หลงเฟยเยี่ยเบื่อที่จะอยู่ร่วมดื่มสุราในงานแล้ว เขาจึงแสร้งเมาไม่ขอรับเหล้ามงคลอีก ปล่อยให้เจี้ยนหลางประคองร่างตนเองออกจากงาน แม้หวังม่าจะถูกหามกลับจวนไปในสภาพเมาไร้สติแล้วหลงเฟยเยี่ยก็ยังคงนึกขุ่นเคืองใจ
"หวังม่าผู้นั้นกล้ายั่วโทสะของข้า หากไม่เห็นแก่หน้าบิดาของเขา และแม่ทัพหลัว ข้าคงบั่นหัวเขาไปแล้ว หลัวเซียงเซียงนางเองชั่วร้ายยิ่งนัก ไยถึงได้ทำให้หวังม่าหลงใหลโดยไม่คำนึงถึงฐานะของตนเอง ข้าต้องจัดการนางให้เข็ดหลาบ"
เจี้ยนหลางได้แต่เอ่ยเบา ๆ
"ท่านอ๋องโปรดระงับอารมณ์ หวางเฟยมิใช่ไปออดอ้อนผู้ใดก็รู้ว่าหวังม่ามีใจให้นางมาเนิ่นนาน มิใช่ความผิดของหวางเฟยนะขอรับ"
"เจ้าอย่ามาแก้ตัวแทนนาง สตรีนางนั้นกำลังปั่นหัวข้ามิใช่หรือ วันนั้นเจ้าก็เห็นว่าหวังม่ามาพบนาง และนางเองก็ยังเอ่ยถึงเขาต่อหน้าข้า"
เจี้ยนหลางได้แต่ยิ้มทั้งส่ายหน้า เขาพยุงหลงเฟยเยี่ยมาจนกระทั่งถึงศาลากลางจวน เซียนอิ๋นที่ช่วยท่านอ๋อ
