ท้อง
1314 คำ
คิมหันต์กลับมาถึงบ้าน
น้ำผึ้งกับป้าบัวรีบวิ่งมาเพราะรู้ว่าต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่ๆ
“เกิดอะไรขึ้นคะนาย เห็นนายหญิงรีบตามไป มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ”ป้าบัวลุกลี้ลุกลนเข้ามาถาม
“อย่าพูดถึงผู้หญิงคนนั้นให้ชั้นฟังอีก…ไปเอาเหล้ามา”
น้ำผึ้งรีบวิ่งไปเอาเหล้ามาให้คิมหันต์ อาการคิมหันต์ตอนนี้ไม่ต่างจากวันที่รู้ว่าสโรชาเสียชีวิต
‘เขาเพิ่งจะดีขึ้นหลังจากที่ได้อยู่กับดาวิกา แล้วเหตุใดตอนนี้ถึงกลับมาเป็นเช่นนี้อีก มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น’
ป้าบัวได้แต่ครุ่นคิดในใจ
"ไม่ต้องสงสัยหรอกแม่ พ่อมาตามกลับไปแล้วสิ นี่คงจะวิ่งแจ้นตามพ่อกลับไปแล้ว
จึงทำให้นายโกรธขนาดนี้" น้ำผึ้งจีบปากจีบคอพูดพร้อมกับยิ้มเยาะหยันสะใจ
“เอ็งรู้ได้ยังไงนังน้ำผึ้ง นี่อย่าบอกนะว่าเป็นฝีมือของเอ็ง”
น้ำผึ้งเลิ่กลั่ก เมื่อรู้ตัวว่าตัวเองเผลอพูดหลุดปากออกไป
“ข้าว่าแล้วเชียว แกมันเลี้ยงไม่เชื่องจริงๆ นังน้ำผึ้ง แกรู้มั้ยว่าทำอะไรลงไป”
เผียะ! เผียะ! เผียะ!
ป้าบัวตีน้ำผึ้งรัวๆด้วยความเจ็บแค้นในใจ
"โอ้ยแม่!!ชั้นเจ็บนะ ก็มันอยากคุยโทรศัพท์กับเพื่อนมัน
เสียงดังให้ชั้นได้ยินเอง แถมวางโทรศัพท์ไว้ให้ชั้นเห็นทำไมล่ะ"
น้ำผึ้งหันหลังจะวิ่งหนีไป เจอคิมหันต์ยืนอยู่ข้างหลังได้ยินทุกคำที่น้ำผึ้งพูด
“นาย นาย นาย น้ำผึ้งขอโทษ น้ำผึ้งผิดไปแล้ว!!” น้ำผึ้งยกมือไหว้คิมหันต์
“ป้าบัวครับ ช่วยพาลูกสาวป้าบัวออกจากบ้านผมไปหน่อย ผมไม่อยากเห็นหน้า!!!”
คิมหันต์มองน้ำผึ้งด้วยความโกรธจัดที่มายุ่งกับเรื่องของเขาจนเกินไป ถ้าเป็นผู้ชายเขาคงต่อยคว่ำไปแล้ว
“ค่ะๆๆ ได้ค่ะนาย มานี่เลยมึงอีน้ำผึ้ง”
ป้าบัวกระชากแขนน้ำผึ้งลากออกไป
จริงๆแล้วน้ำผึ้งไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆของป้าบัว ป้าบัวเอาน้ำผึ้งมาเลี้ยงเนื่องจากว่า
ลูกสาวของเพื่อนเอามาฝาก และไม่เคยมารับกลับไปอีกเลย น้ำผึ้งจึงมีนิสัยทะเยอทะยาน
หวังกับสิ่งที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้……………..
