ช่วงเย็นของวันนั้น
ครืดดด~
เสียงโทรศัพท์ของสาวสวยปีหนึ่งดังขึ้นขณะที่เจ้าของนั่งทำงานพิเศษในคอมพิวเตอร์
"ฮัลโหลค่ะ"
(เสียงหวานจัง)
มินตราชะงักไปชั่วครู่ เสียงก็เสียงเดิมทำเหมือนไม่เคยคุยกันมาก่อน
"พี่ขุนพลมีอะไรหรือเปล่าค่ะ"
(ถ้าไม่มีพี่โทรหามินไม่ได้ใช่ไหม พี่น้อยใจนะเนี่ย)
หนุ่มหล่อประจำคณะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงออดอ้อนสาวสวย แต่มินตราเธอก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ รอจังหวะให้ชายหนุ่มที่โทรเข้ามาได้พูดขึ้น
(มินทำอะไรอยู่หรือเปล่า พี่รบกวนไหม)
"ก็..ไม่ค่ะ"
มินตราไม่ต้องการที่จะบอกเรื่องราวส่วนตัวให้ขุนผลฟังมากนักเนื่องจากไม่ได้สนิทกันถึงขั้นนั้น
(พรุ่งนี้จะมีชั่วโมงเรียนที่เราต้องเจอกันอีกแล้ว แต่ที่จริงพี่ก็อยากเจอเราทุกวันมากกว่า)
"ทำไมละค่ะ"
(เจอทุกวันเราจะได้ไม่ลืมหน้าพี่ไงครับ)
มินตราแทบสำลักในความเลี่ยนที่พี่ขุนส่งให้ พลางอมยิ้มน้อยใหญ่บ่อยครั้ง ทุกวันนี้ก็เจอแทบทุกวันอยู่แล้ว อีพ
