‘ท่านพี่เมื่อไรท่านจะใจอ่อนมอบลูกให้ข้านะ’
‘ข้าเหนื่อยใจเหลือทน เมื่อไรท่านจะใจอ่อน’
เสียงนางพึมพำข้างหูอยู่หลายประโยค ลู่เคอตัวมองเห็นว่านางยังหลับสนิทก็รู้ว่านางละเมอออกมา ร่างนุ่มนิ่มคลอเคลียข้างกาย เขาอยากลุกขึ้นมาจับนางกด บด ขยี้ทำในสิ่งที่บุรุษอยากทำแต่เขาก็ต้องห้ามความต้องการของตัวเองไว้
“ข้าอยากรู้ทำไมถึงได้อยากมีลูกกับข้านัก หากเจ้ารักข้าและอยากมีลูกกับข้า ข้าจะไม่...” ลู่เคอตัวถอนหายใจอย่างหงุดหงิด
รุ่งเช้า เสียงนกร้องด้านนอกห้องปลุกให้เต้าเฟยตื่นขึ้นมาจากการนอนหลับ พอได้สติกลับมาครบถ้วนพลันมองรอบตัวจึงรู้ตัวว่านอนอยู่บนเตียงของท่านแม่ทัพใหญ่ไม่ใช่ห้องนอนของตัวเอง จำได้ว่าก่อนหลับนางยังนั่งเฝ้าถาดอาหารแต่แล้วทำไมนางถึงขึ้นมานอนบนเตียงได้
เต้าเฟยลงจากเตียง ดวงตากลมโตมองที่นอนข้างๆก็พบว่าเบาะนอนยับยู่ยี่ทำให้รู้ว่าเมื่อคืนมีคนนอนข้างๆ หันมองไปที่โต๊ะกลมตัวเดียวภายในห้อง บนนั้น
