึงกับเงียบไปทันทีที่ได้ฟังประโยคจากคุณหญิง จนถึงตอนนี้ฉันยังรู้สึกผิดกับคุณเมย์อยู่เลย ฉันไม่น่ายอมนอนกับคุณภูมินทร์เลย เห้อ
"หนูมีธุระต้องไปจัดการยังไปไม่ได้ตอนนี้ จัดการเสร็จแล้วหนูจะไป"
คุณเมย์พูดกับคุณหญิงแต่ชายตามองมาทางฉันเหมือนกังวลอะไรซักอย่าง ฉันยกมือไหว้ลาทั้งสองคนก่อนจะเดินออกไ
