ระงับอารมณ์
1716 คำ
โตมรจูบริสาอยู่นานเขาลงไปนอนทาบทับบนร่างของริสา แล้วใช้มืออีกข้างล้วงเข้าไปในเสื้อของเธอ ริมฝีปากเขาก็ยังทำงานดูดลิ้นเกี่ยวพันรัดลิ้นของริสาจนเธอหลงเคลิ้มไปกับรสจูบที่ดูดดื่มของโตมร ริสาไม่รู้ตัวเลยว่าโตมรได้ปลดตะขอบราของเธอออกตอนไหน เขาใช้มือถกมันขึ้นสูงจนทำให้มือของโตมรได้สัมผัสกับหน้าอกของเธอ เขาใช้มือทั้ง 2 ข้าง ออกแรงบีบหน้าอกของริสาอย่างนุ่มนวล ปากก็เลื่อนต่ำลงมาที่ซอกคอขาวเลีย ดูดซอกคอเธอจนเป็นมันเกิดรอยแดง
โตมรไม่อาจหยุดตัวเองได้เขาต้องการริสา เขาเฝ้าแอบมองดูเธอมาตลอด ในตอนแรกเขาอาจจะรู้สึกผิดอยากชดใช้แทนน้องชายแต่ภายในใจลึกๆเขาเองก็ให้ความสนใจริสาอยู่ไม่น้อย เขาจึงพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ริสามาอยู่กับเขาแต่เพราะในตอนแรกเธอเอแต่ปฏิเสธ เขาจึงได้แค่เฝ้ามองดูและคอยดูแลเธออยู่ห่างๆ เพราะจริงๆแล้วเขากำลังตกหลุมรักสาวน้อยคนนี้จนถอนตัวไม่ขึ้นแล้วต่างหาก
โตมรไม่อาจระงับอารมณ์ตัวเองได้ เขาเลื่อนมือไปตามท้องน้อยของริสา ปากก็เลื่อนจากซอกคอขาวมาที่อกอวบของเธอ ใช้ปลายลิ้นเลียวนหยอกล้อเล่นบนยอดเม็ดบัวคู่งาม จนริสาเด้งอกรับด้วยความเสียว
“อืมมมม....คุณโตมรคะ สา อืมมมมม”
โตมรเลื่อนมือผ่านท้องน้อยลงไปต่ำปดตะขอกางเกงริสาออก แล้วเอามือล้วงเข้าไปในแพนตี้ตัวน้อยของริสาจนเธอร้องออกมาเสียงหลง
“อ๊ะ...คุณโตมร “
โตมรรีบเลื่อนปากไปประกบปากของริสาเอาไว้ เพราะกลัวเสียงเธอจะดังออกไปข้างนอก โตมรล้วงเข้าไปในแพนตี้ตัวน้อยตรงกลางกายสาว
ก๊อก ก๊อก ก๊อก>> เสียงเคาะประตูดังขึ้น
โตมรหยุดชะงักทันที หันไปฟังเสียงคนที่มาเคาะประตูอยู่หน้าห้องริสา
“คุณโตมรอยู่ในนั่นหรือเปล่าคะ มีสายจากคุณวีวี่ค่ะ”
โตมรรีบลุกคนแล้วใส่เสื้อผ้าให้ริสาตามเดิมอย่างเร็วแล้วลุกขึ้นนั่ง โตมรลุกลี้ลกลนหันซ้ายหันขวาแล้วดูความเรียบร้อยบนตัวเธอ แล้วรีบเดินไปเปิดประตูห้องนอนแล้วเห็นจวงยื่นโทรศัพท์มาให้ตรงหน้า
จวงมองเข้าไปในห้องเห็นริสานั่งอยู่เตียงนิ่งๆก็รู้สึกแปลกใจ โตมรเห็นจวงมองไปที่ริสาจึงรีบรับโทรศัพท์จากมือจวง แล้วเดินออกไปจากห้องทันที
“ปิดประตูแล้วลงไปข้างล่างได้แล้ว...ริสาจะได้พักผ่อน”
“ค่ะคุณโตมร...”
จวงตอบรับเขาแล้วก็รีบเดินลงไปข้างล่างทันที โตมรมองตามจวงเดินลงไปข้างล่างแล้วก็หันมามองที่ประตูห้องนอนของริสาด้วยสายตากังวล แต่ก็เลือกที่จะเดินออกมาจากตรงนั้นเพื่อรัยสายจากวีวี่ที่โทรเข้ามา
…..
