จอมทมิฬต้องมนต์

หลงเสน่ห์จอมทมิฬ บทที่3.

“เอางี้นะ ลุงจะเรียนให้คนของท่านทราบ ถ้าท่านไม่ให้เข้า ก็ต้องตามนั้นนะ”

คนงานส่วนใหญ่พื้นเพมาจากสลัมที่ฉันกับแม่อาศัยอยู่ หลายคนฉันคุ้นหน้าดี ทุกคนที่ทำงานอยู่ที่หมู่บ้านหรูแห่งนี้มีเงินเดือน มีรายรับที่ทำให้ชีวิตความเป็นอยู่ดีขึ้นจริงๆ

แม่กับฉันยืนรออยู่พักใหญ่ ในที่สุดคนด้านในก็อนุญาตให้แม่ฉันกับฉันเข้าไปได้ แต่ระยะไกลมาก ลุงยามเลยให้แม่ยืมจักรยานปั่นเข้าไปด้านใน

“ดูรถดีๆ นะ อย่าเผลอไปเฉี่ยวชนอะไรเข้าล่ะ ที่นี่มีแต่ของแพงๆ ทั้งนั้น” ก่อนจะออกตัวลุงยามไม่วายกำชับแม่ฉันหลายรอบแม่พยักหน้ารับรู้ ฉันเกาะเอวแม่แน่นๆ และตื่นเต้นกับความโอ่อ่าของพื้นที่ชั้นในที่แม่พาฉันไปถึง

บ้านหลังใหญ่ใจกลางหมู่บ้านหรู จุดหมายปลายทางที่แม่พามา

หลังพิงจักรยานไว้ที่ฟุตบาทด้านนอก แม่มีท่าทางลังเลเมื่อยืนอยู่หน้าประตูรั้วเหล็ก ฉันยืนกำชายเสื้อแน่น ตื่นเต้นไม่แพ้กับแม่หรอก ฉันไม่เคยเห็นบ้านใครใหญ่โตแบบนี้มาก่อน

“เข้ามาสิ คุณท่านรออยู่พอดี”

ประตูเล็กด้านข้างถูกดันเปิด ผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกับแม่โผล่หน้าออกมาเรียวแล้วก็เดินนำ ฉันกับแม่เดินตามเข้าไป ฉันมองไปรอบๆ ด้วยความรู้สึกตื่นเต้น ข้างนอกว่าสวยแล้ว ด้านในสวยกว่าร้อยเท่า เครื่องเรือนทุกชิ้นแปลกตา ฉันไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน คนพาเข้ามาพาแม่กับฉันเดินตรงไปยังด้านหลัง ฉันถึงกับอ้าปากค้าง สระน้ำด้านหน้าน้ำใสจนมองเห็นก้นสระ สายลมเย็นๆ พัดใส่หน้า หอบความเย็นจากผิวน้ำมาด้วย ฉันก้มหน้าลงเมื่อสายตาเลยไปปะทะกับผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งอยู่ริมสระกับคนรับใช้สองสามคน

คนที่พามาย่อตัวนั่งที่พื้น ฉันกับแม่เลยต้องทำตาม ฉันซุกหน้ากับแผ่นหลังแม่ด้วยความเกรงกลัว

“อยากพบฉันทำไมเหรอ?”

เสียงเรียบๆ แต่แฝงไปด้วยอำนาจ

“อิฉันเอาสตางค์ที่ท่านให้มาคืนค่ะ” แม่ฉันตอบเสียงสุภาพ ล้วงหยิบถุงใส่เงินออกมาจากกระเป๋าตรงหน้าท้อง

ผู้หญิงสวยสง่าคนนั้นส่ายหน้าและโบกมือพร้อมกับถาม “ทำไม มันน้อยไปหรือไง”

แม่ฉันรีบปฏิเสธพัลวัน “ไม่ใช่ค่ะ มันเยอะเกินไป ยาแดงขวดละไม่กี่สตางค์เองค่ะคุณนาย”

“รับไว้เถอะ ฉันอยากให้ ฉันไม่ลำบากอะไรเลย”

“เพราะลูกฉันทำให้คุณนายเดือดร้อน ฉันไม่อยากรับเงินนี่ไว้เลย”

“ฉันไม่ได้ดูถูกนะ แต่เธอกับลูกควรรับไว้ อย่างน้อยก็น่าจะทำให้ลูกของเธอมีเสื้อผ้าดีใส่ๆ” แววตาแม่ฉันสลดลง ฉันเม้มปาก ฉันกับแม่คงดูโสโครกในสายตาของพวกเขา

