เช้าวันต่อมา... พราวฟ้าไม่มีสอบ แต่ก็เลือกที่จะตื่นแต่เช้ามืดเพื่อมาช่วยป้าอ่อนเตรียมเครื่องขายก๋วยเตี๋ยว และที่สำคัญก็คือหล่อนอยากจะเห็นหน้าคนที่มาเหมาก๋วยเตี๋ยวที่ร้านทุกวันสักครั้ง อยากจะขอบคุณเขามาก ๆ
ป้าอ่อนหันมายิ้มให้สาวน้อยที่เช็ดโต๊ะอย่างขยันขันแข็ง ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเอ็นดู “คนที่หนูพราวอยากเจอน่ะ สิบโมงสิบเอ็ดโมงนั่นแหละกว่าจะมา”
สาวน้อยระบายยิ้ม “พราวอยากช่วยป้าอ่อนนี่คะ แล้วการได้ขอบคุณผู้มีพระคุณที่กินก๋วยเตี๋ยวป้าอ่อนวันละห้าสิบหกสิบถุงทุกวันมันคือผลพลอยได้ค่ะ”
“เข้าใจพูดนะคะหนูพราว”
หญิงชราหัวเราะร่วน มองเด็กสาวอย่างชื่นชม พราวฟ้าเองก็ระบายยิ้มหวานออกมา ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาช่วยป้าอ่อนขายก๋วยเตี๋ยวต่อไปจนถึงเวลาที่รอคอย
“มาแล้ว... หนูพราว นั่นไง รถคันนั่นแหละ รถยาว ๆ แบบนี้ป้าจำได้แม่นเชียว”
เมื่อรถลีมูซีนคันหรูสีดำเงาวับแล่นมาจอดหน้าร้าน ป้าอ่อนก็หันไปเรียกพร
