ในตอนที่นางกำลังมโนขั้นสูงสุดอยู่นั้น เสียงของชายคนหนึ่งก็ดังขึ้นมา
"โอย ข้าจะฆ่าเจ้า บังอาจกระโดดลงมาทับข้าได้อย่างไร ถอยออกไปเดี๋ยวนี้ สารเลว ข้าจะฆ่าเจ้า"
หลัวเซียงเซียงก้มมองที่พื้นและบัดนี้รู้แล้วว่าเสียงนี้มาจากที่ใด ที่แท้ตอนนี้นางนั่งทับคนผู้หนึ่งโดยไม่รู้ตัว ว่าเขามาจากไหน และมาได้อย่างไร คงเพราะเมื่อกี้นางมัวแต่คำนึงถึงใบหน้าเลยไม่ทันได้สังเกตว่าเกิดอะไรขึ้น
"อ้ะ พี่ชาย ข้าขอโทษไม่คิดว่าจะกระโดดลงมาทับท่าน มิน่าเล่าตกลงมาขนาดนี้ข้าไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด ว่าแต่ท่านมาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร"
ผู้ชายคนนั้นรูปร่างค่อนข้างอ้วน แต่เวลาเคลื่อนไหวร่างกายกลับคล่องแคล่วนัก เขาลุกขึ้นในที่สุด ผู้ชายคนนั้นจ้องนางด้วยสายตาแข็งกร้าว
ใช่ล่ะ นางทับเขาจนเกือบแบนเขาคงจะมองนางด้วยความรักล่ะมั้ง หลัวเซียงเซียงขอโทษเขาอีกทีดีหรือไม่
คิดได้ดังนั้นนางจึงส่งยิ้มให้เขา แม้ว่าจะยังเจ็บหน้าก็ตาม
"พี่ชาย
