“ว่าไง... มีอะไรจะแก้ตัว... รู้ไหมว่าทำอย่างนี้จะต้องถูกลงโทษ...”
น้ำเสียงของรามิลแปร่งแปลก ๆ ขณะที่สายตาคมของเขาเลื่อนต่ำลงไปมองที่ปากอิ่มที่เผยออย่างลืมตัวนิ่ง
“คือพราว... พี่ราม... คือว่า...”
มือไม้รู้สึกมีเกินความจำเป็นยังไงไม่รู้ จะเอาไว้ตรงไหนก็รู้สึกเกะกะไปหมด เด็กสาวจึงเลือกที่จะตวัดขึ้นโอบรอบลำคอแกร่ง และนั้นก็ทำให้ศีรษะได้รูปของรามิลก้มต่ำลงมาใกล้กว่าเดิม ปลายจมูกโด่งกำลังจะฝังที่แก้มนวล แต่เสียงเรียกคล้ายตกใจของใครสักคนดังกังวานอยู่ด้านหลังก็ทำให้มนตร์ขลังแห่งแสงจันทร์สลายไปอย่างน่าเสียดาย
พราวฟ้าเสียดาย... แต่รามิลโล่งอก...
คนตัวโตรีบเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว ขณะที่หล่อนเองก็ต้องรีบลดมือจากลำคอแกร่งในทันทีเช่น ก่อนจะรีบหันกลับไปมองยังต้นเสียง และเมื่อรู้ว่าเป็นใคร เสียงถอนหายใจอย่างโล่งอกก็ดังออกมา
“ป้าอ่อน... เฮ้อ... พราวตกใจหมดเลยนึกว่าพ่อ”
เด็กสาวรีบวิ่งเข้าไปกอดคนรั
