ตอนที่ 3
1068 คำ
“เรื่องนี้เองเหรอ แต่ป้าว่าคงไม่มีอะไรหรอก พี่สาวของแกก็ออกไปบ่อยๆ”
“แต่ผมเป็นห่วงพี่นี”
“พี่แกโตแล้ว ปล่อยๆ บ้างเถอะ แต่ถ้าป้าเห็นอะไรไม่ชอบมาพากล ป้าจะรีบบอกแกละกัน แกไปทำงานได้แล้วนะตาธี”
“ครับคุณป้า” ธีรินทร์บอกกล่าวจบแล้วก็เดินไปที่รถแล้วขับรถไปที่บริษัท ทั้งที่ใจยังนึกสงสัยว่าพี่สาวออกไปไหนบ่อยๆ แต่ก็พยายามคิดว่าคงไม่มีอะไรอย่างที่ป้าพรรณฤดีบอก อีกอย่างพี่สาวของเขาก็โตแล้ว คงดูแลตัวเองได้
พิรุณนภารีบเดินออกจากตลาดแล้วไปเรียกรถรับจ้างไปส่งที่ทำงาน ที่ก็เหลือเวลาแค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้นก็จะเข้างานแล้ว หากไปสายมีหวังโดนหักเงินอีกแน่ กระทั่งเธอมาถึงที่ทำงานแบบเฉียดฉิว ก่อนจะเร่งเปลี่ยนเครื่องแต่งกาย แล้วออกไปยืนเรียงหน้ากระดานรอรับฟังคำอบรมที่ก็เป็นประจำทุกเช้าที่ผู้จัดการจะอบรม กระทั่งอบรมเสร็จสิ้นทุกคนก็แยกย้ายกันไปทำงานตามหน้าที่ แต่มีเพียงเธอที่ผู้จัดการบอกให้อยู่ก่อน
“วันนี้เธอมาทำงานเกือบสายนะแป้ง”
“แป้งขอโทษค่ะผู้จัดการ”
“ขอโทษแล้วก็อย่ามาช้าแบบวันนี้อีกล่ะ แล้วจำได้ไหมว่าเดือนนี้เธอมาสายไปสองครั้งแล้ว”
“แป้งจะไม่มาสายอีกแล้วค่ะผู้จัดการ”
“จำที่พูดด้วยล่ะ ไปทำงานได้แล้ว”
“ค่ะผู้จัดการ” พิรุณนภาเดินออกไปทำงานโดยมีฐานิศรสะกิดถามว่าเป็นยังไงบ้าง พร้อมถามสาเหตุที่เพื่อนมาทำงานเกือบสาย
“แป้งบอกมาซะทีสิ”
“รอให้ผู้จัดการไปก่อน เดี๋ยวจะบอก”
ฐานิศรรอจนผู้จัดการเดินไปดูงานส่วนอื่นๆ แล้วก็สะกิดบอกเพื่อนจนได้รู้ว่าพิรุณนภาออกไปช่วยมารดาขายของที่ตลาด ก็โล่งใจนึกว่าเพื่อนไปทะเลาะกับพ่อเลี้ยงเสียอีก เพราะเดือนก่อนพิรุณนภาก็มาเล่าให้ฟังว่าทะเลาะกับพ่อเลี้ยง เรื่องที่พ่อเลี้ยงตบตีแม่ ทำเอาเป็นเธอห่วงพิรุณนภามาก กลัวพ่อเลี้ยงจะมาเอาคืน
“แป้ง แกมีเงินเยอะยัง”
“ทำไมเหรอ”
“ไม่ได้จะยืมหรอก แต่จะบอกให้แกไปหาเช่าห้องอยู่คนเดียว บอกตรงๆ ฉันไม่ไว้ใจพ่อเลี้ยงแกเลย”
“จะให้ฉันทิ้งแม่เหรอ ฉันทำไม่ได้หรอก” แล้วยิ่งตอนนี้แม่มีปัญหากับพ่อเลี้ยง แล้วดูครั้งนี้จะหนักมากด้วย ทำให้เธอปล่อยให้แม่อยู่กับพ่อเลี้ยงตามลำพังไม่ได้ แต่เธอจะคอยระวังตัวเอาไว้ตราบใดที่พ่อเลี้ยงยังอยู่ที่บ้าน
“แต่ฉันเป็นห่วงแกนะแป้ง”
“ฉันจะระวังตัว”
“มันจะระวังได้ขนาดไหน”
“ก็ระวังให้มากที่สุดไงล่ะ”
ฐานิศรถอนหายใจ “ถ้างั้นฉันก็ขอให้แกอยู่รอดปลอดภัยตลอดไปนะเพื่อนรัก”
“ขอบใจนะ”
