04 เธอคือพลอยสวย (มั้ย) 2
1097 คำ
04
เธอคือพลอยสวย (มั้ย)
"ข้าใช้เจ้านี่ไม่ได้เลยแม่ปานรดาเจ้าช่วยสอนข้าใหม่ได้หรือไม่" วาดจันทร์รู้สึกเหนื่อยกับอะไรที่ไม่คุ้นเคยเอาซะเลย
"ทำไมเธอถึงใช้ตะเกียบไม่เป็นกันเนี่ย มาๆ เดี๋ยวฉันสอนให้ละกันนะ"
ปานรดาวางตะเกียบของเธอไว้บนถ้วยตัวเองก่อนที่จะเดินไปข้างหลังพลอยสวยเพื่อสอนเธอใช้ตะเกียบ
ปานรดายืนอยู่ข้างหลังเก้าอี้ที่ปานรดานั่งแล้วเธอก็ใช้มือข้างขวาไปจับมือของวาดจันทร์อย่างอ่อนโยนปานรดาค่อยๆ สนให้เธอหมุนตะเกียบเพื่อที่เธอจะได้คีบเส้นได้
"นี่ไงเธอก็แค่จับแบบนี้แล้วเธอก็หมุนๆ เห็นมั้ยแค่นี้เธอก็คีบเส้นขึ้นมาได้แล้วเห็นมั้ย" ปานรดาจับมือวาดจันทร์แล้วค่อยๆ สอนเธออย่างใจเย็นหน้าของปานรดาใกล้กับวาดจันทร์มากๆ แทบจะหายใจรดต้นคอกันอยู่แล้วเมื่อปานรดาช่วยคีบเส้นให้วาดจันทร์เธอก็ส่งตะเกียบที่มีเส้นพันขึ้นมาด้วยเข้าปากวาดจันทร์แต่ก่อนที่จะเข้าปากวาดจันทร์นั้นปานรดากลัวว่าเส้นจะร้อนและเกรงว่าวาดจันทร์จะลมเป่าเธอจึงก้มลงเป่าให้วาดจันทร์จึงทำให้ใบหน้าของทั้งคู่ใกล้ชิดกันเข้าไปอีกเมื่อวาดจันทร์หันข้างไปก็เจอเข้ากับริมฝีปากบางสวยรูปกระจับกำลังเป่าเส้นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปให้เธออยู่
"เอ้ามองอะไรล่ะอ้าปากสิ"
วาดจันทร์อ้าปากรับเส้นเข้าปากก่อนที่เธอจะตะลึงกับรสชาติที่เธอไม่เคยกินมาก่อน
"อาหารนี่ทำไมถึงอร่อยได้ถึงเพียงนี้แม่ปานรดา"
"มันอร่อยขนาดนั้นเลยหรอใครๆ เขาก็กินกันนะหรือที่อยุธยาไม่มีมาม่าขายหรือไง" ปานรดางงที่วาดจันทร์ทำหน้าตาตกตะลึงกับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป
"ที่อโยธยาข้าไม่เคยเห็นผู้ใดกินอาหารที่มีหน้าตาและรสชาติแบบนี้"
" แปลกคนจริง"ปานรดาบ่นพึมพำ
"ถ้าอร่อยเธอก็กินให้หมดเลยนะ"
ปานรดารู้สึกประหลาดใจจึงเดินกลับมากินถ้วยของตัวเองและนั่งมองวาดจันทร์ที่ทำตัวแปลกๆ
"แม่ๆ แม่ปานรดาข้าใช้อันนี้เป็นแล้ว"วาดจันทร์ทำเสียงตื่นเต้นที่เธอคีบเส้นได้เป็นครั้งแรก
" แฮร่ๆๆๆๆ ดีใจด้วยนะ" ปานรดารู้สึกงงว่าแค่คีบเส้นได้ทำไมต้องดีใจเหมือนเพิ่งเคยทำครั้งแรก
วาดจันทร์กินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอย่างเอร็ดอร่อยจนหมดชามไม่เหลือแม้แต่น้ำซึ่งปานรดาพึ่งเคยเห็นคนที่เหมือนไม่เคยกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมาก่อน
" อาหารของเจ้ารสชาติวิปวาสหน้าตาก็วิปลาสแต่เหตุใดถึงได้อร่อยได้ถึงเพียงนี้" วาดจันทร์เอ่ยกับปานรดา
"เอาอีกมั้ยห้องฉันมีเยอะเลยนะ" ปานรดาพูดยิ้มๆ ที่แฝงไปด้วยความกังวลอยู่ไม่น้อยเลย
"ข้าพอแล้วดีกว่าแม่ปานรดาข้าอิ่มแล้ว"