คิมหันต์เมาหนักมาก ทั้งเสียใจ ทั้งโกรธและเคียดแค้นที่สุด เขารักดาริกาจริงๆ
ไม่ได้เสแสร้งอย่างที่ปากพูดออกไป แต่พอเจอหน้าวรุจเขากลับทำใจไม่ได้
ความโกรธแค้นมันครอบงำจิตใจเขามากเกินไป แต่ เขาเสียเธอไปแล้ว ต่อไปนี้ไม่มีอยู่ตรงนี้ตรงนั้นในบ้าน
ไม่มีรอยยิ้มอบอุ่น ไม่มีอ้อมกอดที่ปลอบประโลมเขา เวลาเขาเหนื่อยมาจากงาน
คิมหันต์นอนร้องไห้เกลือกกลิ้งอยู่บนที่นอนของดาริกา สูดดมกลิ่นหอมจากหมอนที่เธอหนุน
เป็นภาพที่น่าเวทนายิ่งนัก
แค่เพียงปล่อยวางความแค้น แต่เขากลับทำไม่ได้ จนต้องเสียเธอไป
โรงพยาบาลที่กทม.
ด้วยความเสียใจร่างกายของหญิงสาวอ่อนแออย่างหนัก ดาริกาเลยต้องนอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล
“น้องดา กินอะไรบ้างสิคะ ไม่กินแบบนี้ยิ่งไม่ดีกับร่างกายรู้มั้ย?”
หมอนนท์เจ้าของไข้ของดาริกา และเป็นคนที่แอบรักดาริกามาตลอดแต่ดาริกาคิดกับเขาแค่พี่ชาย
“ดากินไม่ลงจริงๆ พี่หมอ”
หน้าขาวซีดของดาริกายังมีน้ำใสๆ เอ่อล้นออกมาอยู่ตลอดเวลา
“อย่างน้อยก็เพื่อ.. เพื่อลูกในท้อง…”
หมอนนท์ต้องบอกความจริงว่าผลการตรวจร่างกายของเธอ ตอนนี้เธอกำลังตั้งครรภ์ได้ 2 เดือนแล้ว
ดาริกาเงยหน้าขึ้นมา เธอตกใจกับคำพูดของหมอนนท์
“อะ..อะไร..นะคะ ดาท้อง..”
หญิงสาวพูดด้วยเสียงแหบแห้งแผ่วเบา เอามือไปคลำที่ท้อง น้ำตายิ่งไหลพรั่งพรูลงมาอีกไม่ขาดสาย
‘จริงสินะ ตอนมีอะไรกับคิมหันต์เราไม่เคยป้องกันเลย เธอก็ไม่ได้สังเกตุว่ารอบเดือนไม่มา’
หมอนนท์ไม่พูดอะไร ได้แต่โอบกอดและปลอบโยนหญิงสาวเบาๆ
เขาปวดใจแทนเธอเหลือเกิน ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ทำไมยำยีหัวใจของเขาขนาดนี้
เขาอุส่าห์เฝ้าถนอมเธอมานานแสนนาน ความน่ารัก สดใส ผู้ชายเลวๆคนนั้นพรากมันไปหมดแล้ว
เขาขบกรามแน่นด้วยความโกรธแค้นแทนหญิงสาว
1 เดือนผ่านไป
ดาริกาสดใสขึ้น แต่ยังคงรักษาตัวที่บ้านอยู่ เพราะร่างกายเธออ่อนแอ
เนื่องจากจิตใจเธอได้รับความกระทบกระเทือน
“ลูกดา…วันนี้แม่ทำแกงเขียวหวานไก่ที่ลูกชอบด้วย”
คุณหญิงสาวิกาเดินเข้ามาหาดาริกา ที่กำลังง่วนกับการอ่านหนังสือเด็ก
เตรียมตัวเป็นคุณแม่ ตอนนี้หญิงสาวเริ่มเข้มแข็งขึ้นมากเพื่อลูก
“ขอบคุณค่ะแม่ ดารักแม่นะคะ”
