ตอนที่ 6
1216 คำ
“เอ้... เป็นอะไรไปหรือเปล่าเนี่ย ทำไมอาบน้ำนานนักล่ะ ฉันเป็นผู้หญิงยังไม่อาบน้ำนานขนาดนี้เลยนะ”
คนบ่นเดินกลับไปกลับมาอยู่หน้าประตูไม้สักแกะสลักรูปไก่โต้งสองตัวที่กำลังแข่งขันกันจิกหนอนตัวอวบอ้วน
“หรือว่า... จะเกิดอันตรายอะไรขึ้น”
ก้านแก้วถึงกับเบิกตาโพลงอย่างตกใจ เมื่อสมองนึกไปถึงว่าภัทรดนัยอาจจะลื่นหกล้มในห้องน้ำ หัวกระแทกพื้น แล้วก็ตาย
โอ้พระเจ้า...
“ไม่... ไม่นะ...”
ก้านแก้วยกมือปิดปากของตัวเองเอาไว้ หน้าตาตื่น ยกมือขึ้นจะเคาะประตูห้องแต่ก็เปลี่ยนใจผลักเข้าไปแทน
ภายในห้องนอนส่วนตัวของตนเองที่อนุญาตให้ภัทรดนัยเข้ามาอาบน้ำว่างเปล่า บนเตียงก็ไม่มีร่างของเขา
ดวงตากลมโตที่ล้อมกรอบไปด้วยแพขนตายาวงอนจ้องเขม็งไปที่ห้องน้ำ
ต้อง...
ต้องใช่แน่ๆ เลย
ภัทรดนัยอาจจะต้องอยู่ในอันตราย เช่น ล้มหัวฟาดพื้น หรือไม่ก็ถูกไฟดูด
“ไม่ได้การแล้ว!”
เพราะความเป็นห่วง ทำให้หญิงสาวพุ่งตัวตรงไปยังห้องน้ำ แต่ยังไม่ทันจะถึง ประตูห้องน้ำก็เปิดออกเสียก่อน พร้อมกับร่างเปลือยท่อนบนของภัทรดนัยที่ก้าวออกมา
แต่หล่อนหยุดเท้าไม่ทันแล้ว เพราะใส่แรงมาเต็มสูบ ทำให้ร่างของหล่อนชนเข้ากับร่างหนาใหญ่ของภัทรดนัยเต็มแรง
แม้หูจะอื้ออึงไปเพราะความตกใจ แต่ก็ยังได้ยินเสียงอุทานของเขาแว่วเข้ามา
ภัทรดนัยพยายามที่จะทรงตัว แต่แรงปะทะจากแม่สาวตัวเล็กที่พุ่งเข้ามาใส่ ทำให้ร่างของเขาหมุนเคว้ง แต่ไม่ใช่ร่างของเขาคนเดียวหรอกที่หมุน คนที่ชอบก็หมุนคว้างเช่นกัน
“โอ๊ย...”
ตุ๊บ!
เสียงร้องเพราะเจ็บดังขึ้นพร้อมๆ กับเสียงดังตุ๊บ เมื่อคนทั้งคู่ล้มลงไปกองกับพื้นแข็งๆ ภายในห้องนอนพร้อมกัน แถมภัทรดนัยยังโชคร้ายมากเพราะเขาอยู่ข้างล่างส่วนยัยเด็กตัวต้นเหตุนอนทับอยู่ด้านบน
เวลาผ่านไปเพียงแค่อึดใจเดียว ก้านแก้วก็รู้สึกตัว และเงยหน้าขึ้นจากหน้าอกขาวผ่องเป็นยองใยของภัทรดนัย หล่อนช้อนตาขึ้นมองเขาอย่างกล้าๆ กลัวๆ และเมื่อเห็นเขาทำตาดุดันใส่ ก็ต้องรีบหลบตาทันควัน
แต่พอหลบตาสายตาของหล่อนก็ดันเลื่อนไปหยุดที่หัวนมสีชมพูของเขาเข้าโดยบังเอิญ
“นมชมพู...”
หล่อนพึมพำเบาๆ เพราะลืมตัว แต่กระนั้นภัทรดนัยก็ได้ยิน เขากระแทกลมหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะผลักร่างเล็กของก้านแก้วให้ลงไปจากร่างของตนเอง จากนั้นเขาก็ลุกขึ้น และก็เอามือจับปมผ้าขนหนูเอาไว้ด้วยความระมัดระวัง
“เธอทำบ้าอะไรเนี่ย คิดจะปล้ำฉันหรือไง”
คนที่ยังเมาหัวนมสีชมพูอยู่สะดุ้ง ก่อนจะช้อนตาขึ้นมองคนตาดุ
“ปะ เปล่านะ ฉัน... ไม่ได้จะ... ปล้ำคุณสักหน่อย”
“เห็นอยู่ชัดๆ ว่าเธอจะทำมิดีมิร้ายฉัน เธอนี่มันพวกเสือหิวสินะ”
เขาเข้าใจผิดกันไปใหญ่โตแล้ว
ก้านแก้วรีบลุกขึ้นยืน ยืดตัวตรง แต่แม้จะยืดตัวตรงแค่ไหน แต่ศีรษะของหล่อนก็สูงแต่ปลายคางของเขาเท่านั้นเอง
คนอะไรสูงเป็นเสาไฟฟ้าเลย
หล่อนอดค่อนขอดในใจไม่ได้
“บ้า ฉันไม่ได้จะทำอะไรอย่างนั้นสักหน่อย” ถึงแม้เขาจะเป็นผู้ชายในฝันของหล่อนก็ตาม
“ถ้าเธอไม่ได้คิดอะไรสกปรกกับฉัน เธอโผล่หน้าเข้ามาทำไม”
“ก็...”
