6 ก่อตัวขึ้นมาเรื่อย ๆ

1057 คำ
พรึบ! 'Strike!' เสียงเครื่องโบว์ลิงดังขึ้นหลังจากที่แพทริคสามารถโยนลูกโบว์ลิงเข้าไปทำให้พินที่วางอยู่ล้มลงทั้งหมดภายในครั้งเดียว 'หึ' เจ้าของใบหน้าหล่อหมุนตัวกลับยกยิ้มใส่ร่างบางที่นั่งเบะปากอยู่ท่าทางชวนหมั่นไส้ 'เหอะ' พราวดาวก็ได้แต่ทำเสียงออกมาด้วยความหัวเสียที่ไม่ว่าจะเล่นกี่รอบ ๆ ก็แพ้เพื่อนตัวสูงอยู่ดี ทั้งที่ก็ใช้เบอร์ลูกโบว์ลิงเท่ากัน 'อ่อน' 'หุบปากไปเลยแพทริค!' 'ขี้แพ้' 'นี่!' '...' คนตัวสูงก็ยังคงยักไหล่ตอบกลับด้วยท่าทีกวนประสาทเช่นเดิม พราวดาวจึงเบะปากหันหน้าหนีไปอีกทาง ทว่าก็ไม่ได้จริงจังอะไร แค่รู้สึกหมั่นไส้ในท่าทางของเพื่อน พรึบ อยู่ ๆ มือหนาก็หยิบแก้วเครื่องดื่มของตัวเองยื่นไปที่ร่างเล็ก 'อะไร' เรียวปากบางถาม 'ไปเอาน้ำมาให้หน่อย ขนมด้วย' 'นี่! พนักงานก็มี...' 'แต่ฉันอยากใช้คนแพ้ไง' สิ้นเสียงแพทริคเอ่ย พราวดาวก็ได้แต่ใช้สายตาเฉี่ยวของตัวเองจ้องมองหน้าคนตรงหน้านิ่งแววตาเต็มไปด้วยความหัวเสียอยากบีบคออีกคน ทว่าสุดท้ายคนตัวเล็กก็ต้องยอมลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งเดินหยิบแก้วตรงไปยังบริเวณเคาน์เตอร์บาร์ที่มีพนักงานคอยบริการให้แก่ลูกค้าวีไอพีอยู่พร้อมทั้งสั่งน้ำรวมถึงขนมตามที่แพทริคต้องการ ใช้เวลาไม่นาน พราวดาวก็เดินถือทั้งแก้วน้ำและขนมหมายจะตรงกลับไปยังเพื่อนตัวสูงที่นั่งรออยู่ แต่แล้วในตอนนั้นเอง... 'หวัดดี' เสียงใครบางคนเดินเข้ามาเอ่ยทักทายยังคนตัวเล็กขึ้น ใบหน้าเรียวสวยมองหน้าคนที่เดินเข้ามาขวางทางตัวเองอยู่นิ่ง 'มีอะไรเหรอ' ริมฝีปากบางขยับถาม 'เธอ ชื่ออะไร' 'พราวดาว' 'อ้อ ฉันเป้นะ' 'อืม แล้ว?' เจ้าของใบหน้าเรียวสวยมองหน้าถามร่างสูงตรงหน้า 'คือว่า...' 'ถ้าไม่มีอะไร ขอตัวก่อนนะ' ว่าแล้ว คนตัวเล็กก็ทำท่าจะเดินออกไป ทว่าเป้ก็ไม่ยอม 'เดี๋ยวสิ' ชายหนุ่มถือวิสาสะคว้าแขนเล็กไว้ ทำเอาพราวดาวรีบกระตุกแขนสะบัดออก มองหน้าคนตรงหน้าแววตาไม่พอใจ 'มีอะไรกัน' เสียงแพทริคเดินเข้ามาเอ่ยถามขึ้นเสียงนิ่งทำให้เป้ยอมผละออกจากพราวดาวอย่างง่ายดาย ขณะเดียวกัน พราวดาวก็พยายามส่งสายตาบอกคนเป็นเพื่อนให้ช่วยเธอ แพทริคที่เห็นแบบนั้นจึงเอื้อมมือแกร่งลงไปโอบเข้าที่เอวเล็กแสดงความเป็นเจ้าของต่อหน้าชายหนุ่มอีกคน เป้ที่เห็นแบบนั้นก็นึกคิดว่าทั้งสองน่าจะเป็นแฟนกัน จึงรีบสาวเท้าเดินออกไปอย่างไม่อยากที่จะมีเรื่อง โดยทันทีที่ชายหนุ่มเดินออกไป แพทริคก็หัวเราะล้อเลียนเพื่อนตัวเล็ก 'หึ ฮอตจังเลยนะ' 'หุบปากไปเลย' 'พูดดี ๆ กับผู้มีพระคุณหน่อย' ใบหน้าหล่อแกล้งเอ่ยบอกคนเป็นเพื่อนด้วยท่าทีจงใจกวน 'ผู้มีพระคุณบ้านนายดิ! เหอะ แล้วกว่าจะเสด็จเดินมา ต้องรอให้หมอนั่นลากฉันไปก่อนเลยไหม' 'หมอนั่นคงลากเธอไหวหรอก' 'พูดงี้ หมายความว่าไง' พราวดาวมองหน้าถามเพื่อนตัวสูงตาเขียว ซึ่งแพทริคก็เงียบไม่ตอบแต่เลือกที่จะแสยะยิ้มบีบเข้าที่เอวเล็ก 'เอวเธอ...