เช้าวันต่อมา...
ขณะที่พราวดาวกำลังนั่งใส่หูฟังฟังเพลงอยู่เงียบ ๆ คนเดียวอยู่ภายในโต๊ะเรียนของตัวเอง
พรึบ!
เสียงใครบางคนเดินเข้ามานั่งลงยังด้านข้างของหญิงสาวพร้อมกับถือวิสาสะเอื้อมมือไปดึงหูฟังออกจากหูเล็ก
'เอาแต่ฟังเพลงอยู่ได้ คนคุยด้วยก็ไม่ตอบ' แพทริคเอ่ย พราวดาวก็นิ่งพยายามทำตัวเป็นปกติ
'มีอะไร' เรียวปากบางถาม
'ไปกินข้าวเป็นเพื่อนหน่อย หิว'
'ครูจะมาแล้ว'
'ก็ช่างดิ...'
'ฉันไม่ว่าง' เจ้าของใบหน้าเรียวสวยตอบกลับเสียงเรียบก่อนจะหยิบหูฟังขึ้นมาหมายจะใส่เข้าอย่างเดิม ทว่าก็ต้องถูกมือแกร่งของคนด้านข้างแย่งไป
'แพทริค!'
'ไปกินข้าวเป็นเพื่อนหน่อย'
'ก็บอกว่าไม่ว่างไง'
'ไม่ว่างอะไรวะ ก็เห็นอยู่ว่าเธอเอาแต่นั่งฟังเพลงไม่ได้ทำอะไร
'ไม่อยากไป ขี้เกียจ' พราวดาวบอก
'แค่ไปกินข้าวเป็นเพื่อนฉันเอง'
'แล้วทำไมไม่กินมาก่อน'
'จะกินได้ยังไง ก็เมื่อเช้าฉันแวะไปรับณิชามาโรงเรียน...'
'อืม นั่นมันก็คือปัญหาของนายไง ฉันไม่ไป' พูดจบ พราวดาวก็ใส่หูฟังตามเดิมด้วยสีหน้าเรียบนิ่งไม่สนใจ แพทริคที่เห็นแบบนั้นก็ได้แต่ทำหน้างุนงงไปกับท่าทีของเพื่อน แต่ก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรคนตัวเล็กต่อ เอาแต่นั่งทำสีหน้าหงุดหงิดโมโหหิวอยู่อย่างนั้น กระทั่งคุณครูสาวประจำห้องเดินเข้ามา ทุกคนจึงหยุดทำนั่นนี่หันไปสนใจคนที่เข้ามาใหม่
'สวัสดีค่ะทุกคน วันนี้ครูมีเรื่องจะมาแจ้งให้ทราบกันหน่อยนะ...'
'...พวกเรารู้แล้วใช่ไหมคะว่าอาทิตย์หน้าโรงเรียนของเราจะมีการจัดกิจกรรมประกวดชุดรีไซเคิล'
'ค่ะ/ครับ'
'เราจะใช้เวลาตั้งแต่วันนี้ในการเริ่มประดิษฐ์ และจะใช้วิชาโฮมรูมในทุก ๆ วันหลังเลิกเรียนในการช่วยกันทำชุดขึ้นมา ทุกคนเห็นด้วยไหมคะ'
'ค่ะ/ครับ'
'โอเค แต่สิ่งที่ครูจะต้องแจ้งให้ทราบกันในวันนี้ก็คือ เรื่องของคนที่จะถูกส่งเข้าประกวดเป็นตัวแทนของห้อง โดยในตอนแรก พวกเราลงมติกันว่าจะให้ทรายเป็นคนลงประกวด แต่ว่าเมื่อวานที่ผ่านมา ทรายได้เกิดอุบัติเหตุทำให้ไม่สามารถที่จะเข้าร่วมประกวดได้ทัน วันนี้ครูจึงจะมาสอบถามว่าใครอยากที่จะอาสาลงประกวดแทนทรายไหมคะ' สิ้นเสียงครูสาวเอ่ย เหล่าบรรดานักเรียนผู้หญิงก็ต่างเกี่ยงกันไปมา กระทั่ง...
'หนูขอเสนอ พราวดาวค่ะ' เสียงหนึ่งในนักเรียนผู้หญิงคนหนึ่งยกมือขึ้นเสนอครูสาว ทุกคนจึงหันไปมองยังร่างสวยหุ่นดีที่นั่งทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่
'ไม่นะ ตอนประกวดดาวรอบที่แล้ว ฉันก็ลงไปให้แล้ว' พราวดาวปฏิเสธอย่างไม่ยอม
'แต่ในห้องนี้ เธอสวยแล้วก็หุ่นดีสุดแล้วนะ' หญิงสาวคนเดิมเอ่ย ซึ่งพราวดาวก็ยังคงจะทำท่าถกเถียงไม่ยอม ทว่า...
'ผมเห็นด้วยครับ ผมขอเสนอพราวดาวด้วย' แพทริคยกมือขึ้นเห็นด้วยไปกับเพื่อนผู้หญิงคนนั้น พร้อมกับไม่วายหันแสยะยิ้มใส่พราวดาวที่นั่งอยู่
'เธออยากทำให้ฉันโมโหหิวเอง'
'แพทริค!'