คนรอบตัวฉันสวมเสื้อผ้าสะอาด ยิ่งคุณนายที่นั่งคอแข็งอยู่บนเก้าอี้ด้วยแล้ว ฉันไม่เคยเห็นเสื้อผ้าที่ดูดีไปทุกฝีเข็มแบบนี้มาก่อน และเมื่อลดสายตามองตัวเอง เสื้อผ้าราคาถูกของฉันกับแม่คงทำให้พวกเขารำคาญตา

“ฉันรับไว้ไม่ได้จริงๆ ค่ะ” แม่ฉันยืนกรานคำเดิม

คุณนายมีสีหน้าหนักใจ แล้วก็พูดบางอย่าง บางอย่างที่เปลี่ยนชีวิตฉันไปอย่างสิ้นเชิง “คนของฉันบอกว่าเธอกับลูกมีฐานะลำบากมา มาอยู่ที่นี่สิ ฉันหางานให้เธอทำได้ ลูกของเธอจะได้สบายขึ้นและฉันจะได้สบายใจ”

แม่ฉันคิดนานหลายนาทีกว่าจะยอมตกลง...คุณนายไม่ยอมรับเงินก้อนนั้นคืน และเหตุผลของนางฟังขึ้น แม่ฉันเลยพาฉันกลับ

แม่ตกลงทำงานที่นั่น และหน้าที่หลักของแม่ไม่ต่างจากเดิม เพียงแต่ไม่ต้องแหกตาตื่นแต่เช้า ทำงานในอาคารที่แข็งแรงกันได้ทั้งแดดและฝน รายได้แต่ละเดือนมากพอที่จะทำให้แม่ซื้อชุดนักเรียนใหม่ๆ ให้ฉัน แทนการรับบริจาคชุดเก่าๆ จากเพื่อนบ้าน แม่แต่งตัวสะอาดขึ้นมากเงินก้อนนั้นนั่นแหละ

ฉันเข้าออกที่นั่นโดยไม่มีใครห้าม ฉันมีจักรยานคันใหม่ปั่นไปโรงเรียนและมักจะรีบไปหาแม่ที่หมู่บ้านหรูนั้นทุกวันหลังเลิกเรียน

และฉัน...ไม่ได้เจอเขาคนนั้นอีกเลย...

มีบางครั้งที่ฉันกับเขาสวนกันไปมาบนถนน...

เมื่อโตขึ้นฉันจึงรู้ว่าสิ่งที่ฉันคิดคือความฝัน

แม่ทำงานที่หมู่บ้านหรูแห่งนี้ครบสามเดือนแล้ว สามเดือนที่ทำให้ฉันรู้อะไรมากขึ้น ผู้ชายที่ขับมอเตอร์ไซค์เฉี่ยวฉันเป็นลูกชายคนเดียวของเจ้าของหมู่บ้านแห่งนี้ เป็นครอบครัวคนรวยที่มีกิจการอยู่ทั่วโลก เขาไปมาที่นี่เพราะประเทศไทยเป็นบ้านเกิดของคุณนายที่เป็นภรรยาของท่าน

คนรอบตัวมักจะพูดให้ฉันฟังเสมอ...

“คุณนายรักคุณมิเลี่ยนมาก และแทบจะไม่ให้เรื่องไม่ดีมากระทบจิตใจของลูกชายท่านเลย”

ความรักของแม่ยิ่งใหญ่ฉันรู้ดี แม่ของฉันก็รักฉันไง ท่านถึงก้มหน้าก้มตาทำงานเพื่อให้ฉันมีความเป็นอยู่ดีขึ้น แม่ไม่มีความรู้ยังพยายามขนาดนี้เลย นับประสาอะไรกับคนรวย เขาเนรมิตอะไรก็ได้เพื่อลูกชายของเขา

ฉันเจอฝรั่งตัวใหญ่ที่มารู้ทีหลังว่าท่านคือเจ้าของหมู่บ้านแห่งนี้ มหาเศรษฐีชาวอิตาลี แต่ใจดีและพูดไทยได้คล่องเหมือนเกิดและโตที่นี่ ท่านติดินและไม่ถือตัว หลายครั้งที่ท่านมองฉันพร้อมกับยิ้ม

และเพราะความใจดีของพวกเขา ฉันเลยอดฝันหวานไม่ได้

เพื่อนที่โรงเรียนพากันอิจฉาเมื่อรู้ว่าฉันเข้านอกออกในที่หมู่บ้านแห่งนั้นได้

พื้นที่รอบๆ หมู่บ้าน ไม่ว่าผู้ใหญ่หรือเด็กก็มักจะสนใจอยากรู้

ครอบครัวร่ำรวยที่มีลูกชายวัยรุ่นหน้าตาดีกว่าดารา ไอดอลที่สาวรุ่นตามกรี๊ดเสียอีก ฉันเห็นด้วยข้อนี้ ฉันเองยังแอบชื่นชมผู้ชายคนนั้นเลย ฉันที่เพิ่งเริ่มเป็นสาว เลยอดไม่ได้ที่จะเปรียบเทียบกับผู้ชายที่เดินเข้ามาทำความรู้จัก

