เวลาของเธอหมดแล้ว
1397 คำ
ตอนที่ 18
“เราสนุกกันมากพอแล้ว ผมว่าพวกคุณน่าจะกลับกันได้แล้วนะครับ” พีรชารีบบอกเพราะไม่อยากเป็นคนห้ามทัพระหว่างสองสาว ที่อาจจะทะเลาะกันได้
“ว้า!.. เสียดายจัง เซญ่าขอนอนต่อจนถึงเช้าไม่ได้เหรอคะ” กวินตรารีบบอก
“อย่าเลยครับ คุณเซญ่า เดี๋ยวตีห้า ผมต้องไปรับหลานสาว”
“ที่ไหนคะ” ชุติมาเอ่ยถามคุณหมอ
“ที่โรงเรียนครับ พอดีกว่าหลานสาวจะกลับจากไปทัศนศึกษา ผมต้องไปรอรับเธอ”
“ให้เจนนี่ไปรับด้วยมั้ยคะ” หญิงสาวเอ่ยขึ้น เพราะวันนี้หล่อนหยุดงาน มีเวลาอยู่กับเขาได้อีกเป็นวัน
“ตอนนี้เหลือเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงก็จะตีห้าแล้ว ถ้าพวกคุณจะลงไปด้านล่างพร้อมผมก็ได้นะครับ เดี๋ยวผมขอตัวอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าสักครู่”
“เจนนี่ขออาบน้ำด้วยได้มั้ยคะ รู้สึกเหนียวตัวจังเลย” หญิงสาวแกล้งเอ่ยถาม
“เซญ่าก็อยากอาบน้ำเหมือนกันค่ะ..คุณหมอ” เพื่อนสาวที่นอนข้าง ๆ ก็ไม่ยอมแพ้เช่นกัน
“ได้ครับ แต่พวกคุณต้องทำเวลานะครับ เพราะเวลาพวกคุณเหลือไม่มาก” คุณหมอหนุ่มพูดจบ เกมส์รักก็ได้เริ่มขึ้นอีกครั้งที่ห้องน้ำแสนสุข
หลังจากจบกิจกรรมส่งท้ายกันที่ห้องน้ำแสนสุขแล้ว สองสาวก็เดินตามคุณหมอเอวดุลงมาด้านล่างของคอนโด ก่อนที่ทั้งสองจะแยกกันกับคุณหมอกลับไป ระหว่างทางที่ทั้งสองนั่งรถด้วยกันมา กวินตราที่เป็นคนขับก็เอ่ยถามเพื่อนสาว
“เมื่อคืนบอกให้ฉันจีบคุณหมอเอง แล้วแกตามมาร่วมวงด้วยทำไมยะ” กวีนตราแกล้งต่อว่าเพื่อนสาว เพราะเมื่อคืนชุติมนร้อนแรงจนคุณหมอเอ่ยชม กวินตราแอบอิจฉาเพื่อนเล็กน้อย
“อ่าว!..อีนี่เมาแล้วทำเป็นลืม แกจำไม่ได้เหรอไง ก็คุณหมอให้แกมาตามฉันอยู่”
“ก็แล้วตอนที่คุณหมอชวนฉันไปต่อเมื่อคืน แกจะอ่อยเค้าเพื่อ!!!”