หญิงสาวโอบกอดมารดาของเธอด้วยความรักใคร่
ตอนนี้ครอบครัวดาริกาดูแลเธอดีมาก ไม่ให้กระทบทั้งร่างกายและจิตใจ
พวกเขารู้ว่าดาริกาไม่ผิดอะไร บ้านนี้เลี้ยงลูกมาอย่างดีทั้งร่างกายและจิตใจ
ยิ่งผู้เป็นพี่ชายอย่างวรุจ
เขาไม่เคยห่างจากน้องสาวไปใหน นอกจากเวลาไปทำงานที่บริษัท
ตอนนี้เขาขยันขันแข็งช่วยบิดาบริหารบริษัทในตำแหน่งประธานบริษัทคนใหม่
ส่วนสโรชาเขาไม่เคยลืมเธอยังเจ็บปวดเวลาที่คิดถึงเธอกับลูก
ครอบครัวเขาเพิ่งไปทำบุญให้เธอกับลูกมา…
ส่วนคิมหันต์ถึงแม้ครอบครัวเขาจะให้อภัย ไม่ได้ยึดติดและเคียดแค้นเขาแล้ว
แต่เขาก็ไม่อยากให้ดาริกาต้องกลับไปเป็นเครื่องมือในการล้างแค้นอีก การที่ต้องอยู่กับคนที่ไม่ปล่อยวาง
เขาไม่คิดว่าดาริกาจะมีความสุขได้ ถึงแม้เขาจะรู้ว่าดาริกายังรักคิมหันต์อยู่เต็มหัวใจก็ตาม
“เป็นไงบ้างน้องสาวพี่ เจ้าตัวเล็กดิ้นหรือยังนร้าาา”
วรุจลูบท่องน้องสาวเบาๆ ด้วยความเอ็นดูรักใคร่
“จะดิ้นได้ยังไงคะ ดาเพิ่งจะตั้งท้องได้ 3 เดือน เอง”
ดาริกาขำกับความเห่อหลานของวรุจ นี่ถ้าเป็นพ่อของเขาจะดีใจมั้ยนะ
คิมหันต์จะรู้มั้ยนะว่าตอนนี้คิมหันต์น้อยอยู่ในร่างกายของเธอ
เขาเป็นยังไงบ้างนะ คิดถึงเธอบางหรือเปล่า? เธอยังเชื่อว่าคิมหันต์ยังรักเธออยู่
แต่เธอเคยบอกเขาแล้ว ว่าเธอจะไปจากเขาถ้าเขาไม่ต้องการเธอ
เธอจึงไม่คิดที่จะกลับไปหาเขาไปรบกวนจิตใจเขาอีก ได้แต่หวังให้เขาลืมความแค้นในเร็ววัน
“เงียบไปมีอะไรในใจมั้ย บอกพี่ระบายกับพี่ได้นะ น้องดา”
วรุจเอ่ยขึ้นมาหลังจากเห็นน้องสาวนิ่งคิดอะไรในใจอยู่
"ช่างมันเถอะค่ะพี่รุจ ดาก็คิดอะไรเรื่อยไปเรื่อย พี่รุจไม่ต้องเครียดเรื่องดาแล้วค่ะ
เรื่องนี้ไม่มีใครผิดทั้งนั้น ทุกอย่างมันเกิดจากความไม่ปล่อยวาง สิ่งที่มันเกิดไปแล้ว
เราไม่สามารถจะย้อนไปแก้ไขได้แล้วค่ะ"
“น้องสาวพี่ยังเป็นคนดีเสมอ ไม่เคยเกลียด โกรธหรือแค้นใคร อีกนิดพี่ก็คิดว่าแม่ชีแล้วนะ”
วรุจโอบกอดดาริกาลูบศีรษะน้องสาวเบาๆด้วยความเอ็นดู
เขารักดาริกามากเพราะน้องของเขาเป็นผู้หญิงมีความคิดดี ทัศนคติดีมาทั้งแต่เด็กๆ
ไม่ว่าเกิดเรื่องอะไร ไม่เคยทำร้ายเพชรเม็ดงามเม็ดนี้ได้จริงๆ ถึงแม้จะเสียใจแค่ใหน ก็ไม่เคยกล่าวโทษใคร
ที่สำคัญเธอยังรักและเข้าใจคิมหันต์เสมอ…
- ผู้เขียน