หล่อนช้อนตาขึ้นสบตากับเจ้าของใบหน้าเย็นชา ก่อนจะทำหน้าจ๋อย
“ก็ฉัน... เห็นคุณอาบน้ำนานมาก ฉันก็เลย... คิดว่าคุณอาจจะลื่น หรือไม่ก็ถูกไฟดูดตายน่ะสิ ที่ฉันทำไปทั้งหมด เพราะฉันหวังดีนะ ไม่ได้คิดจะ... ทำอะไรไม่ดีกับคุณเลยนะ”
ภัทรดนัยยิ้มเยาะมุมปากอย่างไม่เชื่อ ก่อนจะเดินไปที่ประตูตู้เสื้อผ้า
“นั่นคุณจะทำอะไรน่ะ”
“ฉันก็จะยืมเสื้อของคุณพ่อเธอสักตัวมาใส่น่ะสิ”
หล่อนจะอ้าปากห้าม แต่ก็ไม่ทัน เขาเปิดประตูตู้เสื้อผ้าเสียก่อน
ภัทรดนัยเอามือแหวกเสื้อผ้าที่แขวนเรียงรายกันอยู่หลายครั้ง คิ้วเข้มของเขาเลิกสูงด้วยความแปลกใจ เมื่อเห็นแต่เสื้อผ้าผู้หญิง
“ทำไมมีแต่เสื้อผ้าผู้หญิงล่ะเนี่ย”
“ก็มันตู้ของฉั...”
หล่อนยังไม่ทันพูดจบประโยคเลย มือใหญ่ก็ดึงลิ้นชักเปิดออกเสียก่อน และในลิ้นชักนั้นก็มีแต่ยกทรงกับกางเกงชั้นของหล่อนพับวางเอาไว้เต็มไปหมด
ภัทรดนัยเอียงคออย่างแปลกใจ ก่อนจะสิ่งที่เห็นตรงหน้าขึ้นมาพิจารณา
“นี่มัน... เสื้อชั้นในผู้หญิง...?”
เขาหันไปมองหญิงสาว และก็รีบปล่อยเสื้อชั้นในลงทันที จากนั้นก็ดันลิ้นชักแรงๆ จนมันปิดสนิท
ก้านแก้วทำหน้าไม่ถูก ตอนนี้เดาได้ไม่ยากเลยว่าแก้มของหล่อนคงต้องมีสีแดงระเรื่อแน่นอน
“นี่ไม่ใช่ห้องนอนพ่อของเธอหรอกเหรอ”
เห็นได้ชัดว่าภัทรดนัยก็หน้าแดงเช่นกัน เขาถอยออกห่างจากตู้เสื้อผ้านั้นอย่างรวดเร็ว
“ห้องฉันเอง”
ก้านแก้วตอบเสียงอ่อย รู้สึกอายเหลือเกินที่ภัทรดนัยเห็นยกทรงของตัวเอง
“เอ่อ... งั้น... ฉันใส่เสื้อตัวเดิมก็ได้ ไม่เป็นไร”
ชายหนุ่มจะรีบออกไปจากห้อง แต่ก้านแก้วรีบกระโจนไปขวางหน้าเอาไว้
“คุณจะไม่ใส่เสื้อได้ยังไง เดี๋ยวก็เป็นหวัดกันพอดี”
“มันเรื่องของฉันน่ะ”
“ฉันจะไปหยิบชุดของพ่อมาให้ใส่ รออยู่ในนี้แหละ”
ภัทรดนัยจ้องตาก้านแก้ว ก่อนจะไหวไหล่กว้างของตัวเองเล็กน้อย
“โอเค อย่างน้อยๆ เธอจะได้ทำอะไรไถ่โทษบ้าง”
“ไถ่โทษอะไรของคุณ ฉันไม่ได้ทำเรื่องเลวร้ายอะไรมาสักหน่อย”
ภัทรดนัยกอดอก เอียงคอ และมองหล่อนด้วยแววตาเอาเรื่อง
“ที่เธอวิ่งชนฉันสองสามครั้ง ทำฉันเจ็บตัวเนี่ย คิดจะไม่ทำดีไถ่โทษบ้างหรือไง หึ”
“อ๋อ... ฉันไม่ได้ตั้งใจนี่นา แล้วทีคุณล่ะ ไป... เอ่อ... หยิบเสื้อในฉันล่ะ ก็ถือว่าเจ๊ากันไปไม่ได้หรือไงคะ”
“เหอะ จะเจ๊ากันได้ยังไง ในเมื่อเธอชนฉันสามครั้ง แต่ฉันพลั้งเผลอไปหยิบเสื้อในเธอขึ้นมาแค่วินาทีเดียวเอง”
“คุณนี่มัน... เลือดเย็นชะมัด”
ก้านแก้วจ้องหน้าภัทรดนัยอย่างขุ่นเคือง แม้เขาจะคือชายในฝัน แต่ตอนนี้เขาทำให้หล่อนโมโหเหลือเกิน
“เลิกพูดมาก น่ารำคาญ ไปหยิบเสื้อพ่อเธอมาให้ฉันได้แล้ว ฉันหนาว”
“เจ้าค่ะ!”
ก้านแก้วเปล่งเสียงประชดประชัน พร้อมกับย่นจมูกใส่เขาอย่างหมั่นไส้ จากนั้นก็เดินออกไปทันที
ภัทรดนัยถึงกับถอนใจออกมาแรงๆ หลายครั้ง เพราะตอนนี้เขามองเห็นชะตากรรมอันพังพินาศของตัวเองได้อย่างชัดเจนเลยทีเดียว
- ผู้เขียน
