“โรคจิตยังไงคะ แค่คอแห้ง”
“เหอะ” เขาพ่นลมออกจากปากใส่ฉันเซ็ง ๆ จนฉันตัดสินใจถามอีกครั้ง
“คุณเซอร์คะ มะนาวมีอะไรจะถามอีกแล้วค่ะ” ผู้บริหารหนุ่มที่เดินโชว์เนื้อหนังมังสาออกมาจากห้อง ชะงักทันที ก่อนที่จะกัดฟันบอกฉันว่า…
“ฉันบอกว่าไง อย่า เรียก ชื่อ ฉัน!”
“ค่ะนายท่าน มะนาวมีคำถาม”
“อย่าถาม” จบกัน! เขาทำให้ฉันต้องนั่งเงียบอีกแล้ว และฉันก็ต้องมองเขาทำอะไรต่อมิอะไร ไม่ว่าจะเข้าครัวทั้งที่เปลือยท่อนบน หยิบเนื้อกับเนยออกมาและตั้งกระทะ จากนั้นก็โรยเกลือกับพริกไทยลวก ๆ จนฉันที่นั่งเงียบอยู่ เริ่มสงสัย (อีกแล้ว)
ไม่ให้สงสัยได้ไง คุณเซอร์ผู้เนี้ยบและขรึม ทุกอย่างเป๊ะ ๆ ราวกับจับวาง เขากำลังเข้าครัวด้วยลุคที่แบดมาก! ถ้าคนมันสะอาดจริง ๆ และเนี้ยบจริง มันต้องกลัวมือเลอะหรือตัวเหม็น แต่นี่ไม่เลย! เขาใช้มือตัวเองหมักเนื้อและผ้ากันเปื้อนก็ไม่ใส่ ที่ผ่านมาฉันมองเขาผิดไป หรือนี่... จะเป็นตัวตนจริง ๆ ของเ
