Ep.4: ใครแคร์
1256 คำ
ศิลาเดินกลับมาที่โต๊ะด้วยใบหน้าที่ประดับไปด้วยรอยยิ้มจาง ๆ แถมยังหันกลับไปมองทางเคาน์เตอร์บ่อย ๆ ทำให้เคที่สังเกตเห็นอาการแปลก ๆ ของศิลาต้องขมวดคิ้วมองด้วยความสงสัยพร้อมกับเอ่ยปากถามออกไป
“ศิลา!!! เป็นอะไร”
“เอ่อ....”
“อ้ำอึ้งอะไรของนาย” ยิ่งเห็นท่าทางอ้ำอึ้งของอีกฝ่ายก็ยิ่งทำให้เคอยากรู้เขาเลยต้องหันไปมองทางเดียวกับที่ศิลามองอยู่ก็เจอเข้าสาวสวยน่ารักที่ดึงดูดสายตาเขาจนไม่อาจละสายตาได้ เขามองเธอด้วยความตะลึงนิ่งค้างจนไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงเรียกของศิลา
“บอส บอสครับ”
“ห๊า ว่าไง”
“สวยน่ารักใช่ไหมล่ะครับบอสมองตาค้างเชียว” ศิลาส่ายหน้าเมื่อเห็นสายตาเคที่มองหญิงสาวที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ด้วยดวงตาเป็นประกาย ทำให้เขาอดจะพูดแซวไม่ได้เจ้านายเขาเนี่ยเห็นสาวสวยไม่ได้เลยรังสีความเจ้าชู้แผ่กระจายออกมาทันที
“อืม สวยน่ารักน่าเลี้ยง”
“เว้นไว้สักคนเถอะครับบอสน้องเขายังเด็กอยู่เลย”
“กินเด็กเป็นอมตะนะเว้ยเผื่อแกไม่รู้ศิลา หึหึ” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้าของเคทันทีที่ศิลาบอกว่าหญิงสาวคนนั้นเด็กก็น่าจะเด็กจริงดูจากใบหน้าแล้วไม่รู้บรรลุนิติภาวะหรือยัง เด็กไม่เด็กไม่เกี่ยวขอแค่ไม่โดนข้อหาพรากผู้เยาว์เป็นพอ แถมเขาก็บอกกันว่ากินเด็กเป็นอมตะตัวเขาเองก็อยากลองดูอยู่เหมือนกันว่าจะเป็นอมตะจริงไหม
“โอ้โฮ...... บอส”
“อยากได้คนนี้ต้องทำไงวะ”
“ไม่รู้สิครับ อันนี้ขึ้นอยู่กับฝีมือบอสละว่าจะทำให้เธอสนใจบอสได้หรือเปล่า”
“ต้องได้สิวะ”
“ก่อนบอสจะมั่นใจรบกวนมองไปรอบ ๆ ร้านก่อนดีไหมครับว่ามีคนสนใจเธอมากแค่ไหน” ศิลาพูดขึ้นหลังจากที่ตัวเขาเองมองไปรอบ ๆ ร้านแล้วเห็นผู้ชายหลายคนทั้งนักศึกษาและวันทำงานต่างพากันให้ความสนใจสาวสวยคนนั้นเกือบทั้งหมด
“แล้วไง”
“น่าจะมีคนจีบเธอเยอะอยู่นะ บอสอาจจะต้องต่อคิวหรือเป็นหนึ่งในตัวเลือกของเธอก็ได้หรือไม่เธออาจจะมีแฟนอยู่แล้วก็ได้นะครับ สวย ๆ แบบนี้ไม่ค่อยโสดแล้ว”
“ใครแคร์????” เคเลิกคิ้วถามศิลากลับเขาคนหนึ่งแหละที่ไม่แคร์ขอแค่เขาสนใจก็เดินหน้าจีบแต่ว่าเธอจะเล่นด้วยหรือไม่ก็อีกเรื่องหรือถ้าเข้าหาแล้วเธอมีแฟนอยู่จริง ๆ ถึงตอนนั้นเขาก็จะถอยออกมาเอง แต่ถ้าเธอโสดเขาก็สู้ไม่ถอยเหมือนกันจนกว่าจะได้เธอมาครอบครอง ยอมแพ้ง่าย ๆ ก็ไม่ใช่เคสิ
“งั้นก็แล้วแต่บอสเลยครับ”
“หึ สงสัยคงต้องแวะมาที่ร้านนี่บ่อย ๆ แล้วมั้ง”
“แต่มันคนละทางกับบริษัทเลยนะครับ” เคไม่ได้สนใจคำพูดหรือคำทักท้วงของศิลาอีกเพราะตอนนี้สายตาเขาจดจ่ออยู่ที่เธอคนนั้น ทุกการกระทำของเธอช่างดูเป็นธรรมชาติดึงดูดสายตาเขาจนไม่สามารถละสายตาจากเธอได้เลย
อายวิ่งพร้อมกับร้องเรียกลูกโซ่ดังมาแต่ไกลด้วยใบหน้าตื่นเต้นดีใจสุด ๆ กับข่าวดีที่ได้รับมาเพราะเธอเพิ่งเข้าไปคุยกับอาจารย์ที่ปรึกษาเรื่องฝึกงานของทั้งสองคน
“ลูกโซ่!!!!”