“โทษทีนะ พอดีฉันลืมตัวอะ” ชุติมนยิ้มหน้าเจื่อน ๆ ตอบเพื่อนก่อนจะใช้มือเสยผมที่ท้ายทอยอย่างอาย ๆ
“อืม!..แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก ฉันก็แกล้งว่าแกไปงั้นแหละ ถ้าไม่มีแก ฉันต้องแย่ ๆ คุณหมอนั่นเอวดุชะมัด”
“แกไม่ต้องกลัวหรอกเซญ่า คุณหมอเป็นคนเบื่อง่ายจะตาย คบกับใครก็ไม่จริงจังสักคน” ชุติมนรีบบอกเพื่อน
“แกคิดงั้นจริง ๆ เหรอ" กวีนตราเลิกคิ้วถามเพื่อนสาว อีกใจหนึ่งก็เริ่มชอบคุณหมอ
“อืม!.. ก็ใช่น่ะสิ ไม่งั้นเค้าคงไม่ครองตัวเป็นโสดมาจนถึงทุกวันนี้หรอก”
“งั้นก็...แสดงว่าเขายังไม่เบื่อแกน่ะสิ” กวีนตราหันมาถามเพื่อน ก่อนจะจอดรถสนิท
“ก็ไม่รู้สิ แต่คุณหมอเคยบอกฉันว่า เค้าจะไม่นอนกับผู้หญิงที่เคยนอนกับเขามาแล้ว เพราะไม่อยากผูกมัดตัวเองกับใคร”
“วันไนท์สแตน!!!” อยู่ ๆ กวีนตราก็เอ่ยขึ้น เหมือนพูดออกมาจากความคิด
“ก็ประมาณนั้นแหละมั้ง”
“แม่จ้าว!!!... เอ่อถามหน่อยสิ..ถ้างั้นทำไม่เค้ายังต้องการแกอีกล่ะ” กวินตราถามเพื่อนอย่างไม่เข้าใจ
“อันนี้ไม่รู้สิ สงสัยคุณหมอจะติดใจฉันเป็นสิทธิพิเศษมั้ง..อิอิ” ชุติมนบอกเพื่อนสาวอย่างภูมิใจ
“ฉันอยากป่วยเหมือนกันแกบ้างจัง” กวินตราบอกเพื่อน เพราะคิดว่าคุณหมอคงอยากจะรักษาให้เพื่อนของเธอจริง ๆ
“โรคของฉันมันเป็นโรคประหลาด แกอย่าไปอยากเป็นเลย เพราะถ้าหน้ามืดขึ้นมาเมื่อไหร่ ยามหน้าหมู่บ้านก็ไม่เว้นนะโว้ย” ชุติมนพูดแล้วหัวเราะ
"จริงเหรอวะ"
"อืม เอาไว้ฉันจะเล่าให้แกฟังวันหลังละกัน แค่นี้นะ ฉันไปก่อน" ชุติมนก้าวลงรถเพื่อนแล้วไปต่อรถเมล์ วันนี้เป็นวันหยุดงานของชุติมนเธอจึงไม่รีบร้อนอะไร
“ถ้าแกไปหาคุณหมอ..ก็อย่าลืมชวนฉันด้วยนะ เผื่อคุณหมอเค้าอยากกินแซนวิชแบบเมื่อคืนอีก” กวีนตาจอดรถเปิดกระจกมาตะโกนบอกเพื่อน ชุติมามองซ้ายมองขวาดีกว่าไม่มีใครอยู่แถวนั้น แล้วรีบเดินไปหาเพื่อนที่จอดรออยู่
“ก็ขึ้นอยู่กับว่า...คุณหมอเค้าจะให้ฉันชวนแกหรือเปล่า” ชุติมนบอกเพื่อน
“แกก็อย่ากั๊กสิ!!!..เจนนี่..”
“เอ่อ..แล้วแกจะกลับไปคืนดีกับแฟนมั้ยเซญ่า”
“ไม่รู้สิ...เลิกแล้วเลิกเลย คนอย่างฉันไม่แคร์” หญิงสาวยักไหล่ขึ้นแล้วตอบเพื่อน
“ถ้าแกจะหันมาคบกับคุณหมอ ฉันขอเตือนเลยว่าแกไม่มีวันสมหวังหรอก” ชุติมาเอ่ยเตือนเพื่อนสาว
“ไม่เป็นไร เพราะฉันเริ่มชอบลีลาบนเตียงของคุณหมอแล้วล่ะ มันเร้าใจมากกว่าแฟนเก่าเป็นไหน ๆ” กวีนตราบอกเพื่อน
“งั้นเอางี้นะ...เดี๋ยวรอบหน้าถ้าฉันมีนัดตรวจกับคุณหมออีกเมื่อไหร่ ฉันจะบอกแกคนแรกเลย” ชุติมนบอกเพื่อน
