ตอนที่5
1312 คำ
เสียงพูดคุยกันอย่างสนุกดังเข้าโซนประสาทของคนที่กลับมานั่งรอภรรยาอยู่ที่บ้าน แววตาคมกริบตวัดไปมองภรรยากับบอดี้การ์ดคนสนิทของเธอด้วยความไม่พึงพอใจเมื่อได้เห็นว่าทั้งคู่เดินพูดคุยกันอย่างสนุกราวกับว่าทั้งคู่ไม่เห็นเขายืนอยู่ตรงนี้
"ดูเหมือนคุณจะดูมีความสุขเมื่อได้อยู่กับไอ้บอดี้การ์ดคนนี้นะธัญญ่า"สองคนที่พึ่งเดินเข้ามาใหม่กันไปมองร่างของกวินเป็นตาเดียว ตอนนี้สีหน้าของเขาเรียบนิ่งเมื่อได้เห็นว่าภรรยาตัวเองกำลังหัวเราะและส่งยิ้มหวานให้กับผู้ชายคนอื่น ความหึงหวงมันทำให้เขาเผลอพูดในสิ่งที่ไม่สมควรออกไป
"เงียบทำไมล่ะธัญญ่า คุณดูมีความสุขเวลาที่ได้อยู่กับมัน แต่กับผมคุณทำราวกับว่าไม่อยากแม้แต่จะมองหน้า"
"ใช่ค่ะ ฉันมีความสุขเวลาที่ได้อยู่กับแทนไท เขาเข้าใจความรู้สึกและปัญญาของฉันทุกอย่าง ทุกครั้งที่ฉันมีปัญหาหรือไม่สบายใจก็มีแต่แทนไทที่คอยยืนอยู่ข้างฉัน"
"ต่างจากคุณ คุณมันตัวปัญหาทำให้ฉันทุกข์ใจไม่เว้นแต่ละวัน ฉันไม่สามารถทนมองหน้าคุณราวกับไม่มีความรู้สึกอะไรไม่ได้หรอกนะคะ"
"แต่คุณก็ไม่ควรไปทำตัวสนิทสนมกับมัน มันเป็นแค่บอดี้การ์ดชั้นต่ำ"คำพูดของกวินมันทำให้คิ้วเข้มของแทนไทกระตุกยิกด้วยความไม่พอใจ
"ขอประทานโทษนะครับคุณกวิน ผมเป็นเพียงแค่บอดี้การ์ดจน ๆ แล้วมันไปเดือดร้อนใครเหรอครับ อย่างน้อย ๆ ผมก็ไม่เคยทำให้ใครต้องมาเดือดร้อนก็แล้วกัน"
"มึง ไอ้บอดี้การ์ดกระจอก"
"ลองแลกหมัดกันดูสักตั้งเอาไหมครับว่าใครกันแน่ที่กระจอก"แววตาของแทนไทเปลี่ยนไปยามเมื่อจ้องมองใบหน้าของกวิน คำพูดดูถูกของอีกฝ่ายทำให้เขาเกิดความไม่พอใจ ถ้าหากว่าธัญญ่าไม่ยืนอยู่ตรงนี้สาบานได้เลยว่าเขาจะเอากำปั้นยัดปากสุนัขของผู้ชายคนนี้ให้เลือดกบปาก
"มึงอย่าท้าทายกูนะไอ้แทนไท"
"ผมไม่เคยท้าทายใครครับ ถ้าคุณกวินพร้อมก็เข้ามาได้เลย"ไร้ความเคารพสามีของเจ้านาย ฝ่ามือใหญ่ทั้งสองข้างกำปั้นเอาไว้แน่นพร้อมพุ่งเข้าต่อยคนปากดีอย่างกวินทุกวินาที ขอแค่อีกฝ่ายเป็นคนเริ่มต้นก่อน แต่คนขี้ขลาดอย่างกวินหรือจะกล้ามีเรื่องกับบอดี้การ์ดหน่วยกล้ามดีอย่างแทนไท ด้วยความไม่กล้าทำอะไรอย่างปากว่าทำให้กวินได้แต่ยืนฟึดฟัดทำท่าทีไม่พอใจก่อนจะเดินออกไปขึ้นรถแล้วขับออกไปด้วยความเร็วอย่างต้องการจะระบายอารมณ์