“เรียกซะเสียงดังมีอะไรหรือเปล่า”
“บริษัทส่งใบตอบรับการฝึกงานของเรากลับมาแล้วนะ”
“จริงเหรอ??? สรุปว่าเราได้ฝึกงานที่บริษัทเรายื่นไปใช่ไหม” ลูกโซ่ยิ้มกว้างด้วยความตื่นเต้นดีใจและลุ้นสุด ๆ ไม่ต่างจากอายเลย จะไม่ให้ลุ้นได้ยังไงก็บริษัทที่พวกเธอยื่นเรื่องขอฝึกงานเป็นบริษัทยักษ์ใหญ่ที่มีสวัสดิการดีมากแถมยังมีเบี้ยเลี้ยงให้นักศึกษาระหว่างที่ฝึกงานอยู่ที่นั่นอีกด้วย
“ใช่ แต่ต้องไปรายงานตัวกับสัมภาษณ์ที่บริษัทอีกนิดหน่อยนะเพราะเขารับคนจำนวนจำกัด แต่ยังไงอายว่าโซ่ต้องได้ฝึกงานที่นั่นแน่”
“แล้วเราจะได้ฝึกงานด้วยกันไหม” พอได้ยินว่าต้องไปสัมภาษณ์กับทางบริษัทอีกทีเธอก็เกิดความกังวลเพราะกลัวจะไม่ได้ฝึกงานกับอาย เพราะถ้าเกิดว่าใครคนใดคนหนึ่งไม่สอบผ่านขึ้นมาก็ต้องหาที่ฝึกงานใหม่นั่นก็แสดงว่าพวกเธอจะไม่ได้ฝึกงานที่เดียวกัน
“ต้องได้สิ วันสัมภาษณ์อายจะตั้งใจตอบคำถามอย่างดีเลย อายเองก็อยากฝึกงานกับโซ่เหมือนกัน” ลูกโซ่สวมกอดอายทันทีเมื่ออายพูดจบ อายคือเพื่อนเพียงคนเดียวที่รักและหวังดีกับเธอเสมอมาเวลามีปัญหาอายก็ไม่เคยปล่อยให้เธอเผชิญปัญหานั้นคนเดียวไม่ว่าปัญหานั้นจะเล็กหรือใหญ่
“โซ่รักอายนะ”
“อายก็รักโซ่เหมือนกัน”
สองสาวเดินทางมาที่บริษัทยักษ์ใหญ่ที่เป็นบริษัทนำเข้ารถหรูอันดับต้น ๆ ของประเทศ เพียงแค่เห็นตึกสำนักงานก็ทำสองสาวถึงกับตะลึงในความใหญ่โตหรูหราและการตกแต่งที่สวยงามสะดุดตา สองสาวมองหน้าสบตากันก่อนจะจับมือพากันเดินเข้าไปข้างใน พวกเธอเดินตรงไปยังเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์
“สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่ามาติดต่อเรื่องอะไรคะ”
“พวกเราเป็นนักศึกษาฝึกงานที่มาสัมภาษณ์ก่อนเข้าฝึกงานค่ะ”
“อ๋อ งั้นพวกน้องนั่งรอด้านโน่นเลยนะคะ เดี๋ยวจะมีเจ้าหน้าที่มาพาไป” ประชาสัมพันธ์สาวชี้ไปทางที่มีนักศึกษาทั้งผู้หญิงและผู้ชายหลายคนนั่งอยู่แต่เป็นคนละมหาลัยกับพวกเธอ
“ขอบคุณค่ะ”
อายกับลูกโซ่เดินไปนั่งรวมกลุ่มกับคนอื่น ๆ เพื่อรอเวลา แต่ระหว่างที่นั่งก็หันไปยิ้มให้กับนักศึกษาสาวจากต่างมหาลัย แต่พวกเธอกลับไม่ได้ยิ้มตอบกลับมาแถมยังใช้สายตาไล่มองลูกโซ่กับอายตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะเชิดหน้าใส่อีกด้วย ทำเอาลูกโซ่ออกอาการงงกับการแสดงออกของผู้หญิงพวกนั้นจนต้องรีบหันไปสบตากับอายแล้วกระซิบคุยกันเสียงเบา
“อาย......”
“เห็นแล้ว อย่าสนใจเลย”
“อืม” ลูกโซ่คิดว่าอาจจะเป็นเพราะว่านักศึกษาทุกคนที่นั่งอยู่ตรงนี้คาดหวังไว้สูงว่าตัวเองจะต้องได้ฝึกงานที่นี่เลยมองคนที่มาสัมภาษณ์เหมือนกันเป็นศัตรูถึงได้แสดงพฤติกรรมแย่ ๆ ใส่คนที่ไม่รู้จักกัน แต่ถึงยังไงจะได้ฝึกหรือไม่ได้ฝึกก็ขึ้นอยู่กับคนสัมภาษณ์ไหมไม่เกี่ยวกับพวกเธอสักหน่อย
“สวัสดีค่ะพี่ชื่อกวางอยู่ฝ่ายบุคคลนะคะ”
“สวัสดีค่ะ/สวัสดีครับ”
“เดี๋ยวน้อง ๆ ตามพี่มาเลยนะคะ พี่จะพาไปเจอคนสัมภาษณ์” นักศึกษาทุกคนนั่งรอจนกระทั่งมีพนักงานสาวคนหนึ่งเดินมาหาและพาทุกคนขึ้นไปชั้นบนของอาคาร เธอพาทุกคนมาที่ห้องประชุมพร้อมกับบอกให้รออยู่ที่นี่เพราะเดี๋ยวจะทำการเรียกนักศึกษาเข้าสัมภาษณ์ทีละคน ซึ่งทำให้แต่ละคนรู้สึกตื่นเต้นต่างหันหน้าไปมองเพื่อนของตัวเองไม่เว้นแม้แต่ลูกโซ่กับอาย
“ค่ะ/ครับ”
- ผู้เขียน
