“จริงไหมคะคุณณน ยังไงวันนี้ต้องพาแพรวไปทานที่ภัตตาคารหรู ๆ ด้วยนะคะ ไม่เอาร้านเงียบ ๆ แบบเมื่อครั้งที่แล้ว แพรวแทบหลับคาช้อนแน่ะ”
“ผมว่าคนเราเสมอภาคกันหมดนั่นแหละ และอีกอย่างวันนี้ผมก็ตั้งใจจะพามุกไปทานร้านเดิมที่ผมเคยพาคุณไปทานเมื่อสองอาทิตย์ที่แล้ว...”
“อะไรนะคะ...โอ๊ย ไม่เห็นดีเลย...” ร้องออกมาเสียงแหลมปี๊ดอย่างลืมตัว
รณนทำหน้าเบื่อหน่าย “แต่ผมชอบครับ... หากคุณแพรวไม่ชอบผมพากลับก็ได้นะครับ”
ม่านมุกแอบขำ และก็อดผสมโรงด้วยไม่ได้ “นั่นสิคะ ถ้ากินไม่ได้นี่ กลับดีกว่า เดี๋ยวจะไปนั่งกร่อยเสียเปล่า ๆ”
“ไปยะ ฉันทานได้...” ตวาดม่านมุกกลับก่อนจะหันไปออดอ้อนรณนเสียงหวาน
“แพรวไปค่ะ ขอแค่มีคุณณนนั่งอยู่ด้วย อะไรในโลกนี้ก็อร่อยสำหรับแพรวทั้งนั้นค่ะ”
ม่านมุกอยากจะอ้วกซะให้ได้ ขณะแอบชำเลืองมองสังเกตสีหน้าของพ่อผู้ชายเจ้าเสน่ห์ แล้วก็เห็นว่าเขาก็ทำหน้าคลื่นไส้จะอาเจียนเหมือนกัน
รณนไม่ตอบตั้งหน
