บทที่ 32 แอบกลัว
1198 คำ
เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานของสุริยันก็ดังขึ้น พร้อมกับน้ำเสียงแผดดังลั่นตามมา
“ถ้าไม่เข้ามา ก็ไสหัวไป!’
“ครับ...ครับ ท่านรอง”
“ผมว่าคุณอัญรีบเข้าไปข้างในดีกว่า ยังไงก็...ขอให้โชคดีนะครับ”
“ค่ะ” อัญญาทำหน้าแหย ๆ ปนสยอง จากที่คิดว่าจะหวดเขาด้วยไม้เรียว ตอนนี้ทางที่ดีเธอควรหาวิธีเอาชีวิตรอดออกจากห้องนี้ให้ได้ก่อนเถอะ
อัญญาเปิดประตูห้องเข้าไป ยังไม่ทันนั่งเก้าอี้ เจ้านายก็พูดขึ้นมาน้ำเสียงห้วน ไม่พอใจ
“ฉันเสียเวลากับเธอไปห้านาที”
ห้านาที อัญญาร้องอุทานในใจ นี่เขาจับเวลาเธอด้วย
“คะ?”
“ฉันไม่ชอบคนไม่รู้จักเวลา ฉันสั่งให้เธอขึ้นมาคุยงาน ทำไมยังโอ้เอ้ มัวแต่สนใจเรื่องอื่นมากกว่าเรื่องงาน แบบนี้เธอคิดว่า ฉันควรจะจ้างไว้ดีมั้ย”
“ค่ะ”
“ค่ะ อะไร”
“ก็เมื่อครู่ท่านรองมีแขก ฉันก็รอ แต่ถ้าท่านรองมองว่าฉันไม่สนใจเรื่องงาน ก็คงทำอะไรไม่ได้ แล้วแต่ท่านรองเถอะ นี่ก็เสียเวลาเพิ่มอีกหนึ่งนาที” หญิงสาวย้อนออกไปด้วยความโมโห
“เธอกล้าย้อนฉันเหรอ... อัญญา!”
“...”
ก็เพราะทำอะไร แล้วไม่มีใครกล้าแตะแบบนี้ไง เขาถึงเป็นเจ้านายนิสัยเสีย ไม่มีใครอยากร่วมงานด้วย
ถ้าไม่ติดว่าเงินเดือนดี เธอก็โบกลาแล้วเหมือนกัน ยอมรับว่าครั้งนี้มันอดใจไม่ไหว อีกอย่างก็ปากไวนิดหน่อย พอได้ยินเขาว่าเสีย ๆ หาย ๆ ก็เผลอตอบโต้บ้าง ไม่งั้นเธอคงอกแตกตายเหมือนกัน
แล้วเขาจะไม่พอใจทำไม ก็ถือว่าวิน ๆ กันสิ อีกอย่างเธอเป็นพนักงานนะ...ไม่ใช่ทาส
“รู้มั้ย...ฉันไม่ชอบทำงานกับผู้หญิงก็เพราะแบบนี้ ชักช้า งี่เง่า ไม่ได้เรื่อง งานก็ไม่ตั้งใจทำจริงจัง พอเจองานหนักหน่อยก็ร้องโวยวาย วิธีแก้ปัญหาก็อ่อยเหยื่อผู้ชายหน้าโง่สักคนช่วย ถ้าเธอจะรักสบายแบบนี้ ลาออกไปเถอะ อย่ามาทำให้มันเหนื่อย...อ้อ ฉันแนะนำว่าให้หาผู้ชายสักคนเกาะ แบบเธอคงหาได้ไม่ยากหรอกมั้ง อ่อยผู้ชายคนไหนก็คงสำเร็จทุกราย ขนาดยอมตายได้ก็คงมี....ผู้ชายหน้าโง่พวกนั้นมีเยอะ”
“คุณ!!”
อัญญาโกรธจนหัวร้อน คิดอยากจะเหวี่ยงหมัดหนัก ๆ ใส่คนที่กำลังพูดจาดูถูกเธอให้ล้มลงไปกองกับพื้น แต่พอดูไซด์ขนาดตัวแล้ว เธอก็ได้แต่ฮึดฮัดในใจ รู้ว่าไม่มีทางสู้เขาได้
แต่ความโมโหมันอัดแน่นสุมอยู่ในอกราวกับลูกโป่งอัดแก๊ส ที่พร้อมจะปล่อยระเบิดออกมา ถ้าเขายังขืนพูดจาดูถูก หรือด่าเธออีก ก็จะไม่ทนแล้วนะ
อัญญาจ้องหน้าสินสมุทร ใบหน้านี้คล้ายกับชายคนรักจนแทบบอกได้ว่าเป็นคน ๆ เดียวกัน แต่นิสัยต่างกันราวกับนรกกับสวรรค์ สินสมุทรเลวร้าย และยังปากเสีย จนเธอไม่กล้าเอาไปเปรียบกับนที เพราะมันจะทำให้ชายคนรักของเธอมัวหมองเปล่า ๆ ถึงจะหน้าตาเหมือนกัน แต่ไม่มีทางทำให้เธอหลงรักเด็ดขาด
“ฉันจะรักใครชอบใครหรือคิดจะอ่อยใคร จะจับผู้ชายรวย ๆ หรือมีผู้ชายสักคนมายอมสิโรราบให้ นั่นก็ความสุขของฉัน คงไม่เกี่ยวกับท่านรอง เพราะมันคือเรื่องส่วนตัวค่ะ ส่วนเรื่องงานฉันคิดว่าตัวเองมีความสามารถพอ และก็มีความรับผิดชอบ ไม่เคยคิดจะผลักภาระไปให้คนอื่นต้องมาทำงานแทน อ้อ...แล้วที่ฉันคุยดีพูดดีกับผู้ชายทุกคน ก็เพราะพวกเขามีน้ำใจ ดีกับฉัน ฉันก็ดีตอบ และถ้าร้ายกับฉัน..”
