ตอนที่ 7
1082 คำ
“เอ่อ...”
“ยัยแพรว” ผู้มีพระคุณเรียกเสียงดุๆ
“ขอบคุณค่ะคุณท่าน”
“ทีหลังก็อย่าคิดมากอีกเวลาฉันให้เงิน แล้วถ้าขาดเหลืออะไรก็มาบอก ฉันจะจัดการให้”
“ค่ะคุณท่าน”
“งั้นก็กลับได้แล้ว เดี๋ยวจะมืดค่ำซะก่อน แล้วหล่อนขับรถมาหรือเปล่า”
“แพรวขับรถมาเองค่ะคุณท่าน”
“งั้นก็ไปเถอะ”
“แพรวลานะคะคุณท่าน” กล่าวจบแล้วแพรวพรรณก็เดินออกจากห้องรับแขกแล้วเข้าไปหาป้าๆ และคนอื่นบอกกล่าวว่าจะกลับบ้าน โดยก่อนกลับบ้านเธอก็ได้แวะร้านขายภาพ ผู้มีพระคุณอีกคนพร้อมกับเอาภาพไปฝากขาย
“คุณแพรว! ดีใจจังที่คุณมา” ศิวาที่นั่งวาดภาพอยู่ข้างๆ ร้านเอ่ยทักลูกศิษย์คนสวย แล้วเข้าไปช่วยถือของ
“สวัสดีค่ะคุณศิวา”
“ครับ ว่าแต่วันนี้มีกี่ภาพครับ”
“สองภาพค่ะ”
“ว้าว! สวยมาก ลูกค้ากำลังถามหาผลงานของคุณอยู่พอดี แล้วมีแค่สองภาพเหรอครับ”
“ก็มีใกล้เสร็จอีกสามภาพค่ะ เหลือเก็บรายละเอียดนิดหน่อย ถ้าเสร็จแล้วแพรวจะรีบเอามาส่งที่ร้านนะคะ”
“คุณกะเวลาได้ไหม พอดีอาทิตย์หน้า น่าจะวันเสาร์ผมจะไปไหว้พระแถวนั้น เดี๋ยวผมแวะเข้าไปเอาเอง คุณแพรวจะได้ไม่ต้องขับรถมาเอง”
“เสร็จทันค่ะ”
“ถ้างั้นผมจะไปรับนะครับ”
“ขอบคุณมากค่ะ แต่คุณศิวาจำทางไปบ้านแพรวได้นะคะ”
“ได้ครับ รับรองว่าครั้งนี้ไม่มีเลยทางเข้าบ้านแน่นอน” ศิวาพูดเสียงกลั้วหัวเราะ เพราะเคยไปสองครั้งก็เลยทั้งสองครั้ง
“ค่ะ แต่แพรวขอตัวกลับก่อนนะคะ พอดีทิ้งแม่อยู่บ้านคนเดียวนานแล้ว”
“ครับ” จบคำศิวาก็เดินออกมาส่งลูกศิษย์คนสวยขึ้นรถ พอดีกับที่มีรถอีกคันขับเข้ามา ที่ศิวารู้ดีว่าเป็นรถใครและแปลกใจมากที่เพื่อนมาหาแต่หัววัน
“ศิวา! นั่นใคร” เดินมาถึงเพื่อนแล้วพารันก็ถามไถ่ทันที เพราะดูเหมือนเพื่อนจะสนิทสนมกับหญิงสาวคนเมื่อครู่ไม่เบา
“ลูกศิษย์คนสวยของฉันเอง”
“เสียดาย! มาไม่ทันเห็นหน้า”
“ก็แกไม่มีบุญไง เลยอดเห็นหน้าคุณแพรว”
“ชื่อแพรว?”
“ใช่ชื่อแพรว แกถามทำไม หรือสนใจลูกศิษย์ของฉัน อย่าแม้แต่จะคิดไอ้พารัน!” ศิวาออกตัวห้ามปรามก่อน เพราะ พารันมีคนรักและกำลังจะแต่งงานกัน
“หวงหรือไง!”
“ไม่ได้หวง แต่แกมีแฟนแล้ว ห้ามคิดนอกใจแฟน โอเค!”