ฐานิศรยิ้มให้เพื่อน จากนั้นสองสาวก็ออกไปรับออร์เดอร์เมื่อเริ่มมีลูกเค้าเข้ามาในร้าน ทำกันมือระวิงจนได้เวลาพักเที่ยงของสองสาว พิรุณนภาที่เป็นห่วงแม่จึงคิดว่าจะกลับบ้านไปดูแม่เสียหน่อย
“รีบกลับมาล่ะ เดี๋ยวจะโดนผู้จัดการเล่นอีก”
“อืม” พิรุณนภารับปากแล้วรีบออกไปเรียกรถพาไปยังบ้านพัก ที่พอมาถึงแล้วก็เห็นมารดาอยู่บ้านตามลำพังก็โล่งใจ เข้าไปพูดคุยพร้อมกินข้าวกลางวันกับแม่ แล้วก็รีบกลับไปทำงานต่อ
“แป้ง! ไปรับออร์เดอร์ลูกค้าโต๊ะ 8 ด้วย” เสียงผู้จัดการร้องบอก
พิรุณนภารีบไปที่โต๊ะรับออร์เดอร์ตามที่ผู้จัดการบอก “รับอะไรดีคะ ว้าย!!” เธอเซล้มชนกับโต๊ะที่มีลูกค้าหนุ่มนั่งอยู่สองคน ตามมาด้วยเสียงสมน้ำหน้าจากคนที่แกล้งเดินชน เพราะหมั้นไส้อีกฝ่ายที่มักถูกผู้จัดการเรียกไปคุยกันสองต่อสองเป็นประจำ
พิรุณนภาตั้งหลักได้แล้วก็หันไปมองโรสิตาเพื่อนร่วมงาน ก่อนจะหันมาทางลูกค้าหนุ่มทั้งสองคน “ดิฉันขอโทษด้วยนะคะที่เดินไม่ระวัง ว่าแต่คุณลูกค้าจะรับอะไรดีคะ”
ธีรินทร์ยิ้มนิดๆ เพราะเขาเห็นเต็มสองตาว่าสาวสวยคนเมื่อกี้ตั้งใจชนแม่สาวร่างเล็กคนนี้ ก่อนจะหันไปทางเลขาหนุ่ม แล้วบอกให้อีกฝ่ายสั่งอาหาร ส่วนเขาก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำเลยทำให้ได้เจอกับคนบางคนเข้า
“ธี! เซญ่าดีใจที่สุดเลยที่ได้เจอคุณ ว่าแต่คุณมาทำอะไรเหรอคะ” อรัญญา หรือ เซญ่า อดีตแฟนสาวของธีรินทร์ทักทายเสียงหวาน ก่อนจะเดินเข้าไปทักทายด้วยการหอมแก้มซ้ายขวา แล้วก็หันมองอดีตคนรัก “ตกลงคุณมาทำอะไรคะ”
“ผมมาทานอาหารกับเลขา” ธีรินทร์ตอบเสียงราบเรียบ ไม่ได้ดีใจเลยสักนิดที่ได้เจอกับอดีตคนรัก เพราะความรักของเขาจางหายไปหมดแล้วเมื่ออรัญญาตัดสินใจเลือกคนอื่นแทนเขา ที่คบหามานานจนวางแผนแต่งงานกัน
“เลขา?”
“ใช่”
“ผู้หญิงหรือผู้ชายคะ”
“ผู้ชาย”
“นี่คุณยังไม่มีคนรักใหม่เหรอคะถึงได้มาทานข้าวกับเลขา”
“ผมยังไม่มีใคร”
“คุณยังไม่ลืมเซญ่าใช่ไหมคะ ถึงไม่ยอมมีแฟนใหม่”
“ช่วงนี้ผมยุ่งกับงาน เลยไม่มีเวลาสนใจใคร และคงไม่สนใจใครอีกนาน แล้วนี่คุณกลับจากต่างประเทศเมื่อไหร่ แล้วสามีของคุณล่ะ”
“เซญ่ากลับมาคนเดียว พอดีเรามีปัญหากันนิดหน่อย เซญ่าก็เลยกลับมาอยู่บ้านกับคุณแม่ ว่าแต่เซญ่าขอไปทานอาหารด้วยได้ไหมคะ พอดีเซญ่าเพิ่งกลับมายังไม่ได้โทรหาเพื่อนคนไหนเลย เซญ่าก็เลยไม่มีเพื่อนทานอาหารด้วย”
“ได้ครับ แต่คุณรอผมสักครู่” ธีรินทร์เดินไปเข้าห้องน้ำ ก่อนจะออกมาพาอดีตแฟนสาวไปร่วมโต๊ะด้วย ที่ก็ทำเอาเลขาหนุ่มแปลกใจมากทีเดียวที่เจ้านายหนุ่มควงอดีตแฟนมาด้วย แล้วบรรยากาศบนโต๊ะอาหารวันนี้อรัญญาก็เอาอกเอาใจเจ้านายของเขามากเป็นพิเศษ!
- ผู้เขียน
