“เขาป่วยตอนเจ้าแต่งพอดี” ลู่เคอตัวถามน้ำเสียงกดต่ำ
‘ช่างน่าแปลก’
ดวงตาคมเข้มหรี่ขึ้นอย่างจับพิรุธ ยิ่งเห็นฮูหยินของตนมีหน้าตาสดใสดวงตาเปล่งประกายระยิบระยับยามพูดถึงลูกชายแม่ทัพใหญ่ในเผ่าก็ยิ่งทำให้รู้สึกไม่ชอบใจขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด
“ใช่ แต่พอเห็นว่าท่านพี่ส่งพัดมาให้ข้าได้ แสดงว่าเขาต้องหายแล้ว ข้าค่อยโล่งใจหน่อย”
ลู่เคอตัวมีสีหน้าแข็งค้างสลับเย็นยะเยือกไปมาอยู่ครู่หนึ่งก่อนถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ตกลงว่าหวงซวนถานไม่ได้เป็นพี่ชายแท้ๆของเจ้าแต่เป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่วัยเด็ก และเป็นครูของเจ้าใช่หรือไม่” เต้าเฟยพยักหน้าช้าๆ อย่างไม่เข้าใจอะไรนัก ลู่เคอตัวจึงพูดต่อ
“ต่อไปเจ้าก็ไม่ต้องเรียกหวงซวนถานว่าท่านพี่อีก ข้าว่ามันดูไม่เหมาะ เขาไม่ได้เป็นอาเกอของเจ้า เจ้าใช้สรรพนามเรียกเช่นนั้นจะทำให้คนเข้าใจผิดได้ ส่วนคำว่าท่านพี่ เจ้ามาเรียกข้าแทน”
เต้าเฟยยื่นหน้าเข้าไปใกล้ “เรียกท่านว่าท
