“ตาลครับ ตาล ตื่นได้แล้วที่รัก” เสียงเรียกอย่างอ่อนโยนแบบที่ตติยาภาคิดว่าน่าจะเป็นความฝันกระซิบที่ข้างหู พร้อมกับความรู้สึกว่ามีอะไรอุ่นๆชื้นๆ มาแตะที่เรียวปาก ไล้เรื่อยไปแก้มอิ่ม ก่อนจะรับรู้ได้ถึงแรงกดแผ่วเบาที่หน้าผาก และลมอุ่นๆ พัดผ่านใบหน้าไป...
“อืม” เสียงครางน้อยๆ จากเรียวปากอ่อนบางครวญออกมา... เธอปัดป่ายสิ่งแปลกปลอมตัวใหญ่ที่ยัดเยียดตัวเองมานอนเบียดพร้อมกอดเธอเอาไว้ไม่ยอมปล่อยจนเธออึดอัดไปทั้งคืน... จนทำให้ยามฝันก็ฝันว่างูตัวใหญ่มารัดแน่นเอาไว้...
เหนื่อย... ตติยาภารู้สึกได้คำเดียวว่าเหนื่อย.. เธอไม่อยากตื่น ไม่อยากขยับร่างกายเลย...
แต่คนร่างสูงก็ก่อกวนเธอไม่ยอมให้หญิงสาวได้หลับนอนแม้จะสงสารอยากให้ร่างเล็กได้พักผ่อนหลังจากเจอศึกหนักหน่วงเมื่อคืนนี้... ถ้าไม่ติดว่าต้องไปงานหมั้นเขาจะไม่ปลุกเธอปล่อยให้เธอนอนนิ่งๆ ในอ้อมกอดอย่างนี้ไปให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้...
แต่ก็ต้องจำใจปลุก
