บทที่ 17
มือมืดที่มองไม่เห็น...
ร่างหนานั่งอยู่ในห้องทำงานที่เต็มไปด้วยอาวุธหลากหลายชนิดและชั้นวางหนังสือเรียงรายสูงลิ่ว หนังสือล้วนถูกจัดเป็นระเบียบเรียบร้อยแยกหใวดหมู่ชัดเจน
บ่งบอกลักษณะนะิสัยคงแก่เรียนและชื่นชอบศาตราวุธเป็นชีวิตจิตใจ...
ใบหน้าหล่อเหลามองปิ่นปักผมที่สั่งทำขึ้นเป็นพิเศษที่เพิ่งส่งมาถึงตำหนักในช่วงเย็น และเหล่าเครื่องประดับล้ำค่าควรเมืองที่สั่งให้องครักษ์คนสนิทไปรื้อหาในคลังมบัติของตำหนัก
ใบหน้าหล่อเหลาขมวดคิ้ว
มิรู้ว่านางชื่นชอบสีใด...
"ท่านอ๋อง พะยะค่ะ"องครักษ์เงาผู้หนึ่งนั่งลงตรงหน้าร่างหนาอย่างฉับพลัน
"เปิ่นหวางรอฟังอยู่" ร่างหนาเอ่ยสีหน้าเรียบเฉย มือหนายังคงจับปิ่นปักปมหมุนช้าๆ อย่างใช้ความคิด
องครักษ์เงาเอ่ยรายงานเรื่องราวทั้งหมดในวันนี้ตั้งแต่ช่วงเช้าจระค่ำทั้งเรื่องที่คุณหนูสามอวิ๋นลี่เหมยไปรับเครื่องประดับ และร้านเครื่องประดับถึงกับปิดร้านในช่วงบ่ายเพื่อน
