แม้จะโตเป็นสาวเต็มตัวแล้ว แต่พราวฟ้าก็ยังมีนิสัยแง่งอนเหมือนเด็กน้อยไม่เปลี่ยน รามิลส่ายหน้าไปมา ก่อนจะระบายยิ้ม
“ก็กำลังทำอยู่นี่ไง...”
พราวฟ้าหันหน้ากลับมามองคนตัวโตที่พูดนุ่ม ๆ อย่างรวดเร็วจนคอแทบหัก อึ้งไปพักใหญ่ แต่ก็คิดว่าเขาพูดเล่น
“ไม่คิดว่าคนซื่อ ๆ อย่างพี่รามจะโกหกหน้าตายได้เก่งเหมือนกันนะ” น้ำเสียงของสาวน้อยเยาะหยัน รามิลหน้าตึง
“ก็ใครจะโกหกเก่งเหมือนพราวล่ะ ส่งปิ่นโตให้พี่ทุกวัน แต่บอกว่าเป็นของคนอื่น จนพี่ไขว้เขวไปตั้งนาน...”
เสียงกระด้างตอบกลับมาอย่างไม่พอใจนัก หญิงสาวเห็นเขาทำท่าจะขยับริมฝีปากหยักสวยสีเข้มนั้นพูดออกมา แต่สุดท้ายเขาก็หยุด เนื่องจากรถยนต์คันหรูยาวเฟื้อยแล่นมาจอดที่หน้าบ้าน... เอ่อไม่สิ... มันใหญ่ไม่ต่างจากพระราชวังสักนิด
“บ้านพี่ราม...หรือคะ... ทำไมใหญ่...”
เมื่อรถจอดสนิทที่ถนนคอนกรีตอย่างดี สาวน้อยก็ถึงกับอ้าปากค้าง จ้องมองตัวตึกสีขาวที่ตั้งตระหง่าน