'หึ' หลังจากที่แพทริคแสดงตัวว่าเห็นด้วย เพื่อน ๆ ภายในห้องก็ไม่รอช้าที่จะยกมือขึ้นสมทบ จนในที่สุดครูสาวก็ต้องลงมติให้พราวดาวได้ลงประกวดเป็นตัวแทนของห้องอีกครั้ง
'นี่...เลิกเมินฉันได้แล้วน่า' เสียงแพทริคเอ่ยขณะที่พวกเขากำลังเดินออกจากห้องในช่วงเวลาพักกลางวัน โดยหลังจากที่ถูกลงมติให้ลงประกวดเป็นตัวแทนห้องอีกครั้ง พราวดาวก็เอาแต่ทำหน้ามุ่ยไม่ยอมพูดคุยกับเพื่อนตัวสูง แถมยังเอาแต่ส่งสายตาเกรี้ยวโกรธไปให้อีกคนไม่หยุด
'มึงก็ไปแกล้งมัน รู้ว่ามันไม่ชอบ' มอสพูดพร้อมหัวเราะ ทว่าแพทริคก็ไม่สนใจ ยกมือขึ้นไปโอบคล้องคอเล็กเหมือนอย่างทุกครั้ง
พรึบ!
'เอาน่า ถือว่าช่วยงานห้องไง'
'แล้วทำไมนายไม่ไปประกวดเองล่ะ'
'ก็เขาเอาแต่ผู้หญิง ฉันไม่ใช่ผู้หญิงซะหน่อย'
'เหอะ!' เรียวปากสวยทำเสียงใส่เพื่อนตัวสูงด้วยท่าทียังคงหัวเสีย
'เออ ๆ เดี๋ยวเลี้ยงข้าวเป็นการไถ่โทษ' เจ้าของใบหน้าหล่อบอก ทำเอาร่างบางตอบกลับทันควัน
'โอ๊ย ข้าวแค่นี้ มันจะไปช่วยอะไร'
'แล้วเธอจะเอาอะไรล่ะ'
'ได้หมดทุกอย่างเลยไหมล่ะ'
'อืม'
'...' พราวดาวก็นิ่งมองหน้าคนเป็นเพื่อนอย่างใช้ความคิด
'มันต้องจริงจังขนาดนั้นเลยหรือไง'
'เออสิ มันจะได้คุ้มค่ากับหน้าที่...ที่ฉันไม่ต้องการ'
'เออ ๆ จะเอาอะไรก็บอก'
'โทรศัพท์'
'ฮะ?'
'โทรศัพท์ฉันช่วงนี้ไม่ค่อยดีเลยอะ ความจำเต็มง่าย นายซื้อให้ใหม่หน่อยได้ปะ เอาที่ความจุเยอะ ๆ อะ'
'มันไม่มากไปเหรอวะ'
'เออ ถ้างั้นก็ไม่ต้อง...' ว่าแล้ว สองเท้าเล็กก็ทำท่าจะเดินออกไป ทว่าก็ต้องถูกมือแกร่งคว้าคอเล็กไว้ไม่ยอมให้เดินออกไป
'เออ ๆ ก็ได้ เดี๋ยวหลังประกวดเสร็จ ซื้อให้' สิ้นเสียงทุ้มบอก รอยยิ้มพอใจก็ฉายขึ้นมาบนใบหน้าเรียวสวยทันที แต่ยิ้มได้ไม่นาน...
'แพทริค' เสียงหวานของใครบางคนเดินเข้ามาเอ่ยทักทายยังร่างสูงที่ยืนโอบคล้องคอเล็กอยู่ โดยทันทีที่ได้ยิน มือแกร่งก็ค่อย ๆ ผละออกจากคอเพื่อนสนิท
'ณิชา...'
'...กินข้าวที่นี่ด้วยเหรอ' แพทริคถามด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นผิดจากที่ใช้พูดคุยกับแก๊งเพื่อน
'อืม เรานั่งโซนร้อนไม่ไหวนะ วันนี้ฝนตกด้วย' ใบหน้าเรียวใสยิ้มตอบ
'อ๋อ งั้นนั่งอยู่ตรงไหนล่ะ'
'...' ณิชาชี้ไปทางที่เธอนั่ง
'งั้นวันนี้แพทกับเพื่อนขอไปนั่งด้วยนะ'
'ได้สิ' สิ้นเสียงณิชายิ้มบอก แพทริคก็พาเพื่อนเขาเดินไปนั่งยังโต๊ะนั้นทันที พราวดาวที่ไม่สามารถที่จะปฏิเสธอะไรได้ก็ต้องจำใจเดินเข้าไปนั่ง
'ได้ข่าวว่าปีนี้ ห้องหกส่งพราวดาวลงประกวดชุดรีไซเคิลเหรอ' เสียงณิชายิ้มหวานเอ่ยถามร่างสวยหุ่นดีที่เอาแต่นั่งเงียบอยู่ขึ้น
'อืม' เจ้าของใบหน้าสวยตอบกลับ
'ว้าว ดีจังเลย...ปีนี้ณิชาก็ลงประกวดด้วยนะ' ทันทีที่ริมฝีปากบางพูดจบ
'ว่าไงนะ...' แพทริคที่นั่งอยู่หันถามคนตัวเล็กทันทีเสียงเข้ม
'...ณิชาลงประกวดด้วยงั้นเหรอ'
'อื้ม'
'ใครให้ลง แพทบอกแล้วไงว่าไม่...'
