“หวังดีหรือ... พี่ว่าพราวประสงค์ร้ายมากกว่า ทั้ง ๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่าแพรวไม่ได้รักพี่ ไม่ได้คบกับพี่คนเดียว แต่พราวก็ยังมาทำดีกับพี่ ส่งข้าวส่งน้ำให้พี่ โดยให้เหตุผลว่าแพรวดาวสั่งมา แพรวดาวให้เอามาให้ แล้วพี่มันก็แค่คนธรรมดา ก็ยิ่งถลำลึก...”
เด็กสาวไม่อาจจะกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไป “แต่พราว... พราวไม่เคยคิดอย่างนั้น...”
“ไม่เคยหรือ... พี่ว่าพราวกับแพรวร่วมมือกันมากกว่า คงเห็นว่าพี่เป็นแค่คนจนไร้ที่อาศัยต้องมาพึ่งใบบุญพ่อกำนันใช่ไหม ถึงได้พากันปั่นหัวจนหมุนแบบนี้ สนุกกันมากล่ะซิ แต่ขอบอกไว้ตรงนี้เลยนะว่า คนอย่างพี่ฆ่าได้หยามไม่ได้ สักวันเถอะ พี่จะทวงคืน...”
รามิลกัดฟันแน่น ลุกขึ้นยืนเดินไปเกาะที่ระเบียงบ้าน น้ำตาที่ไหลออกมานองหน้าของพราวฟ้า ทำให้เขารู้สึกใจอ่อนยวบ
“เอาปิ่นโตกลับไปซะเถอะ แล้วไม่ต้องเอามาให้พี่อีก เพราะพี่มีปัญญาหาเลี้ยงตัวเองได้...”
พราวฟ้าน้ำตาพรั่งพรูลงมาตามแก้ม ค่อย ๆ
