7 อวดเก่ง

1665 คำ
เช้าวันต่อมา... ขณะที่พราวดาวกำลังนั่งใส่หูฟังฟังเพลงอยู่เงียบ ๆ คนเดียวอยู่ภายในโต๊ะเรียนของตัวเอง พรึบ! เสียงใครบางคนเดินเข้ามานั่งลงยังด้านข้างของหญิงสาวพร้อมกับถือวิสาสะเอื้อมมือไปดึงหูฟังออกจากหูเล็ก 'เอาแต่ฟังเพลงอยู่ได้ คนคุยด้วยก็ไม่ตอบ' แพทริคเอ่ย พราวดาวก็นิ่งพยายามทำตัวเป็นปกติ 'มีอะไร' เรียวปากบางถาม 'ไปกินข้าวเป็นเพื่อนหน่อย หิว' 'ครูจะมาแล้ว' 'ก็ช่างดิ...' 'ฉันไม่ว่าง' เจ้าของใบหน้าเรียวสวยตอบกลับเสียงเรียบก่อนจะหยิบหูฟังขึ้นมาหมายจะใส่เข้าอย่างเดิม ทว่าก็ต้องถูกมือแกร่งของคนด้านข้างแย่งไป 'แพทริค!' 'ไปกินข้าวเป็นเพื่อนหน่อย' 'ก็บอกว่าไม่ว่างไง' 'ไม่ว่างอะไรวะ ก็เห็นอยู่ว่าเธอเอาแต่นั่งฟังเพลงไม่ได้ทำอะไร 'ไม่อยากไป ขี้เกียจ' พราวดาวบอก 'แค่ไปกินข้าวเป็นเพื่อนฉันเอง' 'แล้วทำไมไม่กินมาก่อน' 'จะกินได้ยังไง ก็เมื่อเช้าฉันแวะไปรับณิชามาโรงเรียน...' 'อืม นั่นมันก็คือปัญหาของนายไง ฉันไม่ไป' พูดจบ พราวดาวก็ใส่หูฟังตามเดิมด้วยสีหน้าเรียบนิ่งไม่สนใจ แพทริคที่เห็นแบบนั้นก็ได้แต่ทำหน้างุนงงไปกับท่าทีของเพื่อน แต่ก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรคนตัวเล็กต่อ เอาแต่นั่งทำสีหน้าหงุดหงิดโมโหหิวอยู่อย่างนั้น กระทั่งคุณครูสาวประจำห้องเดินเข้ามา ทุกคนจึงหยุดทำนั่นนี่หันไปสนใจคนที่เข้ามาใหม่ 'สวัสดีค่ะทุกคน วันนี้ครูมีเรื่องจะมาแจ้งให้ทราบกันหน่อยนะ...' '...พวกเรารู้แล้วใช่ไหมคะว่าอาทิตย์หน้าโรงเรียนของเราจะมีการจัดกิจกรรมประกวดชุดรีไซเคิล' 'ค่ะ/ครับ' 'เราจะใช้เวลาตั้งแต่วันนี้ในการเริ่มประดิษฐ์ และจะใช้วิชาโฮมรูมในทุก ๆ วันหลังเลิกเรียนในการช่วยกันทำชุดขึ้นมา ทุกคนเห็นด้วยไหมคะ' 'ค่ะ/ครับ' 'โอเค แต่สิ่งที่ครูจะต้องแจ้งให้ทราบกันในวันนี้ก็คือ เรื่องของคนที่จะถูกส่งเข้าประกวดเป็นตัวแทนของห้อง โดยในตอนแรก พวกเราลงมติกันว่าจะให้ทรายเป็นคนลงประกวด แต่ว่าเมื่อวานที่ผ่านมา ทรายได้เกิดอุบัติเหตุทำให้ไม่สามารถที่จะเข้าร่วมประกวดได้ทัน วันนี้ครูจึงจะมาสอบถามว่าใครอยากที่จะอาสาลงประกวดแทนทรายไหมคะ' สิ้นเสียงครูสาวเอ่ย เหล่าบรรดานักเรียนผู้หญิงก็ต่างเกี่ยงกันไปมา กระทั่ง... 'หนูขอเสนอ พราวดาวค่ะ' เสียงหนึ่งในนักเรียนผู้หญิงคนหนึ่งยกมือขึ้นเสนอครูสาว ทุกคนจึงหันไปมองยังร่างสวยหุ่นดีที่นั่งทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ 'ไม่นะ ตอนประกวดดาวรอบที่แล้ว ฉันก็ลงไปให้แล้ว' พราวดาวปฏิเสธอย่างไม่ยอม 'แต่ในห้องนี้ เธอสวยแล้วก็หุ่นดีสุดแล้วนะ' หญิงสาวคนเดิมเอ่ย ซึ่งพราวดาวก็ยังคงจะทำท่าถกเถียงไม่ยอม ทว่า... 'ผมเห็นด้วยครับ ผมขอเสนอพราวดาวด้วย' แพทริคยกมือขึ้นเห็นด้วยไปกับเพื่อนผู้หญิงคนนั้น พร้อมกับไม่วายหันแสยะยิ้มใส่พราวดาวที่นั่งอยู่ 'เธออยากทำให้ฉันโมโหหิวเอง' 'แพทริค!' 