บทที่ 13 ที่พึ่ง
1198 คำ
ขณะกำลังเคลิ้มหลับ อัญญาก็ได้ยินเสียงร้องโหยหวนของสัตว์กลางคืน ทำให้เธอจิตหลอนคิดไปถึงเรื่องผีสางที่เคยฟังมา อัญญาลุกทะลึ่งพรวดขึ้นมา ขยับตัวไปแนบติดกับโขดหิน เนื้อตัวสั่นเทาด้วยความกลัว
“อัญญา”
เธอหันขวับไปมองตามเสียง กำลังจะช็อคตาตั้งอยู่แล้ว นึกว่าเป็นวิญญาณมาหลอกหลอน แต่พอเห็นว่าเป็นใคร เธอก็ถลาเข้าไปหา ซุกหน้าเข้าไปในอกเขา และยกแขนขึ้นกอดแน่นจนแทบจะขึ้นไปนั่งเกยอยู่บนตักของนที
“พี่นที!...เสียงนั่น...” อัญญามือเย็นเท้าเย็น เนื้อตัวสั่นเทาด้วยความตื่นตกใจ
“ไม่มีอะไรหรอก แค่นกกลางคืน” ชายหนุ่มกอดเธอไว้หลวม ๆ และเอ่ยปลอบใจให้หญิงสาวคลายความหวาดกลัว
“แน่...แน่ใจนะว่าไม่ใช่ผี” ทั้งที่กลัวแสนกลัว แต่ก็ยังอดพูดถึงไม่ได้ อยู่มาตั้งหลายคืน เธอเพิ่งจะได้ยินคืนนี้เอง ในใจไม่คิดว่าเป็นนกอย่างที่เขาบอกสักนิด
“ไม่ใช่หรอก มันเป็นนกจริง ๆ”
“ถ้ามันร้องแบบนี้ทุกคืน จะทำไงดี”
“ก็นอน ไม่เห็นต้องทำอะไร” เสียงหัวเราะในลำคอ ทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะส่งค้อนให้ นี่เธอกำลังกลัวจริงจังอยู่นะ
“ใครจะไปนอนได้”
“นอนไปเถอะ มันไม่ทำอะไรเราหรอก สัตว์ป่ามันก็อยู่ของมัน มนุษย์เราสิน่ากลัวกว่าเยอะ”
“ใช่ โดยเฉพาะไอ้โจรพวกนั้น” พอคิดตามที่นทีพูด ก็ทำให้อัญญาคลายความกลัวลง แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือออกจากเอวเขา
“ไปนอนได้แล้ว”
“พี่นที...นอนเป็นเพื่อนกันก่อนได้เปล่า รอให้อัญหลับ หรือไม่ก็รอให้ไอ้นกตัวนั้นไปก่อน” เธอกระซิบอยู่กับอกเขา ไม่อยากขยับออกแม้แต่น้อย อยู่ตรงนี้แล้วรู้สึกปลอดภัยสุด
“ก็พอดีไอ้พวกนั้นเดินยามมาเจอ”
“งั้นไม่เป็นไร พี่นทีกลับเถอะ” อัญญาผละออกจากอกเขา น้ำเสียงหงอย ๆ
“ไปนอนได้แล้ว ฉันจะได้กลับ”
“ค่ะ” หญิงสาวเดินคอตกกลับไปนอนตามเดิม
เธอล้มตัวลงนอน พลิกตัวหันหลังให้ปากถ้ำ คืนนี้ไม่อยากเห็นนทีเดินออกไป แล้วปล่อยให้เธออยู่เพียงลำพัง จู่ ๆ ก็รู้สึกโดดเดี่ยว เคว้งคว้าง จนอยากร้องไห้ ไม่ทันไรน้ำตาก็ไหลซึมออกมา
“รีบนอน ถ้ามัวแต่ร้องเมื่อไหร่จะหลับ” เสียงพูดดังมาจากด้านหลัง อัญญารีบพลิกตัวหันกลับไปมอง ก็เห็นเขานั่งพิงโขดหินก้อนใหญ่ที่เธอใช้เป็นที่หลบกำบังสายตา
“พี่นที!... อัญนึกว่าพี่กลับไปแล้ว”
“ก็ว่าจะกลับเหมือนกัน...แต่อยู่ต่ออีกหน่อยก็ได้”
“พี่นที” น้ำตาหญิงสาวยิ่งไหลออกมามากกว่าเดิม ตื้นตันใจที่เขายังอยู่เป็นเพื่อน
“นอนได้แล้วไม่ต้องพูดมาก” พูดเสร็จเขาก็นั่งหลับตา พักผ่อนเอาแรงเหมือนกัน
“อือ...ขอบคุณนะคะ”
อัญญาอดไม่ได้ที่จะขยับตัวเข้าไปใกล้นที ให้หลังเธอแตะกับแขนเขา แค่นี้ก็รู้สึกดีและปลอดภัยแล้ว
ไม่นานหญิงสาวก็เข้าสู่ห้วงนิทรา เหลือเพียงชายหนุ่มที่ยังนั่งลืมตาพิงโขดหิน ไม่กล้าขยับตัว เพราะอัญญาเบียดเข้ามาหาจนแนบติดกับตัวเขา บางทีคืนนี้อาจจะใจดีอยู่เป็นเพื่อนเธอไปก่อน รอให้เช้ามืดค่อยกลับออกไป...ก็คงไม่เป็นไรมั้ง
