ตติยาภาลุกขึ้นนั่ง มองร่างกายสกปรกเปื้อนของตัวเองอย่างสับสนในความรู้สึก... เธอเดินกระย่องกระแย่งเพราะยังเจ็บตรงรอยแยกของขาที่ถูกเขาทำลายเมื่อวานอยู่บ้าง... หญิงสาวเก็บเสื้อผ้าที่ถูกฉีกขาดไม่เหลือดีจากพื้นมารวมกันไว้ในถุงเพื่อเอาไปทิ้งเองเพราะไม่อย่างนั้นถ้าปล่อยไว้คนอื่นได้สงสัยแน่ว่าเกิดอะไรขึ้น...
ดวงตาเธอเลื่อนลอยบอบช้ำเมื่อไพล่นึกถึงชะตามชีวิตกับสิ่งที่ต้องเผชิญ หากเเต่ยามเมื่อนึกถึงหน้าคมที่ทำลายเธอแล้วมันก็วาวโรจน์ขึ้นมาด้วยความโกรธาที่เขาเชื่อคนอื่นจนมาข่มเหงเธอตามอำเภอใจ ผู้ชายจอมอวดดีคนนี้ จะไม่มีวันได้อยู่ชนะเหนือเธอตลอดไปหรอก อย่าให้เป็นทีของเธอบ้างก็แล้วกัน...
ตติยาภาใช้เวลาแต่งตัวแต่งหน้าอยู่นานเพราะต้องลงครีมลบรอยแดงที่ต้นแขนที่บังเอิญโผล่พ้นเสื้อผ้ามาจุดหนึ่ง นอกนั้นรอยที่เขากระทำย่ำยีเธอก็พออยู่ในที่ที่พอปกปิดได้อยู่บ้าง
เนื่องจากเธอเป็นเชียร์ลีดเดอร์เก่ามาตั้งแต่อายุยั