“ออกไป!”
สินสมุทรตวาดออกมาเสียงดัง ใบหน้าดุดัน ดวงตาแดงก่ำดูน่ากลัว มือใหญ่กำหมัดแน่น อย่างพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเอง ไม่ให้เผลอลืมตัว เข้าไปบีบคอผู้หญิงที่กำลังยืนเถียงเขาฉอด ๆ
“ตกลงว่า... ท่านรองจะไม่คุยเรื่องงานแล้วใช่มั้ยคะ” ถึงแม้อัญญาจะรู้สึกหวาด ๆ กับท่าทางของเขา แต่เธอเชื่อว่าคนระดับเจ้านาย คงไม่ถึงกับลงมือทำร้ายเธอแน่ เพราะไม่มีประโยชน์
หารู้ไม่ว่า ที่ผ่านมามีคนปากดี กล้าแตะปมชีวิตเขา จนต้องเข้าไปนอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล ฟ้องร้องเป็นเรื่องเป็นราวกันมาแล้ว หลังจากนั้นก็ไม่มีใครกล้ามีปากเสียงกับสินสมุทรอีก เพราะเขาไม่ใช่คนใจดีสำหรับใคร
“ฉันบอกให้เธอออกไป!.. ไม่ต้องมายืนเสนอหน้าอยู่ตรงนี้”
“แต่เรายังไม่ได้คุยงานกัน”
อัญญาวางแฟ้มงาน พร้อมไอแพดที่เธอบันทึกข้อมูลเตรียมจะนำเสนอเขา ลงบนโต๊ะทำงาน ที่ขั้นกลางระหว่างพวกเธอ อุตส่าห์รีบเร่งทำจนแทบไม่มีเวลากินข้าว เพื่อจะได้ทันตามเวลาที่เขากำหนด แต่พอเขาไม่ชอบใจ ก็จะไล่เธอออกไป โดยไม่คิดจะดูงานด้วยซ้ำ
...ใครกันแน่ที่ไม่มีความรับผิดชอบ
“ทำไม?... หรือเธอคิดจะหาวิธีก้าวหน้า เห็นฉันเป็นเหยื่ออีกคน”
“ท่านรอง!...ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ฉันคงไม่กล้าดึงท่านรองให้ลงมาต่ำ ทนเกลือกกลั้วกับคนอย่างฉันหรอกค่ะ อีกอย่าง ถ้าฉันคิดจะมีสามี...ก็คงไม่ใช่คนแบบ.... ฉะนั้นสบายใจได้ เพราะฉันจะคุยแต่เรื่องงานเท่านั้น ไม่เคยคิดสั้น...ปีนขึ้นเตียงกับใคร” อัญญาโมโหจนลืมตัว เอ่ยท้าทายเขาออกไป
“จะลองดูมั้ยอัญญา ว่าคนอย่างเธอ ถ้าฉันจะเอา ...ก็ต้องได้!! และถ้าฉันสั่งให้เธอนอนกับฉัน...เธอก็ต้องนอน!”
“ไม่มีทาง!!”
สายตาทั้งคู่จ้องประสานห้ำหั่นกัน แต่สุดท้ายกลายเป็นอัญญาที่ไม่อาจสู้สายตาคู่นั้นได้ บอกไม่ถูกว่าทำไม เหมือนคุ้นเคย แต่ก็ดูน่ากลัวจนขนลุก ความรู้สึกอยากเข้าใกล้ แต่ขณะเดียวกันก็อยากหนีห่างให้ไกลที่สุด
สินสมุทรกวาดตามองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า อย่างประเมินราคา ด้วยสายตาเยาะเย้ยดูถูก ไม่ใช่สายตาของคนที่ทะเลาะกัน แต่มันคือสายตาของคนเกลียดกัน อัญญาขยับก้าวถอยหลังโดยอัตโนมัติ ขนลุกชันไปทั้งร่าง นี่เธอเป็นอะไรไป ทำไมต้องกลัว...
แล้วเสียงโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานของสินสมุทรก็ดังขึ้น ขัดจังหวะการห้ำหั่นกันของคนทั้งคู่
‘ท่านรองครับ คุณมินนี่มาขอพบครับ’
“ให้เข้ามา”
สิ้นเสียงอนุญาตของสินสมุทร ประตูห้องก็เปิดเข้ามา อัญญาหันไปมองด้วยความอยากรู้
ใครกัน?
แต่เมื่อเห็นสาวสวย หุ่นสูงเพรียว เนื้อนมไข่ ผิวขาวราวกับน้ำนม เธอก็เผลอจ้องมองอย่างเสียมารยาท ก่อนจะร้องอ๋อ ออกมาในใจ
นี่มันนางแบบดังนี่นา อย่าบอกนะว่านางแบบสาวสวยเป็นแฟนกับท่านรอง
- ผู้เขียน
