เช้าสายค่อนไปเกือบเที่ยงวัน เหี้ยมปรือตาตื่นขึ้นมาด้วยความอ่อนเพลีย เพราะเขาออกกำลังกายหนักเหลือเกินค่ำคืนที่ผ่านมา แล้วก็ต้องยิ้มมุมปากออกมาเมื่อเรื่องราวที่ผ่านมาคือความจริง คนตัวเล็กกำลังนอนซุกในอ้อมกอดของเขาในตอนนี้ และหล่อนก็ตวัดแขนโอบกอดเอวหนาของเขาไว้
“ขอบคุณนะคนสวยที่เก็บมันมาให้พี่” เขาพึมพำแล้วจูบกระหม่อมบางของคนที่ขยับกระแซะเข้าหาตน
“อือ” หล่อนพึมพำรำคาญแล้วกอดรัดเอวสอบแน่นกว่าเดิม หล่อนเหนื่อยและเพลียจนทำให้หลับสนิท ทั้งๆ ที่ปกติเป็นคนตื่นไว
“น่าเอ็นดูจริงๆ เมียพี่”
มือใหญ่ปัดปอยผมที่ปิดหน้าสวยออก แล้วก็ยิ้มละมุนมองปากน้อยแย้มยิ้มขณะนอนหลับ
“ฝันถึงพี่อยู่รึเปล่าทูนหัว” พึมพำถามคนนอนหลับแล้วขยับตัวออกห่างเพื่อจะปลุกคนตัวเล็กให้ตื่น เขาผลักหล่อนออกจากอกแล้วเคลื่อนตัวมุดเข้าไปในใต้ผ้าห่ม ก่อนจะดึงผ้าห่มออกเปิดให้สว่าง มือใหญ่ลูบไล้เนินสวาทอวบอูมกลางหว่างขาสวยที่เจ้าของมันกำ