“แกก็รู้ว่าฉันมีแฟนอยู่แล้ว แล้วยังถามอะไรไม่เข้าเรื่องเอง ว่าแต่ลูกศิษย์แกมาทำอะไร” พารันยังไม่เลิกให้ความสนใจกับ ลูกศิษย์ของเพื่อน
“เอาภาพมาฝากขาย สนใจไหมเพื่อน เพิ่งมาเลย ยังไม่มีลูกค้าคนไหนเห็น” พูดจบศิวาก็พาเพื่อนเข้าไปดูภาพ ที่พอพารันเห็นก็บอกเลยว่าจะซื้อภาพ
“แล้วลูกศิษย์แกยังมีภาพอีกหรือเปล่า พอดีฉันจะเอาไปตกแต่งที่คอนโด”
“มี แต่เป็นอาทิตย์หน้า ว่าแต่แกจะใช้คอนโดเป็นเรือนหอของแกกับกี้งั้นเหรอ” ศิวาถามอย่างแปลกใจ เพราะเคยได้ยินพ่อของเพื่อนบอกว่าหากลูกชายแต่งงานแล้วก็อยากให้ย้ายเข้าไปอยู่ในบ้าน เพราะอยากอยู่กับลูกกับหลาน แต่เพื่อนของเขาคงมีเหตุผลเลยเลือกคอนโดที่ซื้อใหม่เป็นเรือนหอแทน
“อืม”
“ถ้างั้นฉันจะเก็บภาพไว้ให้แล้วกัน ว่าแต่แกมาหาฉันแต่หัววัน มีอะไรหรือเปล่า อย่าบอกว่ามารับฉันไปกินเหล้า”
“ไม่รู้จะไปไหนเลยมาหาแก”
“แล้วคนรักของแกไปไหน”
“คงทำงาน” พารันตอบอย่างเซ็งๆ เพราะสามวันที่ผ่านมาเขาไม่ได้เจอหน้าคนรักเลย เพราะอีกฝ่ายติดงาน โทรศัพท์ไปหาก็คุยไม่กี่คำก็ขอวางสาย จนวันนี้เขาติดต่อไม่ได้เลย
“ว่าที่เจ้าบ่าวอะไรว่ะ ทำหน้าเหมือนคนอมทุกข์”
“เลิกพูดเรื่องฉันได้แล้ว แล้วออกไปหาอะไรกินกัน ฉันอยากดื่ม”
“เอาแต่หัววันเลยหรือไง”
“หกโมงกว่าแล้ว” พารันเถียงข้างๆ คูๆ แต่ศิวาก็ยอมไปนั่งดื่มเป็นเพื่อน กระทั่งเกือบห้าทุ่มสองหนุ่มจึงได้แยกย้ายกันกลับบ้าน ที่ตอนนี้คุณสุพจน์กำลังนั่งรอลูกชายอยู่ หลังวันนี้เห็นข่าวลงว่าคนรักของลูกชายควงหนุ่มคนใหม่ไปพัทยา ตนเลยจะสอบถามให้รู้เรื่อง
“คุณพ่อ! ยังไม่ขึ้นนอนอีกเหรอครับ” พารันเดินเข้ามาทัก ผู้เป็นพ่อ หลังสาวใช้บอกว่าพ่อของตนรออยู่ในห้องนั่งเล่น
“ฉันรอแกนั่นแหละ เข้ามานั่งคุยกันก่อน” สีหน้าเคร่งเครียดของบิดา ทำให้พารันรู้ว่าคงมีเรื่องเกิดขึ้น เขาจึงเดินเข้าไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับท่าน
“คุณพ่อมีอะไรเหรอครับ” ถามจบแล้วก็รับหนังสือพิมพ์มาอ่านเนื้อหาและมีภาพของนางแบบสาวคนรักของเขาและภาพของชายชาวต่างชาติ
“ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น แล้วแกรู้หรือเปล่าว่าแฟนของแกไปพัทยากับคนอื่น”
“กี้คงไปทำงานครับ แล้วคุณพ่อก็ทราบดีว่ากี้เป็นนางแบบดัง เข้าใกล้ใครก็ต้องเป็นข่าวอยู่แล้ว ผมว่านักข่าวคงแค่เขียนเพื่อให้ขายข่าวได้” พารันแก้ต่างให้แฟนสาว และแฟนสาวคงไปทำงานไม่ได้ไปเที่ยวแน่นอน
“ถ้างั้นแกก็ไปบอกแฟนของแกให้เพลาๆ เรื่องข่าวฉาวลงบ้าง แล้วเรื่องงานแต่งจัดการไปถึงไหนแล้ว แล้วรายชื่อผู้ใหญ่ที่ฉันส่งให้ แกได้รับหรือยัง”
“ได้รับแล้วครับ ส่วนเรื่องจัดงานเสร็จทันแน่นอนครับ”
“แล้วผู้ใหญ่ทางฝ่ายหญิง เรียบร้อยหรือยัง”
“กี้มีญาติไม่กี่คนครับ แล้วก็ย้ายไปอยู่ต่างประเทศแล้ว”
“แล้วยังไง จะไม่เชิญมาหรือไง!”
“ผม...”
“แกไปจัดการให้เรียบร้อย แล้วเรื่องญาติๆ จะมีแค่ญาติทางฝ่ายชายไม่ได้!” จบคำคนเป็นพ่อก็ลุกเดินออกไป ส่วนคนเป็นลูกก็นั่งถอนใจเบาๆ แล้วพยายามติดต่อหาคนรัก แต่ก็ติดต่อไม่ได้จนเขาล้มเลิกแล้วเดินขึ้นห้องพัก เพราะเข้าใจว่าคนรักงานเยอะ หากว่าง
ภีรมาสก็คงติดต่อกลับมาเอง
เริ่มอ่านเรื่องราวที่ยอดเยี่ยมได้ที่นี่
- ผู้เขียน