หนาขึ้นนะ' 'อะ...ไอ้แพทริค!!' ขณะที่สองคนกำลังจะเปิดศึกทะเลาะกัน ครืดดด ~ เสียงโทรศัพท์ของแพทริคก็ดังขัดขึ้นมาเสียก่อน ทำให้เจ้าของใบหน้าหล่อผละสายตาเหลือบลงไปมองยังหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเอง แล้วดวงตาคมก็ต้องชะงักไป 'ณิชา...' ร่างสูงไม่รอช้าที่จะกดรับสายในทันที ติ้ด 'ว่าไงณิ...' 'ฮะ! แล้วตอนนี้อยู่ไหน' 'ใจเย็น ๆ ก่อน เดี๋ยวแพทรีบไป' ทันทีที่พูดจบ มือหนาก็กดวางสายโทรศัพท์หันไปเอ่ยบอกเพื่อนตัวเล็กที่ยืนอยู่ 'เธอกลับเองนะวันนี้ เดี๋ยวฉันต้องไปบ้านณิชา พ่อเขาไม่สบาย' สิ้นเสียงทุ้มเอ่ย สองเท้าหนักก็รีบสาวเท้าเดินออกไปด้วยความรวดเร็วอย่างไม่คิดจะรอคำตอบจากพราวดาวแม้แต่น้อย ดวงตากลมสวยก็ได้แต่มองตามแผ่นหลังกว้างของคนที่เพิ่งเดินออกไปนิ่งแววตาเริ่มฉายออกมาถึงความวูบสั่นไหวกับความรู้สึกบางอย่างที่เริ่มก่อตัวขึ้นมาเรื่อย ๆ พราวดาวเลือกที่จะไม่พูดหรือเอ่ยอะไร หญิงสาวค่อย ๆ เดินออกไปจากลานโยนโบว์ลิงด้วยท่าทีปกติ แม้ว่าภายในใจ...มันจะรู้สึกเริ่มจุกแน่นขึ้นมาแค่ไหนก็ตาม @บ้านพราวดาว ขณะที่ร่างบางกำลังเดินตรงเข้าไปภายในบ้านด้วยหัวใจที่เหม่อลอย เคล้ง!~ เสียงอะไรขวดกระทบกับอะไรบางอย่างดังขึ้นทำให้ใบหน้าเรียวสวยชะงักได้สติหันไปมอง ก่อนจะเดินตรงไปตามเสียงด้วยความรู้สึกข้องใจอยากรู้ ทว่าในตอนนั้นเอง พราวดาวก็ได้เจอเข้ากับพ่อของตัวเองที่นั่งดื่มเหล้าอยู่ในสภาพมึนเมา 'พ่อ' เรียวปากสวยเอ่ยเรียกคนเป็นพ่อขึ้น อภิชัยเงยหน้าขึ้นมองหน้าลูกสาวเพียงคนเดียว 'พราว...' ชายวัยกลางคนอยู่ในสภาพมึนเมาพอสมควร แต่ก็ยังคงพอมีสติ '...พ่อไม่เป็นไร แกไปนอนเถอะ' 'แต่...' 'ไปเถอะน่า พ่ออยากดื่มคนเดียวเงียบ ๆ ' เมื่อได้ยินแบบนั้น สุดท้ายพราวดาวก็ยอมเดินออกไปปล่อยให้พ่อตัวเองนั่งดื่มแอลกอฮอล์คนเดียวตามที่เขาต้องการ ภายในบ้านขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่นี้มีเพียงอภิชัยกับพราวดาวอาศัยอยู่ด้วยกันแค่สองคนเท่านั้น เนื่องจากพราวดาวเป็นลูกสาวคนเดียวที่เขามี ส่วนภรรยาของเขาได้เสียไปด้วยโรคร้ายตั้งแต่พราวดาวยังเด็ก ทำให้อภิชัยเป็นคนส่งเสียเลี้ยงดูลูกสาวเพียงลำพังมาโดยตลอด และไม่คิดที่จะมีรักครั้งใหม่ 'อึก...' ชายวัยกลางคนเอาแต่ยกแก้วเหล้าในมือขึ้นกระดกดื่มไม่หยุด พร้อมกับภายในหัวที่มีเรื่องที่ทำให้คิดไม่ตกแทรกเข้ามา...
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม