บทที่ 12
ดาเรนสะบัดก้นออกจากห้องนั้นทิ้งไว้ให้ภัสรานั่งน้ำตาไหล หญิงสาวถอนใจและมองถาดใส่อาหารที่แม่บ้านสาวนำมาวางให้ ไม่รู้สึกหิวแม้แต่น้อย และอยากอยู่นิ่ง ๆ เพื่อคิดในสิ่งที่คงอยู่ในจินตนาการเท่านั้น
นั่นคือการที่ดมิทรีจะปลดปล่อยเธอให้เป็นอิสระ หญิงสาวถอนใจครั้งแล้วครั้งเล่าก่อนจะเอนหลังพิงขอบเตียงและหลับตาลง เธองีบหลับไปในท่านั้นโดยที่ยังไม่ทันได้แตะอาหารในถาดเลยแม้แต่น้อย
“เวอร์เนตตา...เวอร์เน็ตตา”
เสียงที่ดังแผ่ว ๆ ข้างหูทำให้ภัสราลืมตาขึ้นมาอีกครั้งเมื่อแสงสว่างของอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าไปแล้ว ร่างบางเขยื้อนตัวเล็กน้อยแต่กลับรู้สึกหนักอึ้งกระทั่งลืมตาตื่นเต็มที่
“คุณดมิทรี!”
ภัสราอุทานเสียงแผ่วเมื่อเห็นใบหน้าคร้ามเข้มของคนที่กักขังเธอไว้ในบ้านด้วยโซ่ตรวนอยู่ห่างแค่คืบ ตัวเขาทาบทับอยู่บนตัวเธอที่ตอนนี้อยู่บน
