ไม่นานฉันก็เดินกลับมาพร้อมผ้าชุบน้ำในมือ ก่อนจะค่อย ๆ เคลื่อนมือเข้าไปใช้ผ้าที่มีซับไปตามใบหน้าหล่อ รวมถึงซอกคอหนาของคนที่นอนอยู่ พิษไข้น่าจะแรงพอควรเลย เขาพึมพำว่าหนาว ทั้งที่เหงื่อชุ่มตัว
"อื้อ..." เสียงแพทริคครางในลำคอด้วยใบหน้าซีดเซียวไร้สี เวลาป่วยก็ดูน่าสงสารอยู่หรอก แต่เวลาปกตินี่สิ...อยากจะเอาตะกร้อครอบปาก
ขณะที่มือของฉันกำลังซับเช็ดไปตามหน้าหล่อของคนที่นอนอยู่ ดวงตาฉันก็เผลอเอาแต่จ้องมองไปยังคนป่วยอยู่อย่างนั้นด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ ใบหน้าแบบนี้สินะที่ไม่เคยเลือนหายไปจากความรู้สึกของฉันเลย รูปร่างแบบนี้สินะที่ยังคงเป็นคนเดียวที่ทำให้ฉันหวั่นไหวได้...
ฉันเอาแต่ใช้สายตาจ้องมองไปยังคนที่นอนอยู่ไม่หยุด แพทริคเป็นคนที่ดูดีมาก แม้กระทั่งตอนหลับเขาก็ยังดูดี นี่ความหล่อของเขาก็ไม่ใช่สิ่งเดียวที่ทำให้ฉันเผลอใจไปรู้สึกด้วยหรอกนะ มันเป็นความใกล้ชิดของเราสองคนมากกว่า ที่ฉันเองก็ไม่ร
