ขณะเดียวกับตฤณจอดรถเสร็จแล้วกำลังสาวเท้ายาวๆ ตรงเข้ามาภายในโรงพยาบาลอย่างรีบเร่ง ร่างของณดาก็ปราดเข้าไปหาเขาเสียก่อน ณดารอเขาอยู่ครู่ใหญ่แล้ว เธอไม่อยากให้ตฤณเจอกับม่านพิรุณอีกจึงมาดัก
“ตฤณคะ ขอณดาคุยด้วยหน่อยค่ะ”
“มีอะไรหรือณดา”
“ณดารบกวนเวลาไม่นาน ขอคุยด้วยครู่เดียวค่ะ”
ตฤณอยากรู้ว่าณดามีเรื่องอะไรเลยเดินตามไป เขาคิดว่าอย่างไรเสียม่านพิรุณก็อยู่ที่ห้องพักอยู่แล้ว เขาไปช้าหน่อยคงไม่เป็นไร ทันทีที่เข้าไปในห้องพักแพทย์ ณดาก็เอ่ยปากทันที
“อิ๊งค์กลับไปแล้วนะคะ แสนไปส่ง ตอนแรกณดาบอกให้อยู่รอตฤณก่อนแต่อิ๊งค์ขอร้องจนณดาใจอ่อน อิ๊งค์บอกว่าให้ณดาบอกตฤณว่าอิ๊งค์ไม่เป็นไร ณดาเห็นว่าเรื่องเมื่อคืนตฤณก็จัดการให้เรียบร้อยหมดแล้ว อิ๊งค์คงอยากกลับไปหายาย ณดาเลยปล่อยให้กลับไปค่ะ”
ณดาลอบสังเกตสีหน้าของตฤณ แต่เขาก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรที่ผิดสังเกต
“อย่างนั้นเหรอ ถ้าแสนไปส่งแล้วก็ไม่เป็นไร ขอบใจณดามากนะ
