ไม่นาน รถสปอร์ตที่คุ้นเคยก็มาจอดเอี๊ยด!หลังรถฉัน แล้วเมื่อฉันเห็นคุณเซอร์ลงจากรถเดินดุ่ม ๆ มาหาผ่านกระจกกลัง ฉันก็รีบกุลีกุจอตบแก้มตัวเองรัว ๆ ให้มีเลือดฝาดทั้งสองแก้ม ก่อนที่ทุกอย่างเรียบร้อย จะลงจากรถวิ่งไปโผกอดเขา
“ฮือ ๆ แดดดี๊คะ ช่วยมะนาวด้วยค่ะ” ฉันซบหน้าที่อกกว้าง จนได้ยินเสียงจังหวะการเต้นของหัวใจคุณเซอร์ที่เร็วกว่าปกติ จนมือใหญ่จับไหล่ฉันสองข้างดันออกมา แล้วเชยคางมองแผลบริเวณใบหน้าของฉัน ด้วยสายตานิ่งเรียบ
แต่รู้มั้ยฉันเห็นอะไร ฉันเห็นตัวเองในแววตาเขาและหลังจากนั้นไม่นาน ดวงตาคู่นั้นที่ฉันมองก็ผันเปลี่ยนเป็นอีกแบบ
มันไม่ใช่เขาเมื่อวาน แต่เป็นเขาที่ฉันรู้จักแรกเริ่ม สายตาเยือกเย็นไร้ความรู้สึก แข็งกระด้าง ไร้ความปราณี นั่นคือเขา นั่นคือคุณเซอร์!
“กลับมาที่นี่ทำไม!” ฉันสะดุ้งโหย่งหลั่งน้ำตาออกมาเป็นสาย กลับกลายเป็นว่าตัวเองกลัวเสียงตวาดของเขาแทน
“ฮึก ๆ มะนาวแค่มาเก็บของ ฮือ ๆ”