'หึ' หลังจากที่แพทริคแสดงตัวว่าเห็นด้วย เพื่อน ๆ ภายในห้องก็ไม่รอช้าที่จะยกมือขึ้นสมทบ จนในที่สุดครูสาวก็ต้องลงมติให้พราวดาวได้ลงประกวดเป็นตัวแทนของห้องอีกครั้ง 'นี่...เลิกเมินฉันได้แล้วน่า' เสียงแพทริคเอ่ยขณะที่พวกเขากำลังเดินออกจากห้องในช่วงเวลาพักกลางวัน โดยหลังจากที่ถูกลงมติให้ลงประกวดเป็นตัวแทนห้องอีกครั้ง พราวดาวก็เอาแต่ทำหน้ามุ่ยไม่ยอมพูดคุยกับเพื่อนตัวสูง แถมยังเอาแต่ส่งสายตาเกรี้ยวโกรธไปให้อีกคนไม่หยุด 'มึงก็ไปแกล้งมัน รู้ว่ามันไม่ชอบ' มอสพูดพร้อมหัวเราะ ทว่าแพทริคก็ไม่สนใจ ยกมือขึ้นไปโอบคล้องคอเล็กเหมือนอย่างทุกครั้ง พรึบ! 'เอาน่า ถือว่าช่วยงานห้องไง' 'แล้วทำไมนายไม่ไปประกวดเองล่ะ' 'ก็เขาเอาแต่ผู้หญิง ฉันไม่ใช่ผู้หญิงซะหน่อย' 'เหอะ!' เรียวปากสวยทำเสียงใส่เพื่อนตัวสูงด้วยท่าทียังคงหัวเสีย 'เออ ๆ เดี๋ยวเลี้ยงข้าวเป็นการไถ่โทษ' เจ้าของใบหน้าหล่อบอก ทำเอาร่างบางตอบกลับทันควัน 'โอ๊ย ข้าวแค่นี้ มันจะไปช่วยอะไร' 'แล้วเธอจะเอาอะไรล่ะ' 'ได้หมดทุกอย่างเลยไหมล่ะ' 'อืม' '...' พราวดาวก็นิ่งมองหน้าคนเป็นเพื่อนอย่างใช้ความคิด 'มันต้องจริงจังขนาดนั้นเลยหรือไง' 'เออสิ มันจะได้คุ้มค่ากับหน้าที่...ที่ฉันไม่ต้องการ' 'เออ ๆ จะเอาอะไรก็บอก' 'โทรศัพท์' 'ฮะ?' 'โทรศัพท์ฉันช่วงนี้ไม่ค่อยดีเลยอะ ความจำเต็มง่าย นายซื้อให้ใหม่หน่อยได้ปะ เอาที่ความจุเยอะ ๆ อะ' 'มันไม่มากไปเหรอวะ' 'เออ ถ้างั้นก็ไม่ต้อง...' ว่าแล้ว สองเท้าเล็กก็ทำท่าจะเดินออกไป ทว่าก็ต้องถูกมือแกร่งคว้าคอเล็กไว้ไม่ยอมให้เดินออกไป 'เออ ๆ ก็ได้ เดี๋ยวหลังประกวดเสร็จ ซื้อให้' สิ้นเสียงทุ้มบอก รอยยิ้มพอใจก็ฉายขึ้นมาบนใบหน้าเรียวสวยทันที แต่ยิ้มได้ไม่นาน... 'แพทริค' เสียงหวานของใครบางคนเดินเข้ามาเอ่ยทักทายยังร่างสูงที่ยืนโอบคล้องคอเล็กอยู่ โดยทันทีที่ได้ยิน มือแกร่งก็ค่อย ๆ ผละออกจากคอเพื่อนสนิท 'ณิชา...' '...กินข้าวที่นี่ด้วยเหรอ' แพทริคถามด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นผิดจากที่ใช้พูดคุยกับแก๊งเพื่อน 'อืม เรานั่งโซนร้อนไม่ไหวนะ วันนี้ฝนตกด้วย' ใบหน้าเรียวใสยิ้มตอบ 'อ๋อ งั้นนั่งอยู่ตรงไหนล่ะ' '...' ณิชาชี้ไปทางที่เธอนั่ง 'งั้นวันนี้แพทกับเพื่อนขอไปนั่งด้วยนะ' 'ได้สิ' สิ้นเสียงณิชายิ้มบอก แพทริคก็พาเพื่อนเขาเดินไปนั่งยังโต๊ะนั้นทันที พราวดาวที่ไม่สามารถที่จะปฏิเสธอะไรได้ก็ต้องจำใจเดินเข้าไปนั่ง 'ได้ข่าวว่าปีนี้ ห้องหกส่งพราวดาวลงประกวดชุดรีไซเคิลเหรอ' เสียงณิชายิ้มหวานเอ่ยถามร่างสวยหุ่นดีที่เอาแต่นั่งเงียบอยู่ขึ้น 'อืม' เจ้าของใบหน้าสวยตอบกลับ 'ว้าว ดีจังเลย...ปีนี้ณิชาก็ลงประกวดด้วยนะ' ทันทีที่ริมฝีปากบางพูดจบ 'ว่าไงนะ...' แพทริคที่นั่งอยู่หันถามคนตัวเล็กทันทีเสียงเข้ม '...