“ใบหน้าหม่อมฉันมีอะไรผิดปกติหรือเพคะฮองเฮา” เต้าเฟยถามพลางยกมือลูบใบหน้าของตน วันนี้นางแต่งตัวด้วยชุดกระโปรงสีชมพูสดขับเน้นดวงหน้าให้หวานใสอ่อนละมุน ขาดแต่เพียงท่าทางแช่มช้อย กับจริตมารยานิดหน่อยเท่านั้น
“เราว่าเจ้าเป็นคนสวยมากทีเดียวนะเต้าเฟย หากแต่เจ้าไม่ค่อยใช้ความสวยที่มีให้เป็นประโยชน์ เจ้าแต่งงานกับท่านแม่ทัพลู่ไปแล้ว เจ้าจะต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองให้เข้ากับสามีให้ได้ ถึงอย่างไรเจ้าก็เป็นหญิงจะดึงดันทำตัวห้าวหาญเก่งกล้าเช่นแต่ก่อนไม่ได้ เราเห็นนะว่าพวกเจ้าทั้งสองดูมีช่องว่างระหว่างกัน”
“ช่องว่างระหว่างกันคืออะไรเพคะ”
หนิงซูเยว่ถอนหายใจแม้นางจะอยู่ที่นี่จนคุ้นชินแต่ก็มักติดคำพูดบางคำมาจากศตวรรษที่21 “เราขอโทษที่พูดให้เจ้าฟังเข้าใจยาก เราหมายถึงพวกเจ้าดูเหมือนเย็นชา ห่างเหิน ไม่แน่ใจในตัวอีกฝ่าย ทั้งที่ก็ดูเหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยก”
“ฮองเฮาทรงเข้าพระทัยผิดไปแล้วเพคะ ท่านแม่ทัพรังเก