เขาทำให้ผู้ชายที่เข้าหากลายเป็นแค่หัวเผือก หัวมัน

ไม่มีผู้ชายคนไหนตาสวยเหมือนน้ำทะเลเท่ากับเขาคนนั้น

ฉันตั้งใจเล่าเรียน และผลการเรียนดีขึ้นเรื่อยๆ ความพยายามของฉันเลยเข้าตาคนที่อยู่ระดับสูงกว่าแม่ บริโอ้มีทุนเรียนฟรีให้พนักงานของเขา กฎเกณฑ์ไม่บังคับ แต่ผลการเรียนต้องสม่ำเสมอ ฉันได้ทุนนั่น และทุนนั้นทำให้ฉันเรียนสูงขึ้น แม่ภูมิใจในตัวฉัน

และวันที่ฉันประสบความสำเร็จ แม่ของฉันก็ยังทำงานอยู่ที่นั่นเหมือนเดิม...

แม่จงรักภักดีกับครอบครัวบริโอ้ประหนึ่งเจ้าชีวิต

ฉันสำนึกในบุญคุณของพวกเขา อย่างน้อยเพราะทุนนั่นเลยทำให้ฉันไปไกลกว่าที่หวังไว้ ฉันกับแม่ยังอาศัยอยู่ที่บ้านหลังเดิม แต่บ้านแข็งแรงและสะอาดขึ้น รายได้แม่มีมากกว่ารายจ่าย แม่เลยเจียดเงินส่วนหนึ่งซ่อมแซมบ้านที่ฉันอยู่

แม่พร่ำสอนให้ฉันสำนึกบุญคุณคนเหล่านั้น ฉันท่องจำเอาไว้ในใจ สักวันที่ฉันมีมากพอฉันจะตอบแทนพวกเขา ซึ่งเขาคงไม่ใส่ใจหรอก เขามีมากกว่าที่แม่กับฉันมีหลายร้อย หลายพันเท่า

“ลูกสาวแม่พลอยเหรอเนี้ย” คนงานคนหนึ่งที่ฉันคุ้นหน้าดีทักตอนที่ฉันจอดจักรยานในที่จอด

“จ้ะ”

“โตขึ้นจนจำแทบไม่ได้ เรียนจบหรือยังล่ะ”

“จบแล้วจ้ะกำลังหางานทำอยู่”

“ดีจังเลย แม่พลอยคงสบายขึ้นแหละ”

ฉันไม่ได้ตอบจนกระทั่ง

“มีแฟนหรือยังล่ะแม่คุณ”

ฉันเบื่อคำถามนี้เหลือเกิน คนรอบตัวฉันมักจะถามแบบนี้ ฉันยิ้มมุมปาก ไม่ได้ตอบอะไร เดินเลยไปทางด้านหลัง เพื่อรอให้แม่เลิกงาน ฉันปฏิบัติแบบนี้ทุกวัน ไม่มีการแตกแถว หลังเลิกเรียนฉันจะมารอรับแม่และกลับบ้านพร้อมกัน มีแต่คนชมว่าแม่สอนฉันให้รักดี ไม่ต้องปวดหัวเพราะเรื่องชู้สาวระหว่างชาย หญิง ฉันรู้ตัวดีหรอก ในหัวใจฉันไม่มีพื้นที่ว่างให้ผู้ชายคนไหนแทรกเข้าไปได้อีก

ประตูหัวใจของฉันปิดตาย ตั้งแต่วันที่ฉันได้สบตาสีฟ้าคู่นั้นแล้ว

มันเป็นแค่เรื่องเพ้อฝันของเด็กหญิงตัวดำแคระแกร็นคนหนึ่ง

ความฝันของฉันไม่มีทางเกิดขึ้นจริง และฉันก็ไม่มีทางลบเขาออกไปจากใจได้

ฉันเคยพยายามแล้ว ฉันล้มเหลว ฉันเหมือนถูกสะกดจิต วังวนของฉันวนเวียนอยู่ได้แค่นั้นไง ฉันยอมรับสภาพ และไม่วายเย้ยหยันตัวเอง ฉันโตพอที่จะรู้ว่าสิ่งที่ฝังอยู่ในใจฉัน เป็นแค่ความฝันวัยเยาว์แค่นั้น

“วันนี้กินอะไรกันดีแพร”

แม่เดินผ่านประตูด้านหลังออกมาตามเวลาเดิม ฉันยืดตัวลุกขึ้นยืน “น้ำพริกดีกว่าค่ะ แพรเห็นตำลึงข้างรั้วกำลังแตกยอดเต็มเลย”