"ผมต้องขอโทษคุณธัญญ่าด้วยนะครับ"
"ขอโทษ ขอโทษฉันเรื่องอะไร"หญิงสาวเอ่ยถามพร้อมกับจ้องใบหน้าของบอดี้การ์ดตัวเอง
"ก็เรื่องที่ผมเผลอพูดแบบนั้นใส่คุณกวิน"
"หึ นึกว่าเรื่องอะไร อันที่จริงแล้วกวินเองก็สมควรโดนดีเสียบ้าง จะได้เลิกข่มคนอื่นให้อยู่ต่ำกว่าตัวเองเสียที ทุกคนล้วนมีความรู้สึกและนายเองก็เช่นกัน ฉันไม่ถือโทษโกรธนายหรอก"ถ้าเธอเป็นแทนไทก็คงโกรธที่กวินพูดแบบนั้น และอีกอย่างเธอไม่เคยคิดจะเข้าข้างคนผิดไม่ว่าคนคนนั้นจะสนิทหรือเป็นคนในครอบครัว และอีกอย่างเธอนึกชื่นชมที่แทนไทรู้จักควบคุมอารมณ์ของตัวเอง ถ้าเป็นคนอื่นคงซัดหมัดใส่ใบหน้าของกวินไปนานแล้ว ไม่ปล่อยให้มายื่นพ้นคำดูถูกอยู่แบบนี้
หลังจากแยกย้ายกับบอดี้การ์ด ธัญญ่าก็เดินขึ้นมาบนห้องนอน การอาบน้ำมันช่วยให้เธอรู้สึกผ่อนคลายจากความเหนื่อยล้าได้ หยดน้ำเกาะไปตามเนื้อตัวขาวบริสุทธิ์มันทำให้เธอหน้าชวนมองมากยิ่งขึ้น
เสียงโทรศัพท์ดังเมื่อมีคนส่งข้อความเข้ามา ทำให้ธัญญ่าที่กำลังเดินออกมาจากห้องน้ำต้องรีบเดินไปคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูข้อความ
ฝ่ามือเรียวเล็กกำโทรศัพท์เครื่องหรูบางเฉียบเอาไว้แน่น ราวกับมีก้อนแข็ง ๆ วิ่งมาจุกอยู่ที่ลำคอ ภาพของสามีที่กำลังนอนเปลือยกายกอดกับหญิงสาวถึงสองคนอยู่บนเตียงมันทำเอาธัญญ่าถึงกับน้ำตาคลอหน่วย ในรูปมันสามารถบอกได้เลยว่าพวกเขาพึ่งจะกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันเสร็จ
ร่างเพรียวบางถึงกับทรุดตัวนั่งลงบนเตียงนอนอย่างคนหมดเรี่ยวแรง ฝ่ามือเรียวบางยกขึ้นมาปิดใบหน้าของตัวเองเอาไว้ น้ำตาหลั่งไหลออกมาเมื่อเธอไม่สามารถอดกลั้นมันต่อไปได้ ในตอนนี้เธอทำได้เพียงนั่งร้องไห้อยู่บนเตียงด้วยหัวใจที่แสนจะเจ็บปวด
"ฮึก พ่อคะ ธัญญ่าเจ็บจังเลย"หัวใจของเธอแตกสลายออกเป็นเสี่ยง ๆ เขาจะทำให้เธอเสียใจไปจนถึงเมื่อไหร่กัน ตอนนี้เธออยากได้อ้อมกอดจากบิดามากที่สุด แต่ถ้าหากว่าเธอบินไปหาท่านจะต้องถามเธอแน่ ๆ ว่ามันเกิดเรื่องอะไร และเธอก็ไม่สามารถให้คำตอบกับผู้เป็นบิดาได้โดยเช่นกัน
"แทนไท"ที่พึ่งเพียงหนึ่งเดียวของเธอในตอนนี้ก็คงจะหนีไม่พ้นชายหนุ่ม ร่างเพรียวบางเดินโซเซลงมาหาชายหนุ่มที่หน้าห้องพัก
"คุณธัญญ่าร้องไห้ทำไมกันครับ ใครทำอะไรคุณ"แทนไทเอ่ยถามขึ้นด้วยความตกใจเมื่อได้เห็นสภาพของผู้เป็นเจ้านายในตอนนี้
สภาพของหญิงสาวผู้เพียบพร้อมไปเสียทุกอย่างในตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงบ้าคนหนึ่งที่เดินร้องไห้มาหาเขาในสภาพชุดคลุมอาบน้ำ ใบหน้าสวยงามในตอนนี้เต็มไปด้วยคราบน้ำตา บริเวณขอบตาบวมแดงเพราะผ่านการร้องไห้มาเป็นเวลานาน
"ฮึก แทนไท"ด้วยความเสียใจทำให้เธอพุ่งเข้ากอดชายหนุ่มโดยทันที แทนไทถึงกับมึนงงเมื่ออยู่ ๆ หญิงสาวก็ร้องไห้ก่อนจะพุ่งเขามากอดเขา แรงสะอื้นของเธอมันทำให้หัวใจของเขาปวดหนึบ ถ้าเธอไม่ไปรับรู้อะไรที่กระทบกระเทือนจิตใจอย่างรุนแรงคงไม่เสียน้ำตาออกมาแบบนี้
"ไม่ต้องร้องไห้นะครับคุณธัญญ่า ไม่ต้องร้องนะครับ"ฝ่ามือใหญ่วางลงบนไหล่บางของเธออย่างเบา ๆ เพื่อต้องการปลอบใจ เขาไม่อยากฉวยโอกาสในตอนที่อีกฝ่ายกำลังเสียใจ ทั้งที่ใจจริงแล้วเขาอยากจะโอบกอดร่างของเธอเอาไว้เช่นกัน
"ฉันเหนื่อย ฮึก เหนื่อยเหลือเกิน"
"ถ้าคุณธัญญ่าเหนื่อยก็พักเสียเถอะนะครับ อย่าฝืนมันอีกต่อไปเลย ระบายความเหนื่อยที่อยู่ภายในใจออกมาก็ได้นะครับ เผื่อว่าทุกอย่างมันจะดีขึ้น"
"ฉันเหนื่อยจริง ๆ ไม่อยากรับรู้อะไรอีกต่อไปแล้ว"
"เรื่องของคุณกวินอีกแล้วใช่ไหมครับ"คนในอ้อมกอดพยักหน้าขึ้นลงเป็นคำตอบ แทนไทหลับตาแน่น คนที่เขารักต้องมาเสียใจเพราะผู้ชายคนนี้อีกแล้วสินะ
"ถ้าคุณธัญญ่าเหนื่อย เราสองคนหนีงานไปพักผ่อนกันดีไหมครับ"หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาสบตากับชายหนุ่มทันทีหลังจากที่เขาพูดจบ
"แล้วเราจะไปที่ไหนกันล่ะ"
"เขาบอกกันว่า เวลาคนเรามีความเศร้า ทะเลคือสถานที่ ที่จะช่วยทำให้เราหายเศร้าได้ครับ"ธุรกิจของเธอมันคงจะไม่ล่มจมหรอกถ้าหากว่าประธานบริษัทอย่างเธอจะขอหนีงานไปพักผ่อนสมองสักสองสามวัน
- ผู้เขียน