'แพทริค ณิชาจำเป็นต้องลงนะ คุณครูเป็นคนเลือกเองด้วย ณิชาคัดค้านไม่ได้'
'แต่แพททำได้ เดี๋ยวแพทไปคุยกับครูณิชาให้เอง'
'แพทริค ไม่เอาน่า'
'แต่แพทไม่ชอบ แพทไม่อยากให้ณิชาฮอตไปมากกว่านี้'
'เฮ้อ...'
'แพทหวง' ว่าแล้ว ใบหน้าหล่อก็ส่งสายตาจ้องมองไปยังร่างบางอย่างไม่ปกปิด เป็นสายตาที่แสดงออกมาถึงความรู้สึกของเขาที่มีต่อหญิงสาวที่เขาคอยตามติดอยู่ไม่ห่าง ซึ่งสายตาพวกนั้นทำเอาร่างบางอีกคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามชะงักนิ่ง ภายในใจเริ่มจุกหน่วงขึ้นมาอีกครั้ง ทว่าก็ยังคงพยายามทำตัวเป็นปกติ
แต่ว่ามันก็ไม่ง่ายอยู่ดี
พรึบ
เสียงพราวดาวลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารด้วยท่าทียิ้ม ๆ ปกติ
'ขอตัวก่อนนะ ต้องไปอ่านหนังสือต่อ'
ตึก
ตึก
หลังจากที่เดินมาจนถึงโต๊ะเรียน พราวดาวก็ทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ประจำของตัวเองพร้อมกับเสียงเพลงในท่อนฮุกจากหูฟังที่ดังขึ้นมาพอดี
'...อวดเก่งทำไมไม่รู้ ก็ไม่เห็นมีใครแคร์ อุตส่าห์ทำเป็นไม่แพ้ ทั้ง ๆ ที่มันเจ็บมากมาย...'
ใบหน้าสวยได้แต่นั่งนิ่งไปอยู่กับเพลงโปรดที่มักจะอยู่ในเพลย์ลิสต์ของเธอในตอนนี้ ยิ่งฟังก็ยิ่งอิน...
'พราว!' เสียงเรียกจากกันต์ทำให้ร่างบางที่เอาแต่นั่งจมอยู่กับเนื้อหาเพลงได้สติหันไปมอง
'ฮ ฮะ' มือเล็กดึงหูฟังออกจากเรียวหูสวย
'กว่าจะได้ยิน...วันนี้กลับไง'
'วันนี้เหรอ?'
'อืม'
'ก็...'
'ไอ้แพทมันนัดว่าจะพาไปกินเนื้อย่างใช่ไหม' กันต์ถาม
'อ อ้อ เออใช่' เรียวปากเล็กตอบกลับเมื่อนึกขึ้นได้ว่าวันนี้แพทริคนัดไว้ว่าจะเลี้ยงเนื้อย่างเธอ
'มันไปไม่ได้แล้วนะ มันเลยให้ฉันพาเธอไปเลี้ยงแทน'
'หื้อ?'
'มันต้องไปส่งณิชา ช่วงนี้เห็นว่าพ่อณิชาเข้าโรงพยาบาลบ่อย' ทันทีที่กันต์พูดจบ พราวดาวก็ชะงักนิ่งไปกับสิ่งที่ได้ยิน ความน้อยใจแล่นเข้ามาในความรู้สึกของหญิงสาว รวมถึงความรู้สึกจุกแน่นภายในอก แต่แล้วสุดท้าย...ร่างบางก็ทำเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรอยู่ดี
'อ๋อ งั้นเหรอ...'
'...งั้นก็ไม่เป็นไรหรอกมึง กูไม่อยากกินแล้วอะ'
'ทำไมวะ กูพาไปได้'
'ไม่เป็นไร ช่วงนี้กูต้องลดน้ำหนักลงด้วย เดี๋ยวใส่ชุดรีไซเคิลไม่ได้'
'อย่างมึงเนี่ยนะยังต้องลด?'
'เออ มึงไม่เข้าใจหรอก ว่าแต่ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม'
'อืม' กันต์พยักหน้าตอบ ทำให้พราวดาวยักไหล่ตอบกลับหยิบหูฟังขึ้นมาใส่หูอีกครั้ง พร้อมกับเพลงโปรดที่ยังคงดำเนินต่อไป...
'...อยากให้ใครเห็น ว่าเราหัวใจแข็งแกร่ง ทำเป็นปากแข็ง นั่นน่ะฝืนใจ...'