“เข้าใจแล้วครับ นั่งก่อนๆ รอให้เย็นๆ จะพาไปเดินที่หาดทราย จะได้ไม่เจ็บส้นเท้า” การออกตัวของเปมัส ชาวบ้านรู้ชาวบ้านเห็น ใหม่ๆ ก็มีคนไม่เห็นด้วยกล้าเตือนตรงๆ แต่พอนานวันเขา คนเหล่านั้นก็รู้เอง เปมัสแค่ซื่อสัตย์กับตัวเอง เขาชอบณดา แม้เธอจะมีตำหนิ แต่การปล่อยผู้หญิงแบบณดาไปคือความผิดพลาดที่ไม่อาจแก้ได้
“แหมๆ ใส่ใจกันเกินไปแล้ว”
“รยา แกจะแซวฉันทำไม แกเองก็เถอะ พอตกค่ำก็หายหัวบ่อยๆ ฉันยังไม่เคยถามแกเลยนะว่าแกน่ะ หายไปไหนมา?”
ณดาแดกดันกลับ ธีรยาไม่ได้กินมื้อค่ำกับตนเองและน้ำหวานหลายอาทิตย์แล้ว
พอปิดร้านปุบก็มีหนุ่มมารับไปปับ ณดารู้แหละว่าหนุ่มคนนั้นเป็นใคร แค่อยากกระเซ้าธีรยาให้รู้สึกตัวบ้าง
คนชนบทถึงแม้จะมารยาทดี แต่ความห่วงใยนั้นล้นปริ่ม
อะไรที่บ่งบอกถึงความผิดปกติพวกเขาเหล่านั้นจะใส่ใจเป็นพิเศษ
“เชอะ ฉันไม่ได้ปิดสักหน่อย แค่ยังไม่พร้อมที่จะเปิด” ธีรยาอุบอิบตอบ
“แบบนั้นเขาเรียกจงใจปิดเล