ณิชาลงประกวดด้วยงั้นเหรอ' 'อื้ม' 'ใครให้ลง แพทบอกแล้วไงว่าไม่...' 'แพทริค ณิชาจำเป็นต้องลงนะ คุณครูเป็นคนเลือกเองด้วย ณิชาคัดค้านไม่ได้' 'แต่แพททำได้ เดี๋ยวแพทไปคุยกับครูณิชาให้เอง' 'แพทริค ไม่เอาน่า' 'แต่แพทไม่ชอบ แพทไม่อยากให้ณิชาฮอตไปมากกว่านี้' 'เฮ้อ...' 'แพทหวง' ว่าแล้ว ใบหน้าหล่อก็ส่งสายตาจ้องมองไปยังร่างบางอย่างไม่ปกปิด เป็นสายตาที่แสดงออกมาถึงความรู้สึกของเขาที่มีต่อหญิงสาวที่เขาคอยตามติดอยู่ไม่ห่าง ซึ่งสายตาพวกนั้นทำเอาร่างบางอีกคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามชะงักนิ่ง ภายในใจเริ่มจุกหน่วงขึ้นมาอีกครั้ง ทว่าก็ยังคงพยายามทำตัวเป็นปกติ แต่ว่ามันก็ไม่ง่ายอยู่ดี พรึบ เสียงพราวดาวลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารด้วยท่าทียิ้ม ๆ ปกติ 'ขอตัวก่อนนะ ต้องไปอ่านหนังสือต่อ' ตึก ตึก หลังจากที่เดินมาจนถึงโต๊ะเรียน พราวดาวก็ทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ประจำของตัวเองพร้อมกับเสียงเพลงในท่อนฮุกจากหูฟังที่ดังขึ้นมาพอดี '...อวดเก่งทำไมไม่รู้ ก็ไม่เห็นมีใครแคร์ อุตส่าห์ทำเป็นไม่แพ้ ทั้ง ๆ ที่มันเจ็บมากมาย...' ใบหน้าสวยได้แต่นั่งนิ่งไปอยู่กับเพลงโปรดที่มักจะอยู่ในเพลย์ลิสต์ของเธอในตอนนี้ ยิ่งฟังก็ยิ่งอิน... 'พราว!' เสียงเรียกจากกันต์ทำให้ร่างบางที่เอาแต่นั่งจมอยู่กับเนื้อหาเพลงได้สติหันไปมอง 'ฮ ฮะ' มือเล็กดึงหูฟังออกจากเรียวหูสวย 'กว่าจะได้ยิน...วันนี้กลับไง' 'วันนี้เหรอ?' 'อืม' 'ก็...' 'ไอ้แพทมันนัดว่าจะพาไปกินเนื้อย่างใช่ไหม' กันต์ถาม 'อ อ้อ เออใช่' เรียวปากเล็กตอบกลับเมื่อนึกขึ้นได้ว่าวันนี้แพทริคนัดไว้ว่าจะเลี้ยงเนื้อย่างเธอ 'มันไปไม่ได้แล้วนะ มันเลยให้ฉันพาเธอไปเลี้ยงแทน' 'หื้อ?' 'มันต้องไปส่งณิชา ช่วงนี้เห็นว่าพ่อณิชาเข้าโรงพยาบาลบ่อย' ทันทีที่กันต์พูดจบ พราวดาวก็ชะงักนิ่งไปกับสิ่งที่ได้ยิน ความน้อยใจแล่นเข้ามาในความรู้สึกของหญิงสาว รวมถึงความรู้สึกจุกแน่นภายในอก แต่แล้วสุดท้าย...ร่างบางก็ทำเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรอยู่ดี 'อ๋อ งั้นเหรอ...' '...งั้นก็ไม่เป็นไรหรอกมึง กูไม่อยากกินแล้วอะ' 'ทำไมวะ กูพาไปได้' 'ไม่เป็นไร ช่วงนี้กูต้องลดน้ำหนักลงด้วย เดี๋ยวใส่ชุดรีไซเคิลไม่ได้' 'อย่างมึงเนี่ยนะยังต้องลด?' 'เออ มึงไม่เข้าใจหรอก ว่าแต่ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม' 'อืม' กันต์พยักหน้าตอบ ทำให้พราวดาวยักไหล่ตอบกลับหยิบหูฟังขึ้นมาใส่หูอีกครั้ง พร้อมกับเพลงโปรดที่ยังคงดำเนินต่อไป... '...อยากให้ใครเห็น ว่าเราหัวใจแข็งแกร่ง ทำเป็นปากแข็ง นั่นน่ะฝืนใจ...'
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม