พราวฟ้าตื่นแต่เช้ามืดเหมือนเดิม ช่วยป้าอ่อนทำอาหารใส่บาตรพระที่เดินผ่านบ้าน ก่อนจะรีบไปจัดแจงตักข้าวตักปลาใส่ปิ่นโตเพื่อนำไปให้กับรามิลเหมือนเช่นทุกวัน
“ป้าอ่อน พราวไปก่อนนะ ถ้าพ่อหรือพี่แพรวถามก็บอกว่าพราวไปเล่นน้ำที่ท้ายไร่นะคะ” หันมาพูดเสียงสดใส ขณะแขวนเถาปิ่นโตที่แฮนด์รถจักรยานคันโปรด
ป้าอ่อนระบายยิ้มอย่างเอ็นดู “ค่ะ แล้วอย่าเพลินจนกลับค่ำนะคะ เดี๋ยวจะถูกดุเอา”
“ไม่เย็นหรอกค่า เดี๋ยวเพล ๆ ก็กลับแล้วค่ะ พราวไปนะป้าอ่อน...”
เด็กสาวฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะรีบปั่นจักรยานไปยังสวนมะม่วงที่อยู่ห่างจากบ้านของหล่อนประมาณกิโลเมตรกว่า ๆ อย่างสุขใจ
และเมื่อมาถึงเด็กสาวก็รีบหิ้วปิ่นโตเข้าไปในบ้านพักของรามิลทันที แต่ไม่ยักกะพบใครอยู่ในนั้น บ้านช่องเงียบกริบ ใบหน้างามเต็มไปด้วยความกังวลใจ ขณะวางปิ่นโตข้าวไว้บนพื้นไม้ข้าง ๆ
“พี่รามไปไหนกันเนี่ย...”
ร่างอรชรในชุดกางเกงขาสามส่วนกับเสื้อเชิ้ตลายขวาง