อัญญานั่งนับวันเวลา นี่ก็ผ่านไปสิบกว่าวันแล้ว ที่เธอถูกจับมาเป็นตัวประกัน ไม่รู้ข่าวคราวใด ๆ จากโลกภายนอก พ่อกับแม่จะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้ ทั้งที่เป็นห่วงแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะลำพังตัวเองก็เอาตัวไม่รอด
วันนี้ทั้งวันเธอเดินสำรวจถ้ำด้วยความเบื่อ แอบมองช่องทางที่เหมือนจะทะลุออกไปข้างนอกได้ อยากเข้าไปสำรวจ แต่นทีเคยห้ามไว้ ไม่ให้เดินเข้าไปข้างในโพลงถ้ำ
บอกว่ามันเป็นทางเชื่อมกับหน้าผาด้านนอก ถ้าเดินไปทางนั้น บางทีอาจจะมีคนมองขึ้นมาเห็นเธอได้ จึงทำให้หญิงสาวไม่กล้าเสี่ยง ได้แต่อุดอู้อยู่เฉพาะบริเวณที่นทีบอกว่าปลอดภัยเท่านั้น
“พี่นที!...มีอะไรหรือเปล่า” จู่ ๆ คืนนี้นทีก็แวะมาหาเธอเร็ว ผิดปกติจากทุกวัน
“อาทิตย์หน้าพวกมันจะขนของ คราวนี้คงต้องออกตามล่าหาตัวเธอแน่”
“จะ...จริงเหรอ อัญนึกว่ามันไม่สนใจแล้ว” อัญญาอยู่กับความสงบมาเป็นอาทิตย์ จนบางครั้งก็ลืมเลือนไปว่าพวกมันต้องการตัวเธอ ทุกวันนี้แค่นับเวลารอจะได้ออกไปจากที่นี่เท่านั้น
“อือ พวกมันเริ่มสงสัยแล้วว่าต้องมีคนในให้ความช่วยเหลือ”
“แล้วเราต้องทำไงคะ” ร่างเล็กถลาเข้าไปหาเขา สีหน้าตื่นตกใจ มือเรียวจับแขนแกร่งเอาไว้แน่น ทำให้นทีต้องก้มหน้าลงมามอง
“เตรียมตัวไว้ละกัน อีกสองสามวันจะติดต่อหาคนพาหลบหนี”
“แล้วพี่ล่ะ ถ้าเกิดพวกมันจับได้ว่าแอบช่วยอัญจะทำไง เราหนีไปด้วยกันดีมั้ย”
“ไม่ได้!! ฉันยังมีงานต้องทำ”
“แต่มันอันตรายนะ” สายตาห่วงใยและเป็นกังวลประสานจ้องตาเขา ทำให้นทีชะงัก ก่อนจะหันหน้าหนี
“ใช่ คราวนี้ถ้าถูกพวกมันจับได้ ทั้งเธอกับฉันก็ไม่รอด อย่างมากฉันก็ถูกฆ่าทิ้ง ส่วนเธอยังมีประโยชน์ มันคงไม่ฆ่า”
อัญญานิ่งอึ้ง ถ้าเธอหนีไม่รอด ก็คงถูกจับตัวส่งมอบให้ลูกค้าวีไอพีของมัน เธอจะยอมให้พวกมันสมหวังแบบนั้นหรือเปล่า อัญญาครุ่นคิด ถ้าไม่ยอม แล้วเธอจะกล้าฆ่าตัวตายเพื่อหนีการตามล่าของพวกมันไหม
“พี่นที”
“หือ?”
“พวกมันจะส่งของกันเมื่อไหร่”
“ไม่เกินห้าวัน”
“อัญมีเรื่องอยากให้พี่ช่วยหน่อย...ได้มั้ย”
“ว่ามาสิ”
“ถ้าเกิดถูกจับได้ พี่ช่วยยิงอัญได้มั้ย ไม่อยากให้พวกมันจับไปเป็นสินค้า”
“ไม่!!”
“ทำไมล่ะ ก็อัญไม่อยากให้พวกมันจับตัวไปนี่ ถ้ากล้าฆ่าตัวตาย ก็คงไม่ขอร้องพี่หรอก” อัญญาน้ำตาคลอหน่วย เธอรู้แล้วว่า โอกาสรอดแทบไม่มี แล้วเพื่อนของเขาที่บอกว่าจะมาช่วย จะมาตอนไหน มาแล้วจะช่วยได้หรือเปล่า ดีไม่ดีอาจจะตายกันหมด
“ตอนนี้ยังไม่เกิดอย่าเพิ่งคิด”
“แต่มันต้องออกตามหาอัญอยู่แล้วใช่มั้ย”
“อือ” นทีพยักรับ ทำให้อัญญาปลงตกว่าเธอไม่มีทางหนีรอดแน่นอน
“พี่นที อัญขอร้องอย่างหนึ่งได้มั้ย”
“...”
“ได้มั้ย?” เธอถามย้ำอีกครั้ง
“ขอฟังก่อน”
“ไม่ยากหรอก” อัญญายื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าคมเข้ม เต็มไปด้วยหนวดเครา ดูเซ็กซี่และดิบเถื่อน หญิงสาวตัดสินใจกดริมฝีปากบางนุ่มทาบลงกับริมฝีปากหนา
- ผู้เขียน
