ฉันขอเวลาร้องไห้ ฉันก็ร้องไห้จริง ๆ ร้องชนิดที่ตาตัวเองปูดบวมลืมไม่ขึ้น
“ให้ตายเถอะ เธอช่วยดูสภาพตัวเองบ้างนะ พาผู้ชายเข้าห้องด้วยสภาพแบบนี้ได้ยังไง?”
ทันทีที่คุณชินเห็นหน้าฉัน เขาก็ลอบถอนหายใจแล้วส่ายหน้าเอือมระอา เออ ฉันก็ทุเรศและสมเพชตัวเองเหมือนกัน แต่มันหยุดร้องไม่ได้จะให้ฉันทำยังไงวะ
“เศร้า ฮือ ๆ ทำไมเศร้าแบบนี้”
“พอ ๆ กินเบียร์เถอะ แอลกอฮอล์จะเยียวยาทุกสิ่ง” ฉันพยักหน้าทันทีก่อนที่จะเดินนำไปนั่งที่โซฟาแล้วชันเข่าขึ้นกอด
ส่วนคุณชินมาแป๊บเดียวก็เหมือนเจ้าของห้อง จัดการแช่เบียร์ที่หิ้วมาพะรุงพะรัง แล้วเปิดมาเสิร์ฟให้ฉันซดหนึ่งกระป๋อง
“ผู้ชายเยอะแยะ จะเศร้าทำไม?” เขาบอกแล้วนั่งลงที่อาร์มแชร์ข้าง ๆ ก่อนจะเอนพิงพนักแล้วมองฉันไม่ละสายตา
ก็ฉันเอาแต่ร้องห่มร้องไห้สะอึกสะอื้น ใครไม่มองก็บ้าแล้ว
“เยอะแยะ? แล้วหล่อ รวย อร่อยแบบนั้นมีกี่คนในโลกล่ะคะ”
“เยอะแยะ”
“ยกตัวอย่างมาสิ”
“ฉันไ