หลังจากที่โตมรเดินออกไปแล้วริสาก็ล้มตัวลงนอน คิดถึงเรื่องที่เกิดเมื่อสักครู่นี้ เธอไม่เข้าใจว่าคุณโตมรทำแบบนั่นกับเธอเพราะอะไรหรือเพราะเขามีใจให้เธอ หรือคิดแค่เธอเป็นเด็กในอุปการะเท่านั้นเลยคิดว่าเขาจะทำอะไรกับเธอก็ได้
แต่ทำไมเธอถึงไม่พยายามขัดขืนเขาเลยแม้แต่น้อย เธอคิดว่าไม่น่ายอมให้เขาได้ง่ายดายแบบนี้ คิดแล้วเธอก็รู้สึกโกรธตัวเองขึ้นมา
“แต่เมื่อกี้เราได้ยินพี่จวงพูดถึงคนชื่อวีวี่...เธอเป็นใครกันนะ...หรือจะเป็นแฟนคุณโตมร”
ริสาคิดแล้วก็เครียดแล้วก็เริ่มมีสีหน้ากังวลใจ เพราะถ้าเป็นแบบที่คิดจริงคุณโตมรจะมาทำแบบเมื่อกี้นี้กับเธอทำไม ริสาคิดไปมาจนสับสนไปหมด
แกร๊ก>> เสียงประตูห้องนอนริสาถูกเปิดออก เธอจึงรีบหลับตาลงทันที
โตมรคุยโทรศัพท์กับวีวี่เสร็จเขาก็ขึ้นไปดูริสาอีกครั้งในห้องนอน เห็นเธอนอนหลับไปแล้วเขาจึงเดินเข้ามาใกล้ๆจับผ้าห่มขึ้นมาห่มให้เธอ แล้วก็ยืนมองเธออยู่สักพักจึงค่อยเดินออกไปจากห้องเบาๆ ริสาจึงลืมตาตื่นขึ้นมารับรู้ได้ว่าเป็นโตมรที่เดินเข้ามาในห้องเธอเมื่อกี้ เธอนอนพิกตัวหันข้างคิดถึงเรื่องเมื่อกี้ที่เขาจูบเธอแล้วเขาก็เกือบจะ...
“หยุดคิดนะสา...เธอเป็นแค่เด็กที่คุณโตมรรับมาอุปการะเท่านั้น เธอจะคิดกับเขามากเกินไปกว่านี้ไม่ได้...ที่เขาทำแบบนั้นคงเพราะอารมณ์ชั่ววูบเท่านั้น...”
….
เวลาบ่าย 3 โมง ของวันอาทิตย์
ริสาลงมาข้างล่างหลังจากที่นอนคิดไปเรื่อยเปื่อยแล้วก็เผลอหลับไปจนเกือบเย็น เธอจึงถามถึงโตมรว่าเขาหายไปไหน
“คุณโตมรออกไปทานข้าวกับคุณวีวี่ตั้งแต่เที่ยงแล้วค่ะ”
ริสาได้ฟังถึงกับอึ้งไป ที่ได้รู้ว่าพวกเขา 2 คนออกไปทานข้าวด้วยกัน
“คุณวีวี่เธอเป็นอะไรกับคุณโตมรหรอคะพี่จวง...?”
“คุณวีวี่ เขาเป็นเพื่อนสนิทของคุณโตมรนะคะ แต่พี่จวงก็เห็นเขา 2 คน สนิทกันมาแบบนี้นานแล้วนะ คุณโตมรมีเพื่อนผู้หญิงคนเดียวก็คุณวีวี่นี่แหละ เธอเป็นคนน่ารัก แล้วเธอก็สวยมากด้วยนะน้องสา”
“แล้วคุณวีวี่ เคยมาที่บ้านหลังนี้ไหมคะ?”
“เคยค่ะมาบ่อยด้วยนะคะ...แต่ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นสงสัยงานยุ่งมั้งคะ แต่เธอใจดีมากเลยนะ เวลาเธอมาที่นี่ทีไรเธอก็จะซื้อของมาฝากทุกคนในบ้านเต็มเลยค่ะ”
“...”
เสียงจวงพูดด้วยความชื่นชมวีวี่ให้ริสาฟังจนเธอเริ่มหวั่นไหวแล้วก็เริ่มกลัวขึ้นมา
“ถ้าคุณวีวี่เป็นคุณผู้หญิงของบ้านนี่นะคะ พี่จะรับใช้จนสุดชีวิตของพี่เลย”
ริสาได้ฟังแล้วก็รู้สึกใจหาย เพราะทุกคนที่นี่ดูจะรักวีวี่มาก แล้วคุณโตมรของเธอละ คิดยังไงกับคุณวีวี่...ริสาเริ่มกังวลใจ
….
เวลา 23.00 น.