"อิ่มแล้วเธอจะกลับบ้านเลยมั้ยพลอยสวยจะกลับเองหรือจะให้ฉันไปส่งดีล่ะ"ปานรดาพร้อมที่จะไปส่งเธอกลับบ้าน
"ข้าไม่รู้ว่าข้าจะกลับเรือนของข้าได้เยี่ยงไรแล้วเจ้าจะไปส่งข้าได้อย่างไรกันเล่า" วาดจันทร์รู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก
" เรื่องนั้นเธอไม่ต้องห่วงหรอกพลอยสวยฉันเคยไปบ้านเธอหลายครั้งฉันจำบ้านเธอได้แม่นเลยล่ะ"ปานรดายิ้มอย่างสบายใจ
"เรือนของข้าเจ้ารู้จักได้เยี่ยงไรเหตุใดข้าไม่เคยเห็นเจ้าเลย"วาดจันทร์รู้สึกสับสนไปใหญ่
" แต่วันนี้ก็ดึกแล้วนะเธอเลิกอำฉันได้แล้วนะพลอยสวย"ปานรดายังคงคิดว่าวาดจันทร์เป็นพลอยสวยที่มาอำเธอ
" พลอยสวยอันใดของเจ้าข้าคือจันทร์วาดเมื่อใดเจ้าจะเชื่อข้าเสียทีแม่ปานรดา"
" เธอจะบ้าหรือไงเธอคือพลอยสวยไม่ใช่แม่จันทร์วาด" ปานรดายังคงเชื่อตัวเองว่าคนตรงหน้าคือพลอยสวย
" ถ้าเธออยากแกล้งฉันก็แกล้งต่อจนเช้าก็ได้ถ้าอย่างนั้นเธอก็นอนกับเลยคืนนี้เพราะนี่ก็ดึกแล้วฉันขี้เกียจไปส่งเธอเหมือนกัน"
"ก่อนอื่นฉันว่าเธอไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีมั้ยจะได้นอนสะดวกๆ "
"อาบน้ำไหนล่ะท่าน้ำที่จะให้ข้าไปอาบ"
"ท่าน้ำอะไรของเธอดึกป่านนี้หนาวตายก่อนพอดี นั่นไงห้องน้ำเธอเข้าไปอาบสิเดี๋ยวฉันเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้"
"นั่นหรือที่ข้าต้องเข้าไปอาบน้ำ"วาดจันทร์รู้สึกแปลกๆ กับที่แห่งนี้ที่ไม่มีอะไรเหมือนบ้านเธอเลยสักอย่าง
" ใช่ไงทุกคนเขาก็อาบน้ำในห้องน้ำกันทั้งนั้นแหละ"
ปานรดาไปหยิบผ้าขนหนูมาให้เธอไปอาบน้ำ
" นี่คืออันใดแล้วให้ข้าใช้ทำกระไรข้าไม่จักเคยเห็น"
" ผ้าเช็ดตัวไงเธอก็เอาเช็ดหลังอาบน้ำเสร็จไงปกติเธอไม่ใช่หรือไงล่ะ"
วาดจันทร์ผ้าเช็ดตัวก่อนที่จะเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำเมื่อเดินเข้าไปในห้องน้ำเธอยิ่งต้องแปลกใจไปกันใหญ่เธอไม่รู้ว่าจะอาบน้ำตรงไหน
" แล้วข้าจะอาบน้ำได้เยี่ยงไรกันเล่า ตุ่มก็ไม่เห็นมีเลยสักใบ"วาดจันทร์งงไปหมด
เธอไปยืนจ้องชักโครกอยู่นานสองนานเธอจึงเอื้อมมือไปกดที่กดน้ำล้างเธอก็ตกใจมากที่เธอกดไปโดนแล้วก็มีน้ำไหลออกมา
"คุณพระ นี่มันคืออันใดเล่าข้าไม่เคยเห็นว่าที่อโยธยาจะมี"
ปานรดาเดินสำรวจไปอีกจึงไปเจอเข้ากับฝักบัวอาบน้ำตอนนี้เธอถอดเสื้อผ้าออกแล้วใส่แค่ผ้าเช็ดตัวเมื่อเธอเห็นฝักบัวเธอก็แหงนหน้ามองดูแล้วเอื้อมมือไปเปิดที่ก๊อกฝักบัวน้ำก็พุ่งมาใส่หน้าเธออย่างแรงจนทำให้เธอตกใจมากเธอจึงกรีดร้องออกมาเสียงดังอย่างตกใจ
"กรี๊ดๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ช่วยข้าด้วยแม่ปานรดาข้าหายใจไม่ออกแล้ว" วาดจันทร์ร้องออกมาเสียงดังลั่นห้องน้ำ
- ผู้เขียน