“อย่างนี้สิจ๊ะ...เค้าถึงจะเรียกว่าเป็นเพื่อนกันจริง ฉันไปก่อนนะเจนนี่” กวีนตราโบกมือให้เพื่อน
"จร้า ขับรถดี ๆ นะ ฉันเป็นห่วง"
"อืม!..แกก็ขึ้นรถเมล์ดี ๆล่ะ อย่าไปเผลอปล้ำใครเค้า"
"เอ่อ ๆ แกรีบไปได้แล้ว เดี๋ยวเข้างานสายฉันไม่รู้ด้วยนะ"
รถเมล์โดยสารแน่นหนาเบียดเสียดหลังจากที่ชุติมาเดินขึ้นมาและพลางมองหาที่นั่ง คำพูดของคุณหมอยังคงเวียนวนในสมอง แต่อย่างน้อยเธอก็สบายใจที่ตัวเองไม่ได้ป่วยเป็นโรคมะเร็ง หลังจากการตรวจครั้งล่าสุดกับคุณหมอ
หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อย เธอรู้สึกเหมือนโดนสะกิดแรงๆ ที่บริเวณก้นขณะที่กำลังเดินผ่านชายแก่คนหนึ่งไปยังที่นั่งประจำ หล่อนหันไปเจอชายชราคนหนึ่งที่นั่งอยู๋สวมเสื้อคลุมสีดำ ชุติมนรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาเพราะเขาขึ้นรถเมล์สายนี้เป็นประจำเช่นเดียวกับเธอ ชายแก่นั่งยิ้มอยู่ ชุติมนเคืองที่บังอาจมาจับก้นเธอ แต่ก็ไม่ได้เดินกลับไปต่อว่าแต่อย่างใด
แต่เรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อชายชราหน้าหนวดคนนั้น เดินตรงมาหาหล่อน หรือเขาจะมาต่อว่าที่หล่อนมองหน้าเขาแบบไม่พอใจเมื่อสักครู่ และความคิดของหญิงสาวก็ต้องหยุด เมื่อชายชราคนนั้นเอ่ยขึ้นมา
“พี่ขอเบอร์หน่อยสิ..” ชุติมนมองชายชราคนนั้นหัวจรดเท้าแล้วเบะปาก
“ไม่มีค่ะ มีแต่เบอร์รองเท้า จะเอามั้ย” เธอรีบบอกชายชราอย่างไม่ไยดี คิดในใจไม่ด่าให้ก็บุญแล้ว
“แมร่ง!.. อุตสาห์มาคุยด้วยดี” ชายชราสบถ แล้วโชคก็เข้าข้างเขาพอดี เพราะเป็นจังหวะที่คนข้าง ๆ ที่นั่งติดกับชุติมนลงรถไปพอดี ชายชราคนนั้นจึงถือโอกาสนั่งลงข้างเธอ
“หนูน่ารักจังเลย มีแฟนหรือยังจ๊ะ..” เขาเริ่มชวนคุย
“มีแล้ว” ชุติมนตอบสั้น ๆ เพื่อจะให้ชายชราเลิกยุ่งกับเธอ
“เช้ามืดแบบนี้จะรีบไปไหนจ๊ะ" หญิงสาวได้กลิ่นแอลกอฮอร์จากชายคนดังกล่าว
การสนทนายังคงดำเนินไป ชุติมนตอบบ้างไม่ตอบบ้างกับสารพัดคำถามและคำพูดจาแทะโลมละลาบละล้วง ชายแก่คนนั้นออกกิริยาอาการหื่นได้อย่างไร้ยางอาย จนทำให้ชุติมนนึกถึงตอนที่พ่อของเธอเมาเหล้าแล้วปลุกแม่เธอมาคุยทุกคืน เพราะมันน่ารำคาญมากแค่ไหนที่ต้องคุยกับคนเมา
“พี่เงินให้หมื่นนึ๊ง ไปต่อกับพี่ได้ม่ะ”
“...................” ชุติมนแทบไม่เชื่อหูตัวเอง แต่เธอก็แกล้งไม่ได้ยิน จากนั้นรถเมล์ก็ขับส่ายไปมาเหมือนกับว่าจะแกล้งเธอเสียให้ได้
จนตอนนี้อยู่ ๆ อาการป่วยของเธอก็กำเริมขึ้นอีกจนได้ ชายแก่นั่งแนบชิดเบียดกายจนติดกับเธอ ช่วงขาสองขาของหญิงสาวแนนชิด ทำจนให้เกินอาการเสียวซ่านขึ้นมา
- ผู้เขียน
