บ้านพราวดาว
ร่างบางนั่งอ่านหนังสือตรงหน้าด้วยสีหน้าท่าทีขะมักเขม้นมุ่งมั่น เรียวปากเล็กขยับท่องจำตัวหนังสือมากมายอย่างพยายามทำความเข้าใจไปกับมัน กระทั่ง...
ครืดดดด~
เสียงโทรศัพท์ของหญิงสาวที่วางอยู่ไม่ไกลดังขึ้นทำให้ดวงตากลมเฉี่ยวผละเหลือบไปมองก่อนจะชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นชื่อปลายสายที่โทรเข้ามา
แพทริค
ติ้ด
'อือ ว่า'
(ทำไมทำเสียงแบบนั้น)
'มีอะไร'
(ไปกินเนื้อย่างกัน)
'ฉันไม่ว่างอะ แค่นี้นะ' ว่าแล้วนิ้วเรียวก็กดตัดสายไปทันทีก่อนจะนั่งพยายามท่องจำบทเรียนต่อด้วยความตั้งใจ ทว่านั่งท่องจำอยู่ได้ไม่นาน
ก๊อก ๆ
เสียงคนเคาะประตูห้องนอนของพราวดาวก็ดังขึ้นทำให้ใบหน้าเรียวสวยหันไปมองพร้อมกับถอนหายใจเดินไปเปิดประตูด้วยสีหน้ามีความหงุดหงิดอยู่ไม่น้อยที่ถูกขัดจังหวะการอ่านหนังสือ แต่แล้วทันทีที่ประตูถูกเปิดออกไป ร่างบางก็ต้องชะงักนิ่งไป
'แพทริค...'
'มัวทำอะไรของเธออยู่วะ กว่าจะเปิด' พูดจบ คนตัวสูงก็เดินแทรกเข้าไปนั่งลงบนเตียงนอนในห้องทันทีด้วยสีหน้าท่าทีดูไม่สบอารมณ์ราวกับเพิ่งเจอเรื่องอะไรบางอย่างมา พราวดาวที่เห็นแบบนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามขึ้น
'เป็นอะไร'
'...' แพทริคก็เงียบไม่ตอบ
'ถ้าจะไม่ตอบก็ออกไป'
'เบื่อ' เรียวปากหนาเอ่ย
'อะไรอีกล่ะ" สิ้นเสียงเล็กถาม ร่างสูงที่นั่งอยู่ก็ลุกขึ้นถลกเสื้อยืดที่สวมใส่อยู่
'เฮ้ย! ทำบ้าอะไรของนายวะ' พราวดาวพูดพร้อมกับรีบหันหน้าหนีไปอีกทาง ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ใช่ผู้หญิงขี้ตกใจง่าย แต่ถ้าอยู่ ๆ มีผู้ชายมาทำแบบนี้ เธอก็อดที่จะตกใจไม่ได้อยู่ดี
'ดูดิ'
'เป็นบ้าอะไรแพท!'
'ดู' ว่าแล้ว แพทริคก็จับให้พราวดาวหันมามองยังบริเวณหน้าท้องแกร่งของเขา ซึ่งสุดท้ายพราวดาวก็ต้องหันกลับมองอย่างไม่สามารถที่จะหลีกเลี่ยงได้
'เอ๊ะ...นี่นายไปสักมาเหรอ' ริมฝีปากบางเอ่ยถามหลังจากที่ได้จ้องมองไปยังรอยสักที่เพิ่งถูกเพิ่มเข้ามา รอยสักรูปปืน...
'อือ'
'บ้าไปแล้วหรือไง'
'ยังมีที่บ้ากว่านี้อีก'
'ฮะ?' ไม่รอให้ร่างบางได้ทำหน้างุนงงนาน มือหนาก็เลื่อนลงไปจัดการถลกขากางเกงที่สวมใส่อยู่ขึ้นจนเผยให้เห็นรอยสักขนาดไม่เล็กที่อยู่บริเวณท่อนขาแกร่ง
'แพทริค! นี่นาย...'
'เป็นไง ฉันดูเป็นไอ้พวกเด็กข้างถนนมากเลยใช่ไหม' ใบหน้าหล่อยกยิ้มมองหน้าถามเพื่อนตัวเล็กด้วยแววตาดูเยาะเย้ยในสิ่งที่ตัวเองทำลงไปทั้งที่ภายในใจของอีกด้านของเขานั้น ไม่ได้รู้สึกชอบใจไปกับมันเลย
พราวดาวที่ได้ยินและเห็นท่าทางพวกนั้นก็เงียบไม่ตอบ เธอพอที่จะรู้ได้ไม่ยากว่าแพทริคเพิ่งจะโดนอะไรมา
'ทะเลาะกับพ่อนายมาอีกแล้วเหรอ'
'...' คนตัวสูงก็เงียบไม่ตอบล้มตัวลงไปนอนบนเตียงนอนนุ่มอีกครั้ง
'เฮ้อ นายก็เลิกประชดประชันท่านได้แล้วน่า...'
'เธอไม่รู้อะไร อย่าพูดเลยดีกว่า' เรียวปากหนาเอ่ยก่อนจะหยิบนั่นหยิบนี่ภายในห้องมานั่งเล่นไปด้วยท่าทีไม่สนใจ พราวดาวจึงได้แต่ลอบถอนหายใจออกมากับท่าทางพวกนั้น ทุกครั้งเวลาที่ทะเลาะกับคนเป็นพ่อ แพทริคก็มักจะมานั่งเล่นอยู่ที่ห้องพราวดาวอยู่บ่อยครั้ง เนื่องจากเพื่อนคนอื่น ๆ นั้นจะใช้เวลานี้ในการไปออกล่า หรือทำกิจกรรมอย่างอื่น ทำให้แพทริคเลือกที่จะมาหาพราวดาวเป็นคนแรกเสมอ เพราะรู้ดีว่าเธอไม่ได้ไปไหนหรือทำอะไร
'แล้วนี่สักภายในวันเดียวหมดเลยเหรอ' ร่างบางมองหน้าถามเพื่อน
'อือ แต่ขายังไม่เสร็จดี'
'ถามจริง สักไว้แบบนี้เลยจะดีเหรอ'
'แล้วมันไม่ดีตรงไหน'
'ก็...'
'เพราะฉันเป็นลูกนักธุรกิจใหญ่ระดับประเทศเหรอ ฉันถึงจะต้องมีภาพลักษณ์ดูดีแบบจอมปลอมอยู่ตลอดเวลา'
'มันไม่ใช่แบบนั้น...'
'ฉันไม่อยากพูดเรื่องนี้แล้ว เธอก็อ่านหนังสือเงียบ ๆ ของเธอไป'
'เดี๋ยวนะ! แต่นี่มันห้องฉันนะเว้ย'
'แล้วไง'
'แพท!'
'เงียบดิ จะเล่นเกม' ว่าแล้ว มือแกร่งก็เลื่อนลงไปหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมากดเข้าเล่นเกมไปด้วยท่าทีไม่สนใจ โดยมีสายตาของพราวดาวที่ได้แต่มองท่าทางของอีกคนด้วยความรู้สึกหมั่นไส้แต่ทำอะไรไม่ได้อย่างเช่นทุกครั้ง