ตกเย็นของอีกวัน ไอรีณนั่งแต่งหน้าในห้องเพื่อจะออกไปทำงาน เธอนั่งฟังเพลงปล่อยใจคิดไปเรื่อยเปื่อย
เธอคิดไปถึงอดีตต่างๆ ที่หนีมาจากบ้านเกิดแล้วก็รู้สึกเศร้าขึ้นมา เข้าเมืองใหญ่มาได้หนึ่งปีแล้ว เปลี่ยนงานไปเรื่อยๆ แต่ก็เก็บเงินไม่ได้เลย
ที่นี่งานมีเยอะก็จริงแต่การจะหางานที่ได้เงินมากพอจนสามารถทำตามฝันได้ ก็คงต้องเป็นงานที่เปลืองตัวแบบนี้
โชคยังดีที่เธอมีรูปร่างหน้าตางดงามดุจดังสมบัติล้ำค่าติดตัว พอเข้าสมัครที่คลับก็ได้งานทันที เสียแต่ว่าเธอคงเลี่ยงการบริการแขกแบบถึงเนื้อถึงตัวต่อไปเรื่อยๆ ไม่ได้
ขออีกแค่สามเดือน... ไม่สิ อีกสองเดือน ก็น่าจะได้เงินพอให้ออกจากงานนี้ได้สักที
เธอคิดทบทวนในใจเกือบทุกวันถึงเป้าหมายชีวิต พยายามทนรับมือแขกทุกรูปแบบที่ผ่านเข้ามาแต่ละคืนให้ได้ โดยต้องไม่ปล่อยให้ตัวเองโดนลากเข้าม่าน ไม่อย่างนั้นเธอคงหยุดไม่อยู่และเลิกจากงานนี้ไม่ได้ง่ายๆ
เธอแต่งตัวแต่งหน้าเสร็จเรี