โตมรขับรถมาถึงบ้านหลังจากที่ไปทานข้าวกับวีวี่ 2 คน พวกเขาคุยเรื่องงานและเรื่องของริสากันนานมาก เพราะเขากังวลใจกลัวว่าถ้าได้ใกล้ชิดกับริสามากกว่านี้เขาคงจะอดใจที่จะทำอะไรแบบเมื่อเช้ากับเธออีกไม่ได้
วีวี่ให้คำปรึกษาว่าให้หมอพิชัยเพื่อนของเขารีบผ่าตัดรักษาตาให้ริสาแล้วจะหายไว แล้วหลังจากนั้นก็หางานดีๆให้ทำ ริสาจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่เพราะน้องชายเขาใกล้จะเรียนจบและก็คงกลับมาอยู่เมืองไทยอีกไม่นานนี้ ถึงตอนนั้นถ้าริสารู้ความจริงว่าเขาเป็นพี่ชายของคนที่ทำให้พี่เธอตาย เธอคงไม่ให้อภัยเขาไปตลอดชีวิตซึ่งเขาไม่อยากให้มันเกิดขึ้นเลย
เขาเดินเข้ามาในบ้าน เห็นริสากับจวงนอนหลับอยู่ที่โซฟา จึงเดินเข้าไปสะกิดจวง จวงตื่นขึ้นมาแบบมึนๆ
“คุณโตมร มาแล้วหรอคะ น้องสารอคุณตั้งนานจนหลับไปแล้วค่”
“อืม..จวงไปนอนเถอะ เดี๋ยวฉันปลุกสาขึ้นไปนอนเอง”
“ค่ะ...จวงไปนอนนะคะ”
โตมรพยักหน้าแล้วหันมามองริสาที่ยังนอนหลับอยู่ เขาไม่อยากปลุกริสาจึงพยายามอุ้มช้อนตัวเธอขึ้นมาแล้วพาขึ้นบันไดไป ริสารู้สึกตัวว่ามีคนอุ้มจึงลืมตาขึ้น
“คุณโตมร หรอคะ?”
“อืม”
“ทำไมกลับดึกจังคะ สารอคุณตั้งนาน?”
“ไปทานข้าวกับเพื่อนมานะ”
ริสาได้ยินคำว่าเพื่อนจากปากเขาแต่ก็ยังอยากถามว่าเพื่อนชื่ออะไร...แล้วไปกินข้าวกันที่ไหน ทำไมถึงไปนานแล้วกลับมาดึกดื่นขนาดนี้...แต่เธอก็ไม่กล้า
เขาอุ้มเธอไปถึงห้องนอนวางลงบนเตียงนอน จับตัวเธอให้นอนเอนลงแล้วโตมรก็หันมาหยิบผ้าห่มขึ้นมาห่มผ้าห่มให้เธอ เสร็จแล้วก็จะลุกไปริสาจึงเรียกไว้
“คุณโตมร จะนอนที่นี่ก็ได้นะคะ”
โตมรหยุดนิ่งแล้วหันมามองริสาโดยที่ไม่ได้พูดอะไร
“...”
“ที่นี่เป็นบ้านของคุณ คุณจะนอนห้องนี้หรือห้องไหนก็ได้..”
“เธอพักผ่อนเถอะ ฉันไม่รบกวน”
เขาพูดจบแล้วเขาก็เดินออกจากห้องไปทันที
แกร๊ก>> เสียงปิดประตูดังขึ้น
ริสาได้ยินเสียงปิดประตูห้องแล้วน้ำตาเธอก็ไหลออกมาทันที เธอรู้แล้วว่าคนที่ชื่อวีวี่คงสำคัญกับเขามากเขาคงรู้สึกผิดกับเรื่องเมื่อเช้าที่มันเกิดขึ้น
“เธอมันใจง่ายเอง เธอปล่อยตัวปล่อยใจเองริสา เขามีเจ้าของแล้วเธอรู้ไหม…”
เธอร้องไห้พูดกับตัวเองทั้งน้ำตาที่ไหลออกมาด้วยความเสียใจแล้วก็ผิดหวัง
โตมรต้องระงับใจตัวเองเพื่อไม่ให้เกินกับริสาเลยไปมากกว่านี้ ทั้งที่เขาอยากกอด อยากหอม อยากจูบ สาวน้อยที่เขาเฝ้ามองและรอคอยมาตลอด แต่เขาก็ต้องห้ามใจตัวเองไว้เพียงเพราะไม่อยากรังแกเธอ และไม่ต้องการให้เธอคิดว่าเขารับเธอมาอุปการะโดยหวังที่จะมี Sex กับเธอมากกว่าการช่วยเหลือเธอเรื่องการรักษาตา เขาจึงต้องพยายามอยู่ให้ห่างจากเธอเอาไว้และเขาจะต้องทำให้ได้
- ผู้เขียน
