แม้คืนนี้เดือนจะไม่สว่างเหมือนเมื่อคืนก่อน แต่ก็พอจะทำให้พราวฟ้ามองเห็นทางเดินได้ไม่ยากเย็นนัก หญิงสาวถอนหายใจออกมาขณะก้าวเท้ามุ่งหน้าไปยังจุดนัดพบที่รามิลรอแพรวดาวอยู่ด้วยความกังวลใจ ทั้งกังวลว่าจะไปเคาะเรียกที่ห้อง ทั้งกังวลว่ารามิลจะไม่เชื่อ
“ขอให้พี่รามเชื่อทีเถอะ...”
ยกมือขึ้นท่วมหัว เมื่อเดินมาหยุดอยู่ริมท่าน้ำตรงจุดประจำที่รามิลกับพี่สาวของหล่อนเคยนัดกันบ่อย ๆ หญิงสาวพยายามเพ่งสายตากวาดมองไปรอบ ๆ แต่ก็มองไม่เห็นร่างสูงใหญ่คุ้นตาแม้แต่น้อย พราวฟ้ากำลังจะเดินไปนั่งที่เก้าอี้ใกล้ริมน้ำ แต่เสียงห้าวที่ดังมาจากหลังต้นไม้ใหญ่ก็ทำให้หล่อนตกใจ รีบหันไปมอง
“พี่ราม...”
รามิลเดินออกมาจากหลังต้นไม้ ใบหน้าไม่มีรอยยิ้ม ขณะก้าวเข้ามาหาหล่อน “แพรวล่ะ...”
หากเป็นในยามกลางวันรามิลคงได้เห็นใบหน้านวลของหญิงตรงหน้านั้นซีดราวกับกระดาษ
“คะ... คือ... พี่แพรว เอ่อ... พี่แพรวไม่สบาย ปวดท้องเลยมาไม่ไ
