ที่อีกมุมหนึ่งสหภพก็ยังตามติดตติยาภาไปทุกที่ที่เธอไป หญิงสาวเข้าไปหากลุ่มเพื่อนหมอและเพื่อนที่เรียนด้วยกันเขาก็เนียนเดินไปด้วยราวกับว่าขาติดกับเธอแต่หญิงสาวก็ไม่ได้เดือดร้อนเพราะดีเสียอีกที่มีเขาอยู่เป็นเพื่อนจะได้ไม่ต้องคอยตอบคำถามที่ทุกคนอยากจะถามกัน
คำถามโลกแตกอย่างเธอเลิกคบกับอัศวธรไปตั้งเมื่อไหร่แล้วทำอัศวธรถึงได้ไปคบกับหมอพราวดาวได้และอีกมากมายที่เธอไม่อยากตอบแต่การที่เขาอยู่ทำให้ไม่มีใครกล้าถามเธอนอกจากจะทักทายด้วยถ้อยคำธรรมดาหากเเต่สายตาของทุกคนก็ยังมีท่าทีสงสัยว่าทำไมเธอถึงได้มีพี่ชายบุญธรรมเป็นเงาตามตัวตลอดเวลาเช่นนี้
เมื่อมีโอกาสได้อยู่กันลำพังตั้งแต่เข้างานมาสหภพก็ไม่ลืมที่จะคว้าโอกาสฉวยข้อมือของเธอเอาไว้เพื่อที่จะพูดคุยกัน
“จะรีบไปไหน”
“ไม่ได้รีบไปไหนจะไปหาแม่คุณปล่อยฉันเถอะ ไปหาเพื่อนไปหาฝูงคุณบ้างก็ได้ไม่ต้องตามฉันมาตลอดเวลาหรอกฉันอยู่ได้”
“แน่ใจเหรอว่าเป็นอย่างนั้น แต่
