“แต่ว่าฉัน... ฉันไม่ว่าง ต้องไปหาพ่อในไร่...”
“หยุดเลยนังพราว! แกอย่ามาเล่นลิ้นกับฉัน ไปบอกพี่รามตามที่ฉันสั่ง ไม่อย่างนั้นฉันตบแกแน่” แพรวดาวลุกขึ้นทำท่าเงื้อมือขู่ พราวฟ้ารีบเบี่ยงหน้าหลบ
“แต่ว่าฉัน...ไม่อยากไป...”
ผู้เป็นพี่สาวไหวไหล่บอบบางของตัวเองอย่างสมเพช “เห็นทุกทีอยากไปจนเนื้อเต้น วันนี้มาแปลกนะแก หรือว่าทำอะไรผิดไว้...”
พราวฟ้ารีบส่ายหน้า “ปะ เปล่าจ้ะพี่แพรว...”
“เปล่าก็รีบไปสิ เร็วเข้า”
แพรวดาวเร่ง ขณะที่พราวฟ้ารีบเดินออกมาจากประตูห้องอย่างรวดเร็ว สีหน้านั้นเต็มไปด้วยความกังวลใจ
หล่อนจะกล้าไปพบหน้าของรามิลได้ยังไง ก็พึ่งจะทะเลาะกันเมื่อเช้านี้เอง แถมเขายังบอกอีกว่า หากเห็นหน้าหล่อนอีก เขาจะไปจากสวนมะม่วง
และนั่นเป็นสิ่งที่หล่อนยอมไม่ได้ ถึงแม้ไม่ได้เห็นหน้า ก็ขอให้แค่รู้ว่าเขายังอยู่ที่นั่น ในสวนมะม่วงที่หล่อนเคยตามติดเขาเป็นเงาตามตัวก็เพียงพอแล้ว กับคนที่แอบรักข้างเด
