“เพราะผมไม่รู้ไง เมื่อผมรู้แล้ว ปล่อยให้ผมอยู่ห่างๆ เถอะ”
“ไม่ใช่เพราะคุณกลัวเหรอคะชน?” ภคมนถาม แววตาวาววับมองสบตาเขา
“ถูก ผมกลัว ผมไม่ได้อยากมีจุดจบเหมือนพ่อคุณนะ”
“คุณชน!!” ภคมนตะโกนลั่น แววตาลุกโพลง
“พอเถอะ อย่ามาขึ้นเสียงใส่กันเลย ผมรู้ว่าคุณต้องการอะไรจากผม แต่มันถี่ไป ผมเริ่มไม่ไหวแล้วนะ คุณตะกละเกินไป คุณควรหิวให้น้อยกว่านี้ ไม่อย่างนั้นคุณจะพุงแตกตายเสียก่อนที่จะได้เสวยสุขบนกองเงินที่หามาได้”
ภคมนกำลังลากเขาจมดิ่งไปใต้หุบเหวมรณะ
หากเขายังมีเริ่มฝืนความต้องการของภคมนไว้ ทั้งเขาและเธอจะไม่มีทางได้เผยอหน้ามายังจุดนี้อีก
“งานนี้งานสุดท้ายค่ะ จากนี้ไปภัคจะระวังตัวมากกว่านี้” คำเตือนของชวกรใช้ไม่ได้ผลกับภคมน เธอมีเส้นสายและแน่ใจว่าเอาตัวเองรอดได้ แต่การตะบี้ตะบันเดินหน้าทั้งที่มีเสียงท้วงติงก็ไม่ใช่ทางของเธอ การถอยเพื่อรุกคืบภายหลังคือสิ่งที่ภาคสอนภคมนมาตั้งแต่จำความได้
“ก็ยังดีท
