“อือ...” ฟาเบียนยิ้มอย่างมีเลศนัย และส่งเสียงหัวเราะอยู่ในลำคอ
‘ขายหน้าเขาแล้วไหมละ’ ปองรักบ่นว่าตัวเอง
เสียงโทรศัพท์ของฟาเบียนเข้ามาไม่หยุด บางครั้งเขาก็คุยออกไปเป็นภาษาอังกฤษ บางทีก็สนทนาเป็นภาษาฝรั่งเศส และสายล่าสุดเขาคุยเป็นภาษาจีน
ปองรักมองหน้าเขาแบบทึ่ง ๆ ‘คนอะไรเก่งเป็นบ้าเลย’
“เธอยังไม่ได้รื้อกระเป๋าเสื้อผ้าออกเลยใช่ไหม เดี๋ยวไปยกลงมาให้หมด”
เขาออกคำสั่งเหมือนเช่นเดิม เมื่อรถยนต์ของเขาจอดสนิทอยู่ที่หน้าหอพักพนักงาน
“เอ่อ...” ปองรักมีลังเล
“ผมสั่ง...” เขาทำเสียงเข้ม เธอมองใบหน้าของเขาก็เห็นคำตอบ
‘ใช่สิ เขาจ่ายแกเป็นล้านยายจิล อย่ามาทำเป็นอ้อยอิ่ง’ เธอบอกกับตัวเอง รีบเปิดประตูลงรถ หยิบเอากระเป๋าเสื้อผ้าที่วางเอาไว้ แล้วรวบเอาชุดนักศึกษาที่มีไม่กี่ตัวลงกระเป๋า และหยิบเอาถุงผ้าที่ใส่ชุดชั้นในยัดลงไป รีบเดินไปหยิบอุปกรณ์ของใช้เพียงไม่กี่ชิ้นที่พอจะยัดมาในกระเป๋าเดินทางใบเล็
