“พี่อลันดื่มสิคะ” ผมมองแก้วเตกีล่าที่โบอิ้งส่งให้แว๊บนึง ก่อนจะตัดสินใจรับมันมาดื่มให้จบ ๆ จนเธอเผยยิ้มแล้วโน้มมาใกล้ ๆ ผม จากนั้นรับแก้วกลับไปวางไว้บนโต๊ะเบา ๆ และบอกกับผมว่า...
“ดูพี่อลันเป็นคนว่านอนสอนง่ายนะ ใครบอกอะไร ก็ทำ”
ผมลอบหัวเราะในลำคอและเบือนหน้ามองไปทางอื่น เพราะผมไม่อยากมองหน้าผู้หญิงที่พยายามส่งสายตายั่วยวน และพยายามเข้าใกล้ตัวผมตลอดเวลาคนนี้
ก่อนที่สุดท้าย จะมีผู้ชายรุ่นราวคราวพ่อคนนึง เดินเข้ามาหยุดที่โต๊ะของพวกเรา และกวักมือเรียกนิวยอร์ก
“นิวยอร์กหมดเวลาแล้ว กลับบ้านลูก” ลูก? น้องสาวของโบอิ้งโดนพ่อตามคุมถึงผับเลยเหรอวะ เจ๋งฉิบหาย
“ค่ะปะป๊า พี่อลันขา พี่โบอิ้งขา นิวยอร์กกลับแล้วนะคะ”
ผมได้ยินแบบนั้นก็พยักหน้ายิ้ม ๆ ก่อนจะหลีกทางให้นิวยอร์กออกมาหาพ่อของเธอและยกมือไหว้ท่าน ส่วนโบอิ้งเธอไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น เอาแต่รีบปัดมือไล่น้องสาวตัวเองราวกับเบื่อและรำคาญเต็มทน
แต
