"เดี๋ยวพราวขอตัวกลับโต๊ะก่อนนะ" เสียงฉันเอ่ยบอกพี่รพีร์หลังจากที่พี่เขายืนชวนฉันคุยอยู่หลายนาที
"อ๋อ อืม..." พี่รพีร์พยักหน้าตอบกลับอย่างรับรู้ก่อนจะยิ้มมองหน้าถามฉันน้ำเสียงอบอุ่น
"...ให้พี่ช่วยถือไหม" ตอนนี้ฉันถือจานอาหารอยู่ในมือทำให้พี่รพีร์เสนอตัวที่จะช่วย
พี่เขายังคงเหมือนเดิมเลย...ยังคงอบอุ่นใจดีกับฉันเสมอ แม้ว่าฉันจะเอาแต่ตั้งท่าปฏิเสธกี่ครั้ง แต่พี่รพีร์ก็ยังดีกับฉันอยู่ตลอด
"ไม่เป็นไรค่ะ โต๊ะพราวอยู่แค่นี้เอง" ฉันเลือกที่ยิ้มตอบกลับคนตรงหน้าไป
"..." พี่รพีร์ก็นิ่ง
"งั้นพราว..." ทว่าขณะที่ฉันกำลังจะเอ่ยขอปลีกตัวกลับโต๊ะอีกครั้ง
"พราว" อยู่ ๆ พี่รพีร์ก็เรียกฉันขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แปลกไปกว่าทุกครั้ง
"หื้อ?" ฉันหันมองหน้าพี่เขาด้วยสีหน้างุนงง ก่อนจะชะงักไปกับประโยคต่อมาที่ออกมาจากเรียวปากหนา
"พี่ยังรู้สึกกับพราวเหมือนเดิม..." ฉันได้แต่ยืนนิ่งไปกับคำพูดที่ฟังดูจริงจังและตรงไปต
